Ислам маарифи илә ХҮласә танышлыг

QUR`AN BAXIMINDAN YARANIŞIN MƏQSƏDİ

Qur`ani-Kərimdə insan yaranışının məqsədi barəsində müxtəlif tə`birlər vardır. Bir ayədə deyilir ki, sizin yaranışınız sizin yoxlanışınız üçündür: “Hansınızın əməlcə daha gözəl olduğunu sınamaq üçün ölümü və həyatı yaradan Odur.”¹

Başqa bir ayə yaranış məqsədini Allaha ibadətdə görür: “Cin və insanı yalnız ibadətdən ötrü yaratdıq.”² Başqa bir yerdə isə yaranışın ilahi rəhmət və Allaha yaxınlıq üçün olduğu bildirilir: “Rəbbinin mərhəmət etdiyi kimsələr istisnadır. Rəbbin onları bunun üçün yaratmışdır.”³

Zahirən ayələr fərqli olsalar da, hər üç ayə bir həqiqətin mərhələlərini nəzərdə tutur. Başqa sözlə, onun yaxın, orta və son hədəfini bəyan edir. Əsas hədəf Allaha yaxınlıqdır. İnsan ixtiyari əməl və seçim etmək gücündədir. O, Allaha ibadət yolunu seçib, Ona yaxınlığa çatmalıdır. Əgər insan düzgün yol getməyə məcbur edilsəydi, onun bu hərəkəti kamilliyə doğru hərəkət hesab olunmazdı. Qur`ani-Kərim buyurur: “Doğru yol göstərmək Allaha aiddir. Haqdan kəc olan yol da vardır. Əgər Allah istəsəydi, sizin hamınızı doğru yola yönəldərdi.”¹

Allah insan qarşısında müxtəlif yollar qoyub. İnsan öz ixtiyari hərəkəti ilə öz kamillik yolunu tapıb, bu yolda addımlamalıdır. Bu yoxlanış və düzgün yolun seçimi ilə insan təkamülünün bir mərhələsi adlanır.

Həyatın Allah bəyənən şəkildə olması üçün digər kamillik mərhələlərinə qədəm qoymaq lazımdır. Həyatın başdan-başa Allaha bəndəlikdə ötüşməsi üçün iş görmək lazımdır. Hər nə varsa Ondandır və biz Onun bəndəsiyik. Bəndəyə bəndəlikdən başqa heç bir şey layiq deyil. Dünyəvi ehtiyaclar və maddi ləzzətlər insanın son hədəfləri sayılmır. Zəruri olan həddə bu işlərlə məşğul olmaq lazımdır. İbadət və bəndəlik üçün sə`y göstərmək, ibadət və Allaha pərəstişlə ilahi yaxınlığa çatmaq lazımdır.

İbadət ümumi məfhumdur, təkcə namaz və oruca aid deyil. Allah üçün görülən və Allah bəyənən hər bir iş ibadət hesab olunur. Ramazan ayında hətta oruc şəxsin yuxusu ibadətdir. Çünki oruc tutan şəxs səhər mə`budu ilə raz-niyaz etmək üçün istirahət edir.

“İlahi, məni dünya malı ilə varlı et və ruzini artır. Məni varlıların malında gözü olmaqla imtahana çəkmə”.

İnsan həyatının Allaha itaətdə keçməsi üçün maddi ehtiyaclar (yemək, geyim, məskən, ictimai münasibətlər və sair) onun hərəkətinə mane olmamalıdır.

Halal ruzi qazanmaq üçün çalışmaq ibadətdir. Lakin bu ibadətlə insan qəlbinin yalnız Allahla olduğu ibadət arasında çox fərq vardır. İbadət zamanı Allahdan başqasını düşünmək insanın Allaha doğru hərəkətini süstləşdirir. İnsan aləmlərin Mə`buduna nə qədər diqqətli olarsa, onun Allaha doğru hərəkəti daha sür`ətli olar. Əgər halal ruzi əldə etmək üçün çalışmaq insanın Allahdan qeyrisini düşünməsinə və Allahı unutmasına səbəb olmursa, o daha yaxşı ibadət edib həqiqi təkamülə çata bilər.

Qüdrət və bol ruzi insanın məğrur olmasına səbəb olur. Bununla insan Allahdan qafil olub, Onun qarşısında inadkarlıq göstərir. Beləliklə, halal ruzi üçün təlaşın öhdəmizdəki məs`uliyyətlərə mane olmaması üçün sə`y edib Allahdan kömək istəməliyik.

“İlahi, məni xalqın yanında əziz et və məni təkəbbürə düçar etmə”.

İnsanın cismani (fizioloji) ehtiyacları olduğu kimi, psixoloji ehtiyacları da var. Bunlardan biri hörmətli olmaq ehtiyacını hiss etməkdir (Əlbəttə, üstün mə`rifət məqamına çatmış şəxslər Allahdan qeyrisinə e`tina etmir və başqalarının hörmətinə ehtiyac duymurlar. Bə`zən bu təbii ehtiyacın ödənməsi ilə insanda təkəbbür yaranır, bu isə onun inkişafının qarşısını alır.

