Italyanca Aşk Başkadır Evening Class

- Evet. Uğrarım demişti. Yanakları pembeleşti. Heyecanlı görünüyordu. "Herhalde şarap, gecenin başarısı ve açıkça sorduğum soru onu duygulandırdı" diye içinden geçirdi Lou.
"Öğrencilerinin içinde en parlağı sayılmayan Luigi bile Aidan Dunne'la ilişkisinde özel bir durum olduğunu sezmişse diğerleri kim bilir ne düşünüyordur" diye içinden geçirdi Signora. Aidan, kız arkadaşı olarak algılandığım öğrenirse çok üzülürdü. Aralarında dostluk sınırım aşacak hiçbir konuşma geçmemişti. Ya bu laflar karısının veya kızlarının kulağına giderse... Veya kızı Luigi'yle nişanlı olan Bayan Sullivan bu söylentileri duyarsa...
Yıllardır hayatını büyük bir mahremiyet içinde yaşamaya alışmış olan Signora birden değişmekten korkuyordu. Aynca çok gereksiz bir şeydi de... Aidan Dunne'ın ona iyi bir arkadaş gözüyle baktığı kesindi. O kadar... Ama, örneğin Luigi gibi basit insanlann gözünde böyle algılanmayacağını da kabul ediyordu.
Lou, anlamayan bakışlarla Signora'ya bakıyordu. "Tamam. Öyleyse kapılan ben kilitleyeyim mi? Siz yürümeye başlayın, ben arkanızdan yetişirim. Bu akşam biraz geç kaldık."
- Grazie Luigi. Troppo gentile. İyice kilitlediğine emin ol... Bir saat sonra kontrol etmeye gelen bekçiyi unutma. Bay O'Brien bu konuda çok titiz. Bugüne kadar kapıyı hiç açık unutmadık. Son etapta yanlış bir şey yapmak istemem...
Artık bir plan hazırlayana dek kapıyı açık bırakmasına imkân kalmamıştı. O kutulan kilitlemek zorundaydı. Anahtan aldı. Bay-kuşlu bir anahtarlığa takılıydı. Saçma, çocukça bir anahtarlıktı, ama en azından büyüktü. Kimsenin unutamayacağı bir anahtarlıktı. İnsanın çantasından eksildiğin fark edeceği büyüklükteydi.
Yıldınm hızıyla kendi anahtarı ile Signora'nmkini değiştirdi. Sonra okulun kapısını kilitledi, koşarak kadına yetişerek anahtarlığı çantasına attı. Signora'nın ikinci dönemden önce o anahta-n kullanacağı yoktu nasıl olsa. Ne yapıp edecek anahtarlan daha önce tekrar değiştirecek bir yol bulacaktı. Önemli olan kadının doğru anahtarla eve döndüğüne inanmasıydı.
Bu akşam Bay Dunne gölgeden sıynlıp Signora'nın koluna girmedi. "Öyle olsa bile şaşırtıcı bir yanı yok" diye düşündü. Suzi'ye anlatmalıydı. Aklına gelmişken, bu gece Suzi'nin evinde kalmalıydı, çünkü Signora'ya kendi evinin anahtarını vermişti.
- Bu gece Fionalarda kalacağım dedi Grania. Brigid önündeki domateslerden başını kaldırdı.
Nell Dunne başım kaldırmadan kitabım okumaya devam etti. "İyi" dedi.
- Yann akşam görüşürüz, dedi Grania.
- Tamam. Annesi hâlâ başını kaldırmamıştı.  
- Tastamam... dedi Brigid ekşi bir sesle.
- İsteseydin sen de çıkabilirdin, Brigid. Domates dolu bir tabağa bakarak içini çekmene gerek yok... Gidecek o kadar yer varken... Hem sen de Fiona'da kalabilirsin.
- Tabiî canım. Hepimize yetecek büyüklükte bir kâşanede yaşıyor... dedi Brigid.
- Hadi Brigid... Yarın Noel... Neşelen biraz...
- Herifin biriyle yatağa atlamadan da neşelenirim ben, dedi Brigid ıslık çalar gibi.
