İslam'da mükemmel insan

TİLKİ İLE DEVENİN HİKAYESİ

Birkaç yıl önce derginin birinde bir hikaye okumuştum. O hikayede bir deve ile bir tilki arkadaş oluyorlar ve tilki deveye, gel ortak bir hayat sürelim, yaşadığımız bu hayatın şahsiliklerini, özel mülkiyeti ortadan kaldıralım, bir birimizle dost, müttefik olalım ve hatta birbirimizi “Yoldaş” diye çağıralım. Ben sana “Deve yoldaş” diyeyim; sen de bana “Tilki yoldaş” de; “ben” aramızda söz konusu olmasın. Hatta ben hiçbir zaman “benim çocuğum” demeyeyim; “Bizim çocuğumuz” diyeyim ve sende kendi yavruna “benim deve yavrum” deme, “bizim yavrumuz”de.

Gel “Ben”i tamamiyle ortadan kaldırıp “Biz”e dönüştürelim. Ben bundan sonra senin palanına “bizim palanımız” sen de benim kuyruğuma “bizim kuyruğumuz” de, böylece aramızda benlik sözkonusu olmaz, dedi.

Zavallı deve buna inanmıştı. Birkaç gün ortak bir hayat sürdükten sonra bir olay meydana geldi. Tilki birkaç gün avlanamadı. Çok huzursuz ve sinirli olduğu bir gün ortak evlerine geldi, açlıktan midesi kazınıyordu gözüne devenin yavrusu ilişti onu bir köşeye sıkıştırıp parçalayarak karnını afiyetle doyurdu.

Eve dönen deve yavrusunu aradı, tilkiye sorunca, bilmiyorum haberim yok dedi. Deve, yavrusunun cesedini görünceye kadar aradı. Yorgun düşmüştü ve kim benim yavrumu bu hale getirdi diye başını vuruyordu.

Deve “benim yavrum” deyince, tilki hemen: sen hâla akıllanmamışsın “benim yavrum” diyorsun? “Bizim yavrumuz” de, dedi.

“Ben” bu şekilde “Biz”e dönüşecek olursa o zaman “tilki ile deve”nin şekli ortaya çıkar.

Öyleyse bu mektep insan-ı kâmil konusunda yeterli değildir. Bu mektepte yalnız bir değere -o da eksik bir şekilde- yönelinmiştir.