Təkəbbürün bir çox fəsadları vardır. Təkəbbürdən yaranmış fəsadların əlacı insan varlığının həqiqəti barəsində təfəkkürlə əldə olunur. Əgər insan heç nəyi olmadığını və vücudunun aləmləri Yaradana bağlı olmasını anlasa özünü başqalarından üstün saya bilərmi?

“İlahi, Sənə ibadət etmək üçün mənə tövfiq ver. İbadətimi təkəbbürümlə puç etmə”.

İbadət üçün tövfiq əldə etmək kifayət etmir. İbadət zamanı şeytani vəsvəsələrin insanda təkəbbür yaratması mümkündür. Təkəbbür yaxşı əməlləri böyük saymaq, özündənrazılıq və özünü savablara tam layiqli hesab etməkdir. Təkəbbür bir neçə mərhələdən ibarətdir:

Öz yaxşı əməllərinə görə Allaha minnət qoymaq. Bu, təkəbbürün ən qorxulu mərtəbələrindəndir;

Allah qarşısında etdiyin yaxşı əməllərə görə xoşhal olmaq;

Özünü savaba tam layiqli bilmək;

Özünü başqa mö`minlərdən üstün hesab etmək. Bu alçaq sifətin bir çox fəsadları var. İmam Əli (ə) buyurur: “Təkəbbürə uğrayan şəxs həlak olar.”¹

“Mənə xalqa xidmət üçün tövfiq ver və xidmətimi minnət qoymağımla məhv etmə”.

İnsanın ilahi tövfiq taparaq Allahın razılığı üçün ehtiyaclıya kömək etməsi, xəstəyə yardım göstərməsi, fəqirə əl tutması, borclunun borclarını ödəməsi və sair xeyirxah işlər görməsi mümkündür. Lakin insan bir müddət sonra hansısa bir söz və ya əməllə həmin şəxsə minnət qoya bilər. Məsələn, ona deyər: “Əgər sənə kömək etməsəydim, çətinlikdə qalacaqdın.” Bu söz bütün göstərilən xidmətləri məhv edir. Qur`ani-Kərim buyurur: «Ey iman gətirənlər, yaxşı işlərinizi minnət qoymaq və əziyyət verməklə batil etməyin...»²

“Mənə gözəl əxlaq əta et və məni qürrələnməkdən qoru”.

Mühüm və zərif bir nöqtəni qeyd edək: İbadətdə riya və yaxşı işlərdə minnət insanı fəlakətə düçar edən yeganə bəla deyil. Bə`zən insan özünü qoruyur, başqalarına minnət qoymur və riya edərək öz ibadətini özgələrə göstərmir. Lakin qəlbində özünü başqalarından böyük və əzəmətli hiss edərək, onlardan üstün bilir. Bu nöqsanın aradan götürülməsi üçün dayanmadan çalışmaq və Allahdan kömək istəmək lazımdır.

“Pərvərdigara, məni başqalarının gözündə nə qədər ucaltsan, öz gözümdə bir o qədər kiçilt”. Alimin elmi nə qədər artsa, o öz cahilliyindən bir o qədər çox xəbərdar olar. Elmi mə`lumatı olmayan bir şəxsdən neçə elmdən xəbərsiz olduğunu soruşsaq, 10, ya 20 elm adı çəkər. Lakin onun mə`lumatı artdıqca öz cahilliyini daha çox dərk edəsidir. Alim şəxs qarşısında xəbərsiz olduğu elm dəryası görür.

Mə`rifət baxımından insan Allahı nə qədər yaxşı tanısa, öz nadanlığı, acizliyi və çarəsizliyini bir o qədər çox dərk edər. İnsan nöqsanlarını e`tiraf edərsə, təkəbbürdən uzaqlaşar. Başqa halda nəfs tüğyan edər və insan əxlaqi fəsadlara düçar olar. İmam Səccad (ə) özünü Allah qarşısında hamıdan günahkar bilərək deyir:

“Məndən də pis halda kim var?”

“Məni öz gözümdə kiçiltməyincə başqaları qarşısında izzət mərtəbəsinə çatdırma”.

Allahın dostları Ona yaxınlaşdıqca təvazökar olurlar. Cahil insanlar isə bir şey öyrəndikdə, yaxşı və savab iş gördükdə məlaikələrdən də qabağa düşür, bütün aləmin yaxşı işlərini öz adlarına çıxırlar.

Layiqli bəndələr mə`rifətləri artdıqca özlərini Allah qarşısında kiçik görürlər və onların həqiqi təvazösü yüksəlir. Həqiqi təvazö insanın qəlbində də özünü kiçik bilməsidir. Onlar özünü yalnız zahirdə, xalqın gözü qarşısında təvazökar göstərmirlər. Əks hal nifaq və ikiüzlülükdür. Həqiqi təvazö yalnız Allahın lütfü ilə müyəssər olur. Çünki insan nəfsi azğındır və tez bir zamanda qürura düçar olur.