Grania endişelendi, oysa annesi olanlann farkında değildi. "Evet. Hepimiz için aynı şey geçerli" dedi Grania alçak sesle. "Yalnız biz kalçalanmız şişman diye etrafa saldırmıyoruz. Unutmadan seninkilerin son derece normal olduğunu da söylemeliyim."
- Kalçalarımdan kim sana söz etti? Brigid'in gözleri endişe ve kuşku doluydu.
- Bugün bankaya kalçalarına karşı çıkan bir grup geldi de... Aman, Brigid. Şu konuyu kes... Harika görünüyorsun. Durup dururken çıkarttığın şu anoreksia işini bırak!..
- Anoreksia mı ? Brigid homurdanır gibi güldü. Bakıyorum sevgilin geri geldi diye birden ballı börek oldun...
- Sevgilim kim? Hadi söyle, kim? Hiçbir şey bilmiyorsun. Gra-nia kardeşine ateş püskürüyordu.
- Nasıl surat asıp inleyerek ağladığını bilmiyor muyum sanıyorsun. Domateslerin karşısında içimi çektiğimi söylerken asıl sen fırtınalı bir gökyüzü gibi iç çektiğinin farkında değilsin. Her telefon çaldığında nasıl on metre havalara fırladığının da farkında değilsin. Kimse, evli olduğu kesin. Üstünden suçluluk akıyor senin...
- Doğduğundan beri her söylediğin yanlış... dedi Grania. Ama bunun kadar yanıldığın hiçbir şey olmadı... Evli değil, hiç evlen-" meyeceğine iddiaya girmeye hazırım.
- Ölesiye nişan yüzüğü bekleyen herkes böyle saçma laflar eder, dedi Brigid isteksizce önündeki domateslerle oynarken.
- Gidiyorum, dedi Grania. Babama gelmeyeceğimi söylemeyi unutmayın. Kapıyı kilitlemesi için...
Babalan mutfakta yedikleri akşam yemeklerine artık katılmıyordu. Ya odasmda oturup asacağı tabloları seçiyor ya odanın renklerini düşünüyor ya da okulda kalıp gece kursuyla ilgileniyordu.
Aidan Dunne, Signora'ya rastlamak umuduyla okula gitmişti, ama her tarafı kapalı buldu. Signora hiç tek basma pub'a gitmezdi. Kahveler de son anda alışveriş yapanlarla dolup taşıyordu. Bugüne kadar onu Sullivan'lann evinden aramamıştı. Bundan sonra da başlamaya niyeti yoktu.
Ama Noel'den önce onu görüp aldığı ufak hediyeyi vermeyi çok istiyordu. İçinde Leonardo da Vinci'nin portresi olan ufak bir madalyon bulmuştu. Pahalı değildi, ama Signora'ya çok yakışacaktı. Noel sabahından önce vermeyi umuyordu. Altın sarısı, "Buon Natale" yazılı bir kâğıda sanlıydı. "Sonra verirsem anlamsız olur" diye düşünüyordu.
Belki de anlamı değişmezdi, ama Aidan'ın cam bir süre Signo-ra'yla konuşmak istiyordu. Bir ara oturduğu sokağın sonundaki bir duvardan söz etmişti. Bazen o duvarda oturup uzaklardaki dağlan seyrettiğini söylüyordu. Hayatının ne kadar değiştiğini, vista del monte sözcüklerinin artık okulu çağrıştırdığım anlatmıştı. Belki bu akşam da o duvarda oturuyordu.
Aidan Dunne insanlarla dolu siteyi geçti. Pencerelerde Noel ışıklan yanıyordu. Kapıların önüne bira sandıklan dizilmişti. "Signora için ne değişik bir Noel" diye düşündü. Geçen sene Sicilya'da o köyde geçirdiği Noel'den ne kadar farklı olmalıydı.
Duvarın üstünde kımıldamadan oturuyordu. Aidan'ı görünce şaşırmamıştı. Aidan yanma oturdu.
- Sana Noel hediyeni getirdim, dedi.
- Ben de seninkini getirdim, dedi Signora. Elinde büyük bir paket vardı.
