Kader beni, iki Alman devletinin tam sınırları üzerinde bir ka­sabada, Braunau am Inn'de dünyaya getirdi. Alman olan Avusturya, büyük Alman vatanına tekrar dönmelidir

H) işte bu andan itibaren Yahudi'de bir değişme meydana gelir. Bu ana kadar onlar sadece Yahudi idiler, yani başka türlü görünme­ye uğraşmıyorlardı. Esasen karşı karşıya gelmiş iki ırkı birbirinden ayıran farklı vasıflar dolayısıyla bunun dışında başka bir şekilde ha­reket edilemezdi. Büyük Frederic devrinde Yahudileri yabancı bir milletten başka bir şey gibi görmek kimsenin aklına gelmezdi. Hal­buki Goethe, gelecekte Yahudilerle Hıristiyanlar arasında evlenme lerin kanun yolu ile önlenemeyeceğini düşündükçe, hiddetle isyan ediyordu. Gerçekten Goethe ilahi bir yaratıktı. O gerici değildi. O-nun ağzından çıkan söz, kanunun ve aklın sesinden başka bir şey değildi, işte halk saraylarda yapılan o kötü alışverişlere rağmen, Ya­hudi'yi, gövdesine girmiş yabancı bir unsur olduğuna içgüdüsü ile hükmediyor ve Yahudilere karşı buna göre hareket ediyordu.

Fakat bu durum değişecekti. Bin yıldan çok bir zaman içinde Yahudi kendisine misafirperverlik gösteren milletin dilini o kadar güzel kullandı ki, şimdi kendisi Yahudi kaynağı üzerinde o kadar ısrar etmeyecek, "Almanlık vasû"nı ön plana çıkarmayı göze alabile­ceğim düşündü, ilk bakışta bu iddia ne kadar gülünç ve manasız görünürse görünsün, o "Cermen" ve dolayısıyla bugün de "Alman" şekline girmek cesaretini kendinde buldu, işte bundan sonra akla gelebilecek en korkunç aldatmalardan biri ortaya çıktı. Yahudi, bir Almanı meydana getiren vasıflardan sadece birine, yani diline (ve ona da çok fena bir şekilde) sahip olabildiği için, onun Almanlıktan bütün nasibi konuştuğu dile bağlı kaldı. Halbuki ırkı vücuda geti­ren şey dil değildir. Irkı vücuda getiren unsur kandır. Yahudi bu hususu bütün milletlerden daha iyi bilir. Bunun için dilinin bozul­masına önem vermeyerek, kanının karışmamasına dikkat eder. Bir kimse gayet kolay dilini değiştirebilir. Bu, o kimsenin düşündükle­rini, fikrim bir başka dille ifade etmesini sağlar. Yoksa dilini değiş­tirmiş kimse fikirlerini değiştirmiş olamaz. Böylece Yahudi çeşitli diller konuşurken Yahudiliğinden hiçbir şey kaybetmez. Bin yıl ön­ce Ostie'de ticaret yaparken Latince konuşsa da, günümüzde buğ­day üzerinde spekülasyon doğururken Almanca söylese de, daima aynı halde, ayni Yahudi olarak kalır. Şimdi, bakanların, bakan müs­teşarlarının ve emniyetin yüksek memurlarının bu gerçeği açıkça görmemeleri tabii telakki edilebilir. Çünkü devleti idare edenler arasında içgüdüden ve düşünebilme kabiliyetinden yoksun olmayan kimse hemen hemen yok gibidir.

Yahudi'yi birdenbire "Alman" olmaya zorlayan sebep pek açık­tır. O prenslerin kudretlerinin zayıfladığını görünce, hemen ayakla­rını koyacak yeni bir zemin arar. Ayrıca, iktisadi siyaset üzerinde yaptığı mali baskı öylesine gelişmiştir ki, artık bu büyük binayı taşı­yamaz. Bütün "vatani" haklara sahip olamazsa, artık tesiri ve kudreti çoğalamayacaktır. Fakat Yahudi bu iki şeyi daima ister. Çünkü ne kadar yükseklere tırmansa, hiçbir zaman tatmin olmayacak, eskiden kendisine vaat edilen ve şimdi geçmişin karanlıkları arasından mey­dana çıkan gaye, onu daima cezbedecektir. En iyi Yahudi beyinleri, dünya hakimiyet hülyasının avuçlarının içine girmiş olduğunu, bü­yük bir heyecanla görmektedirler. Bunun içinde bütün çalışmaları­nı, "vatani" hakları tam ve mükemmel bir şekilde elde etmeye has­rederler.

