İSLÂm prensipleri ansiklopediSİ

Bir atıf notu:

-Ecnebi âdetlerine tabi olmanın zararları, bak: 619. p.

“Lemaat” adlı ve nim-manzum bir eserinde de şeairin müessiriyeti hak­kında Bediüzzaman şöyle diyor:

“Bir zatı gördüm ki yeis ile mübtela, bedbinlikle hasta idi. Dedi: Ülema azaldı, kemiyet keyfiyeti. Korkarız dinimiz sönecek de bir zaman

Dedim: Nasıl kâinat söndürülmezse, iman-ı İslâmî de sönemez. Öyle de, zeminin yüzünde çakılmış mismarlar hükmünde her an olan İslâmî şeair, dinî minarat, ilahî maabid, şer’î maalim itfa olmazsa, İslâmiyet parlayacak an be-an!..

Her bir mabed bir muallim olmuş tab’iyle tabayie ders verir. Her maalim dahi birer üstad olmuştur; onun lisan-ı hali eder telkin-i dinî; hatasız, hem bînisyan.

Herbir şeair bir hoca-i dânâdır, ruh-u İslâmı daim enzara ders veriyor. Mürur-u a’sar ile sebeb-i istimrar-ı zaman.

Güya tecessüm etmiş envar-ı İslâmiyet, şeairi içinde. Güya tasallüb etmiş zülal-i İslâmiyet, maabidi içinde. Birer sütun-u iman.

Güya tecessüd etmiş ahkâm-ı İslâmiyet, maalimi içinde. Güya tahaccür etmiş erkân-ı İslâmiyet, avalimi içinde, Birer sütun-u elmas. Onunla mürtabittir zemin ile asuman.

Lasiyyema: Bu Kur’an-ı hatib-i mu’ciz-beyan; daima tekrar eder bir hutbe-i ezelî, aktar-ı İslâmîde kalmamış hiç de bir köy, hem dahi hiç bir me­kân;

Nutkunu dinlemesin, talimi işitmesin. (15:9) «–Y­P¬4_«E«7 ­y«7 _Å9¬~ sırrı ile hâ­fızlıktır pek de büyük bir rütbe. Tilavet ise, ibadet-i ins ü can.

Onun içinde talim, hem müsellematı tezkir. Tekerrür-ü zamanla nazari­yat, kalbolur müsellemata hem döner bedihiyata. İstemez daha beyan.

Zaruriyat-ı dinî, nazariyattan çıkıp zaruriyat olmuştur. Tezkir ise kâfidir. İhtar ise vâfidir. Şâfidir her dem Kur’an.” (S. 730)

diye devam eden bu yazı, şeair muhafaza olunduğu müddetçe dinî haya­tın söndürülemiyeceğini beyan eder. Demek oluyor ki, şeairin cemiyet haya­tında devam etmesi için, müslümanların gereken hassasiyeti göstermesi lâ­zımdır.

3491- “Ehl-i imana hücum eden ehl-i dalalet, -bu asır cemaat zamanı ol­duğu cihetiyle- cemiyet ve komitecilik mayesiyle bir şahs-ı manevi ve bir ruh-u habis olmuş, Müslüman âlemindeki vicdan-ı umumi ve kalb-i külliyi bozuyor. Ve avamın taklidî olan itikadlarını himaye eden İslâmî perde-i ulviyeyi yırtıyor ve hayat-ı imaniyeyi yaşatan, an’ane ile gelen hissiyat-ı mütevariseyi yandırıyor.” (K.L. 55)