- Şimdi açalım mı? Sesinden ne kadar istekli olduğu seziliyordu. -Neden olmasm?
Madalyonu ve çalışma odasına çok yakışacak sanlı morlu büyük tabağı açtılar. Teşekkür ederek aldıklan hediyeleri övdüler. Gidecek yerleri olmayan gençler gibi duvarda oturdular.
Hava soğudu, nedenini anlamadan ikisi aynı anda kalktı.
- Buon natale, Signora. Yanağından öptü.
- Buon natale, Aidan, caro mio, diye yanıtladı Signora.
Noel akşamı, elektrikli ev eşyalan satan büyük dükkânda geç saatlere kadar çalıştılar. İnsanlar et kesmek için hangi elektrikli bıçağı alacaklarma veya hangi videoyu seçmeleri gerektiğine neden son dakikada karar verirlerdi ? Lou bütün gün çok yoruldu. Tam kapanış saatinde karşısında Robin'i buldu. Elinde bir makbuz tutuyordu. Lou bir bakıma onu bekliyordu.
- İyi Noeller, Lou.
- Buon natale, Robin.
- Ne demek istiyorsun?
- Öğrenmemi istediğin İtalyanca... Neredeyse İngilizce düşünemeyecek hale geldim.
- İstediğin anda kursu bırakabileceğini söylemeye geldim. -Ne?
- Emin ol! Başka bir yer bulundu. Ama senin bulduğun yer için çok minnettar olanlar var.
- Ya son gelen mallar? Lou bembeyaz olmuştu.
- Son gelen mallara ne olmuş?
- Onlar hâlâ okulda.
- Şaka mı yapıyorsun ?
- Böyle bir konuda hiç şaka yapar mıyım? Perşembe günü kimse gelmedi. Malı alan olmadı.
- Çabuk ol. Bu adamın malını çabuk getir... Depo sorumlusu bir an önce işini bitirip evine gitmek istiyordu.
 
- Makbuzunu ver, dedi Lou alçak sesle.
- Suzi ile sana bir televizyon...
- Alamam, dedi Lou. Çalıntı olduğunu anlar.
- Çalıntı değil ki... Şimdi parasını ödedim. Robin alınmıştı.
- Tabiî ödedin... Ne demek istediğimi anlıyorsun... Senin arabana koyacağım.
- Noel için Suzi'ye hazırladığın sürprizle birlikte seni Suzi'nin evine bırakmayı düşünüyordum.
Lou'nun tahmin ettiği gibi dükkânın en pahalı televizyonunu almıştı. En mükemmel televizyonu. Suzi'nin, stüdyosuna böyle bir televizyonun girmesini doğal karşılamasına imkân yoktu.
- Dinle beni... Şimdi başımızda bu televizyondan çok daha büyük bir sorun var. Haftalığımı alayım okul konusunda ne yapacağımıza karar verelim.
- Bazı önlemler aldığına eminim.
- Evet. Ama belki doğru önlemler değildir.
Lou içeri girdi ve diğer gençlerle beklemeye başladı. Paralarını aldılar, birer içki içtiler, Noel ikramiyeleri dağıtıldı. Bitmeyecek gibi görünen bir sürenin sonunda arkasında kocaman bir televizyon duran bir arabada onu bekleyen iriyan adamın yanma oturdu.
- Okulun anahtarını aldım. Ama kapıları ne gibi delilerin denetlediğini Allah bilir. Okul müdürü manyağın tekiymiş...
Signora'nm anahtarlığından çıkardığı andan beri yanından ayırmadığı anahtarı gösterdi.
- Akıllı çocuksun, Lou.
- Anoraklı bir herif görünmediği gün ne yapmam gerektiğini söylemeyi unutanlardan daha akıllı olduğum kesin, dedi Lou. Kızgın ve üzgündü, şimdi korkuyordu. Suç işlemiş biriyle, reddetmek zorunda olduğu koskocaman bir televizyonla çalıştığı yerin parkında bir arabadaydı. Kendini akıllı bir adam gibi değil aksine tam bir ahmak gibi görüyordu.
