3547- Kur’anda şeytan ve şeytan-ı insînin şerlerini beyan eden âyetlerden meâlen birkaç not:
-Şeytanın (İblis’in) Âdem’e(A.S) secde etmemesi ve aldatıp Cennet’ten çıkarılmasına sebeb olması ve kıyamete kadar fesad unsuru olacakları mes’eleleri: (2:34,36) (7:11-25 ve 27) (17:61-63) (18:50,51) (20:115-123)
-Şeytanın Peygamberlere ümniye cihetinden vesvesesi ve buna karşı vahyin muhkem kılınması hikmeti: (22:52,53)
-İns ve cin şeytanlarının enbiyaya düşmanlıkları: (6:112)
-Eyyüb’un (A.S.) şeytandan teellümü: (38:41)
-Şeytan ve Yahudilerin Hz. Süleyman ‘ın (A.S.) saltanatı aleyhinde sihir yoluyla yaptıkları düşmanlıklar: (2:102)
-Amel-i salihten men’ ve isyana sevk etmek için şeytanın ilkaatı ve iğvası: (2:268) (4:117-120) (7:200-202) (17:64) (47:25)
-Şeytanın insan üzerindeki hâkimiyeti zayıf olup insanın nefsin arzusuyla onun davetine koşması: (14:22) (15:42) (16:99,100) (17:65)
-Şeytan’ın insana kötü işlerini güzel göstermekle aldatması: (6:43) (16:63) (27:24) (29:38) (43:37) Not: Dinden gelen hükümlere, sadakatla bağlılık yerine akıl ve maslahatla hareket etmek, şeytanın bu cihetten iğvasına kapı açabilir. Zira ahkâm-ı diniyeye tam teslim olmayan, ölçüsünü nefsin ve menfaatın icablarına dayandırmaya mecburdur. Başka şık yoktur. Halbuki nefis ve menfaat ölçüsü çok kere diyanetle mütezaddırlar. İşte o zaman şeytan lezzet ve menfaat-ı hayat gözlüğü ile insana, yaptıklarını güzel gösterir. (Bak: 2776.p.)