| 1628- qqİMAN –_W<~ : İnanmak. “İman, asl-ı lügatta emn ü emandan ifaldir. Hemzesi ta’diye ve bazen sayruret manalarında kullanılır. Ta’diye olduğuna göre eman vermek, emin kılmak demektir ki, Esmaullahdan olan “Mü’min” bu manadandır. Sayruret olduğuna göre de emin olmak demek olur. Ve vüsuk u itimad manasını ifade eder ki, lisanımızda inanmak demektir. Örf-i lügatta ise mutlaka tasdik etmek manasınadır. Çünki tasdik eden, tasdik ettiğini tekzibden emin kılmış veya kendisini kizibden emin olmuş olur.” (E.T. 177)
İmanın iyilik derecesi ve inkârın kötülük derekesi, neticelerinden de anlaşılır. Yani imanın sonsuz saadeti, inkârın sonsuz şekaveti netice vermesi gösteriyor ki; iman sonsuz hayır ve hüsündür, inkâr da sonsuz bir şer ve kubuhtur. Halbuki imanı izale etmiyen hiçbir şer, sonsuz cezaya sebebiyet vermez. (Bak: Allah, Amentü, Hads, Küfr, Tecdid-i iman, Yakîn)
Dostları ilə paylaş: |