- Gördüğün gibi zaman zaman sorun çıkartanlar olur, dedi Robin. Yarı yolda bırakanlar olur. Demek biri bizi yarı yolda bıraktı. Bir daha çalışmayacaktır.
- Başına ne gelecek? Lou korku içindeydi. Perşembe günü gözükmeyen anoraklınm taşlarla bağlanmış olarak Liffey Nehri'n-den çıkartıldığını görür gibiydi.
- Dediğim gibi bir daha kimse ona iş vermeyecek.
- Belki araba kazası geçirmiştir ya da çocuğunu hastaneye götürmek zorunda kalmıştır. Lou neden o adamı koruduğunu arıla-
mıyordu. Başlarına bu derdi açan o değil miydi ?
Bu sorun çıkmasaydı Lou kurtulmuş olabilirdi. Robin'in arkadaşları yeni bir yer bulmuşlardı. "Yine de kursa devam ederdim" diye düşündü. O derslerden zevk alıyordu. Signora'nm gelecek yaz İtalya'ya düzenleyeceği yolculuğa bile katılmayı düşünüyordu. Derslere sırf Robin istedi diye devam etmeyecekti. Yakalan-mamışlardı. Orası sadece malları başarıyla sakladıkları bir yerdi. Yakalanmadıklarına göre içerden yardım eden birilerini arayan da çıkmayacaktı. Bir de perşembe günü gözükmeyen o ahmak olmasaydı.
- Cezası bir daha çalışmamak olacak, dedi Robin. Başım üzüntüyle sallıyordu.
Lou o anda tünelin ucundaki ışığı görür gibi oldu. Onlardan kurtulmanın yolunu bulmuştu. Bir işi yüzüne gözüne bulaştırmak yeterliydi... İşi iyi yapmazsan kimse senden bir şey istemezdi demek. Bu kadar kolay olduğunu önceden bilseydi. Önce şu işi halletmek zorundaydı. Anoraklı zaten cezalandırılacaktı. Oysa Lou anahtarı alarak sorunu çözmüştü. Planını bundan sonraki işte uygulamaya geçirebilirdi.
- Bu senin araban mı, Robin ?
- Hayır, değil tabiî. Bunu bilmezmiş gibi konuşuyorsun. Televizyonu Suzi'ye taşımak için bir arkadaşımdan aldım. Oysa şu işe bak... Yüzü bir çocuk gibi asılmıştı.
- Öyleyse bu arabadayken polis seninle ilgilenmez, değil mi ? Bir fikrim var. Belki iyi bir fikir değil, ama aklıma başka şey gelmiyor.
- Anlat bakalım. Lou anlattı.
Lou arabayı okula yanaştırdığında geceyansı olmuştu. Gören var mı diye sağa sola bakarak kamyoneti okulun ek binasına geri geri dayadı.
Nefes almaktan korkarak dolabı açtı. Dört kutu yerli yerinde duruyordu. Her zamanki gibi içlerinde sanki bir düzine şarap şişesi vardı. Sadece şişe olduğunu belirten işaret yoktu. Dikkat! Kırılacak Eşya! demiyordu. Kutuları büyük bir özenle teker teker dışanya taşıdı. Sonra nefes almakta zorlanıp büyük çaba sarfede-rek o kocaman televizyonu sımfa taşıdı. İçinde kendi videosu olan mükemmel bir üründü. Daha önce gece açık kalan bir dükkândan aldığı renkli kalemlerle kısa bir not hazırlamıştı.
"Buon natale a Lei, Signora, e a tutti" yazmıştı.
Artık akşam kursunun bir televizyonu vardı. Kutular da okul-
dan çıkmıştı. Onları Robin'in arabasıyla başka bir yerde başka bir minibüsle gelen başka bir anoraklıya sessizce teslim edecekti.
Lou bir Noel akşamı gidecek yerleri olmayan insanların hayatlarını merak etti. İçinden hiçbir zaman onlar gibi olmamak için dua ediyordu.
Televizyonu görünce Signora'nın tepkisi ne olacaktı? Sınıfa ilk giren o mu olacaktı? Belki de her tarafı gece gündüz denetlemek hastası o sapık O'Brien ilk gören olacaktı... Hepsinin sonsuza dek merak edecekleri kesindi. Televizyonun seri numarasını kazımışlardı. Şehirde bu televizyonlardan satan en az bir düzine dükkân vardı.
Kutusunda da nereden alındığını belirten bir yazı yoktu. Araştırmaya başladıklarında çalıntı olmadığı anlaşılacaktı. Varsayımlar arasında kalıp sonsuza dek çözüme ulaşamayacaklardı. Zamanla içeri nasıl girildiğinin esrarı da unutulup gidecekti. Ne de olsa kimse bir şey çalmamıştı. Hırsızlık olmamıştı.
Kuruntulu Bay O'Brien da sonunda vazgeçmek zorunda kalacaktı.
Bu arada okulun, yararlanacağı muhteşem bir televizyonu ve videosu olacaktı. Belki de en çok yararlananlar gece kursuna gelenler olacaktı.
Robin'in bundan sonra vereceği işi yüzüne gözüne bulaştıracaktı. Robin de üzülerek bir daha çalışamayacağını söyleyecekti. Lou hayatını yaşamaya başlayacaktı.
Noel günüydü. Lou bitkindi. Çay saatinde Noel pastası yemeye Suzi'nin ailesine gitti. Signora bir köşede Jerry'yle sessizce satranç oynuyordu.
- Düşünsene, satranç oynuyor! dedi Suzi şaşkınlık ve hayranlıkla. O çocuk piyonları tanıyor ve yerlerini anlıyor demek... Mucizeler bitmeyecek...
- Signora! dedi Lou.
- Luigi. Onu görmekten mutlu olduğu seziliyordu.
- Bana da sizinki gibi bir anahtarlık hediye ettiler, dedi. O kadar şaşacak bir şey yoktu aslında?
- Baykuşlu anahtarlığım. Signora her konuya olumlu yanıt veren bir yapıya sahipti.
- Evet. Verir misiniz bakayım aynı mı? dedi Lou.
Signora çantasından çıkarttığı anahtarlığı uzattı. Lou iki anahtarlığı kıyaslar gibi yaparken değiş tokuşu gerçekleştirdi. Artık hem o hem Signora kurtulmuştu. Kimse bu zararsız konuşmayı
hatırlayamazdı. Şimdi başka hediyelerden söz ederek onları şa-şırtmalıydı.
Peggy Sullivan, "Bu akşam Lou hiç susmayacak sandım" dedi. Signora'yla ortalığı topluyorlardı. "Hatırlıyor musunuz, eskiden bazıları için gramofon iğnesiyle aşılanmış denirdi? Günümüzde CD'ler ve kasetler devrinde böyle söylenemez herhalde."
- Evet. O deyimi duymuştum. Bir keresinde Mario'ya açıklamaya çalışmıştım, ama birçok deyim gibi başka bir dile çevrilirken bütün anlamını yitirdi. Ne demek istediğimi anlamadı.
Açılıp iç dökme zamanı gelmişti sanki. Peggy bu acayip kadına özel sorular sormaktan kaçınırdı, ama sanki bir an için etrafındaki koruyucu duvar yıkılmıştı. "Akrabalarınızla olmak istemediniz mi, Signora? Noel'i onlarla geçirmek istemediniz mi?" diye sordu.
Signora hiç alınmış görünmüyordu. Soruyu, Jerry'nin sorularına yaptığı gibi özenle ve dikkatle yanıtladı.
- Hayır, dedi. Hiç hoşlanacağımı sanmıyorum. Yapay olurdu. Ayrıca annem ile kardeşlerimi sık sık gördüm. Hiç biri bunu öner-medi. Onlann kendilerine has âdetleri oluşmuş. Aralarına katılmam her şeyi zorlaştırırdı. Çok da sahte olurdu. Kimse bundan zevk almazdı. Ama bugün burada sizin ailenizle olmak hoşuma gitti. Dingin ve huzurlu ayakta duruyordu. Boynunda yeni bir madalyon vardı. Kimin verdiğini söylememişti, kimse de nereden geldiğim sormaya cesaret edememişti. Signora özel hayatını kendine saklayan bir insandı.
- Biz de sizinle birlikte olmaktan çok çok zevk aldık, Signora, dedi Peggy Sullivan. Bir taraftan da bu tuhaf kadın evlerine gelmeden önce nasıl yaşadıklarını düşünüyordu.
Kurs, ocak ayının ilk salı akşamı yeniden başladı. Soğuk bir akşam olmasına karşın eksiksiz gelmişlerdi. Eylülde yazılan otuz kişiden hiç ayrılan çıkmamıştı. Gece kursları arasında bir rekordu bu...
Bütün yüksek düzey yöneticiler de açılışa gelmişlerdi. Müdürleri Tony O'Brien, Bay Dunne... Hepsinin yüzü gülüyordu. Dünyanın en olağanüstü şeyi olmuştu. Smıfa bir hediye gelmişti. Signora bir çocuk gibi neredeyse ellerini çırpacak kadar mutluydu.
Kimden gelmiş olabilirdi? Sınıftan biri miydi? Öyleyse teşekkür edebilmeleri için lütfen kendini tanıtır mıydı? Herkes şaşkındı, ama hepsi Connie olduğunu düşünüyordu.
- Hayır. Keşke ben olsaydım. Keşke benim aklıma gelseydi. Con-
 
nie televizyonu getirmemiş olduğu için adeta kendini suçluyordu.
Müdür ise çok sevindiğini, ama güvenlik açısından rahatsız olduğunu söyledi. Bu güzel hediyeyi getirdiğini itiraf eden çıkmazsa kilitleri değiştirmek zorunda kalacaklardı. İçeri zorla girilmediğine göre birilerinin elinde anahtarlar var demekti.
- Bu olay bankada olsa bambaşka bir açıdan değerlendirilirdi, dedi Guglielmo. "Her şeyi olduğu gibi bırak, bakarsın haftaya bir müzik seti gelir" derlerdi.
Asıl adı Laddy olan otel kapıcısı Lorenzo ise, "Ortalıkta Dublin'deki kapılan açacak ne kadar anahtar dolaştığını bilseniz şaşarsınız" dedi.
Birden Signora başını kaldırdı ve Luigi'ye baktı. Luigi gözlerini kaçırdı.
"Tanrım, yalvarırım sussun" dedi. "Tanrım, yalvarırım bir yararı olmayacağını, sadece zarar vereceğini anlasın." Tanrı'ya mı yal-varıyordu, yoksa sadece kendi kendine söylenmekle mi yetiniyordu, bilmiyordu. Bildiği tek şey içtenliğiydi. Gerçekten içten yalvarıyordu.
Yalvarmaları işe yaramıştı. Signora gözlerini kaçırdı.
Ders başladı. Eski konulan tekrarlıyorlardı. Signora, birçok şeyi unuttuklarını söyledi. Gerçekten İtalya'ya gitmek istiyorlarsa çok çalışmalan gerekiyordu. Utanç içinde iki haftalık tatile çıkmadan önce kolaylıkla söyledikleri deyimleri tekrarlamaya koyuldular.
Ders bitince Lou çabucak çıkmaya çalıştı.
- Bu akşam kutulara yardım etmeyecek misin, Luigi? Bakışı çok kararlıydı.
- Scusi Signora. Kutular nerede?.. Unutmuşum.
Boş kutulan suçun hiçbir kanıtı kalmayan dolaba yerleştirdiler.
- Şey... Bay Dunne sizi eve götürmeye gelecek mi, Signora?
- Hayır, Luigi. Ama sen kaldığım evin kızı Suzi'yle çıkıyorsun. Yüzü öfkeliydi.
- Bunu biliyordunuz, Signora. Biz nişanlıyız.
- Evet. Ben de seninle o konuyu konuşacaktım. Nişanı ve nişan yüzüğünü. İtalyanca, un anello di fidanzamento deriz.
- Evet, evet, nişan yüzüğü. Lou çok heyecanlıydı.
- Genelde zümrüt olmaz, Luigi. Gerçek bir zümrüt hiç olmaz. Tuhaf olan da bu...
- Aman Signora! Gerçek zümrütmüş... Şaka yapıyorsunuz herhalde... Renkli bir camdan başka bir şey değil.
- Hayır, gerçek zümrüt, uno smeraldo. Onlan iyi tanırım. Zümrüde dokunmaya bayılırım.
- Taklitlerini gittikçe daha güzel yapıyorlar, Signora. Artık sahtesi ile gerçeği ayırt etmek çok zor...
- O yüzük binlerce pound eder, Luigi.
- Signora, beni dinleyin...
- Yüzlerce ve yüzlerce pound eden o televizyon gibi... Belki bin pounddan fazla...
- Ne demek istiyorsunuz ?
- Bilmiyorum. Asıl sen bana ne söylemek istiyorsun ?
Okuldayken hiçbir öğretmeni Lou Lynch'i şimdiki gibi küçültmeyi, utandırmayı başaramamıştı. Ne annesi ne babası onu uysal-laştıramamıştı. Hiçbir din adamı veya Hıristiyan Kardeş onu kor-kutamamıştı... Ama o anda birden karşısında sessizce duran o acayip kadının saygısını yitirmekten korktuğunu hissetti.
- Söylemek istediğim... diye söze başladı. Karşısında, o tuhaf sessizliğin içinde bekliyordu Signora. Her neyse bittiğini söylemek istiyorum sanınm. Bir daha olmayacak, demek istiyorum.
- Peki bunlar çalıntı mı ? O zümrüt, bu harika televizyon ?
- Hayır çalıntı değil. Hepsinin parası ödendi. Benim tarafımdan değil, ama işlerini gördüğüm insanlar tarafından.
- Artık işlerini görmediğin insanlar mı ?
- Hayır, artık bitti. Yemin ederim. Kadımn inanması için neler vermezdi?
- Demek pornografiye son veriyorsun.
- Neye son veriyorum, Signora?
- O kutulan açtım tabiî Luigi. Okulda uyuşturucu bulduklann-da, sonra Suzi'nin kardeşi genç Jerry konusu ortaya çıktığında öyle merak ettim ki... Dolapta uyuşturucu sakladığım sandım.
- Yani değildi?.. Soru sorduğunu belli etmemeye çalışıyordu.
- Sen de uyuşturucu olmadığını pekâlâ biliyorsun. Kapaklara bakılırsa gülünç derecede iğrenç şeylerdi. İçeri dışarı alıp vermek için ne çok çaba sarf ettin. Genç beyinler için çok da zararlı olmalı...
- Baktınız demek Signora?
- Seyretmedim. Videom yok benim. Olsaydı bile...
- Ve ses çıkartmadınız ?
- Yıllarca konuşmadan sessizce yaşadım. Sonunda alışkanlık oldu.
- Ya anahtar ? Onu da mı anladınız ?
- Bu akşama kadar hayır. Sonra o abuk sabuk anahtarlık konusu aklıma geldi... Anahtara neden gerek duydun?
- Noel tatilinde içerde kalan kutular oldu, dedi.
- Bırakamaz miydin Luigi ? Anahtarı çalıp sonra geri koymayı göze almadan.
- Başından beri karmaşık ve zor bir işti, dedi pişman olmuşça-sına.
- Peki ya televizyon?
- Uzun hikâye!
- Bir bölümünü anlat...
- O televizyon... şeyleri... video kasetleri sakladığım için bana hediye edildi. Ben de Suzi'ye vermek istemedim... yapamazdım. Anlardı, bir şeyler döndüğünü tahmin ederdi.
- Artık tahmin edecek bir şey kalmadı, değil mi ?
- Hayır, Signora. Kalmadı. Dört yaşında kafası öne eğik bir çocuk gibi hissediyordu kendini.
Signora, özenle kapıyı kilitlerken, "in bocca al lupo, Luigi" dedi sonra iyice kapalı olup olmadığım kontrol etmek için itti kapıyı.
Connie
Constance O'Connor on beş yaşma bastığı gün annesi evde tatlı ikram etmeyi kesti. Çay saatinde pasta yoktu artık, sabahlan da tereyağı yerine hafifletilmiş margarin vardı kahvaltıda. Çikolata ile şekerin eve girmesi yasaklanmıştı.
Constance bu kararlara karşı çıktığında, annesi, "Biraz hippi-leştin, bebeğim" demişti. "Popon büyük olursa aldığımız tüm tenis dersleri, gittiğimiz bütün şık yerler boşuna olur."
- Ne için boşuna?
- İstediğimiz gibi bir koca bulmaya, dedi annesi gülerek. Sonra Connie'nin devam etmesine meydan vermedi. Ne dediğimi çok iyi biliyorum, kızım. Haksızlık olduğunu biliyorum, ama hayat bu. Hayatı bildiğimize göre oyunu kurallarına göre oynamak zorundayız.
- O kurallar senin zamanında geçerli olabilirdi, Anne. Kırklı yıllarda. Şimdi her şey çok değişti.
- İnan bana, dedi annesi. Bayıldığı bir deyimdi bu. İnsanlara her konuda kendisine inanmaları için emir verirdi. Değişen hiçbir şey yok. Erkekler hâlâ ince, zarif bir kadın arıyorlar. Böyleleri daha kaliteli görünüyor. En azından bizim peşinde olduğumuz erkekler böyle kadınları arıyorlar. Kaliteli, yüksek sosyetedenmiş gibi görünen... Bunları önceden bildiğin için ne kadar şanslı olduğunun farkında değilsin. Okul arkadaşlarının çoğunun haberi bile yokken...
Connie bir gün babasına, "Annemle ince olduğu için mi evlendin?" diye sormuştu.
- Hayır, onunla çok hoş, çok tatlı, çok sıcak biri olduğu için ve bakımlı olduğu için evlendim. "Kendisine bakan bir kadın bana da bakar" diye düşündüm, sonra da çocuğumuza ve evimize ba-
 
kaçağını biliyordum. Bu kadar basit.
Connie pahalı bir kız okuluna gidiyordu.
Annesi hep arkadaşlarını yemeğe veya hafta sonu eve davet etmesi için ısrar ederdi. "Böylelikle onlar da seni evlerine çağırırlar, erkek kardeşleriyle ve kardeşlerinin arkadaşlarıyla tanışma fırsatı bulursun" derdi.
- Off, Anne. Ne kadar aptalca... Sarayda sosyeteye tanıtılıyoruz sanki... Kimi tanırsam tanırım. Ne önemi var?
- Çok önemi var, demişti annesi.
Connie on yedi on sekiz yaşma geldiğinde tam annesinin beğendiği gibi insanlarla çıktığının farkına vardı. Doktor çocukları, avukat çocukları, çok başarılı iş adamlarının çocukları... Bazıları eğlenceliydi, bazıları ise çok aptal... Connie, üniversiteye başlayınca her şeyin düzeleceğinden emindi. Orada gerçekten tanışmak istediği insanlarla karşılaşacağım biliyordu. Artık annesinin istedikleriyle değil kendi seçtiği insanlarla arkadaşlık edecekti.
On dokuz yaşına gelmeden Dublin Koleji Üniversitesi'ne yazılmıştı. Ekimde dersler başladığında yabancılık hissetmemek için önceden üniversiteye gitmiş, bahçesini gezmiş, bazı konferanslara katılmıştı.
Eylül ayında hiç beklemediği bir şey olmuş, babası ölmüştü. Vaktinin çoğunu golf oynayarak geçiren, dayısıyla ortak bir işi olan başarılı bir dişçiydi babası. Sonsuza dek yaşaması beklenen biriydi. Herkes böyle diyordu. Sigara içmezdi, davetten davete içki içerdi ve egzersiz yapardı. Hayatmda stres de yoktu.
Tabiî kimse kumar oynadığını bilmiyordu... Ne kadar borçlandığı da çok sonra ortaya çıktı. Evin satılması gerektiğini, Con-nie'yi ve kardeşlerini üniversiteye gönderecek paraları kalmadığını sonradan öğreneceklerdi.