1) işte bu sebepten dolayı saray Yahudi'si, yavaş yavaş "halk Ya­hudi'si" şeklini almaya başlar. Yahudi bu şekil değişikliği sırasında da yine toplumun kuwetlileri(!) arasında yer almakta, onların yan­larına sokulmaktadır. Fakat, aynı zamanda ırkının diğer temsilcileri de halk topluluklarına havarilik ederler.

Yüzyıllar boyunca Yahudi'nin halk topluluklarına karşı ne ka­dar günah işlediği, onları nasıl devamlı şekilde insafsızca istismar ettiği, suyunu sıktığı hatırlanır ve bunlardan başka, halkın kendisi­ne yapılan bu eziyetleri anlayarak yavaş yavaş Yahudi'ye kin besle­mesi ve sonunda onun varlığını Tanrı'nın, diğer milletlerin başlarına bela ettiğini kabuHendiği düşünülürse, Yahudilerin bu cephe değiş­tirme hareketlerinin ne kadar zahmetlere katlanarak yaptıkları gayet iyi anlaşılır. Evet derilerini yüzüp, kanlarını içtikleri kurbanlarına "insan dostu" gibi görünmeleri Yahudiler için çok acı bir iş olur.

Yahudi ilk önce halka karşı işlediği korkunç haksızlıkları hafif­letmeye ve örtbas etmeye çalışır, insanlığın "velinimeti" şekline bü­rünür. Bu yeni durumu, iyiliği menfaat fikrinden uzak tutmasına rağmen, o Tevrat'ın sağ elin verdiğini, sol elin bilmemesi emrine pek riayet etmez. Bundan dolayı, halkın acılarına karşı ne kadar hassas olduğunu ve bu acıları hafifletmek için katlandığı bütün fe­dakarlıkları açıklar. Yahudi yaradılıştan olan tevazuu ile meziyetleri etrafında bütün dünyanın duyacağı şekilde davul çalar. Bu işi öyle bir sebatla yapar ki dünya gerçekten buna inanmaya başlar. Sonun­da inanmamış olanlar da Yahudi'ye karşı, haksız mevkie düşerler. Kısa zaman içinde durumu kendi lehine çevirerek, etrafta kendisine karşı haksızlıklar yapılmış izlenimini uyandırır. Halbuki gerçek tam tersidir. Özellikle aptal olanlar Yahudi'ye güven beslerler ve "zavallı talihsiz"e acırlar.

Yahudi kendini memnuniyetle feda ederken bile bundan dolayı bir kayba uğramaz. O hisseleri ayırmasını bilir. Onun iyilikleri, bir tarlaya istemeyerek dökülen gübreye benzer. Gayesi bundan da kendine menfaat sağlamaktır. Fakat ne gariptir ki, bütün dünya kısa bir zaman içinde Yahudi'nin "bir velinimet" ve "bir hayırsever" ol­duğunu (!) öğrenir.

Başkalarında az çok doğal olan herhangi bir şey, son derece bü­yük bir hayrete, hatta bazı kimselerde göze çarpan bir hayranlığa sebep olur. Böyle bir durum ise Yahudi'de doğal değildir. Bundan dolayı herkes, Yahudi'de iyiliklerinin her biri için başkalarına yapıl­mayacak bir muamele ile fazla bir üstünlük bulmaya çalışır. Dahası var, Yahudi birdenbire liberal olur. Hemcinsinin gösterdiği gelişme­lere karşı duyduğu hayranlığı ve heyecanı açıklar. Böylece yavaş ya­vaş, sözle yeni zamanın şampiyonu kesilir. Fakat diğer taraftan mil­let için yararlı olan milli ekonominin temellerini ciddi bir şekilde tahrip eder. Tahvil satın almak yoluyla dolambaçlı yollardan milli üretime dahil olur. Bu işi bir hırdavat ticareti haline sokar. Öyle bir ticaret kurar ki, her şey para ile alınabilir ve satılabilir. Böylece sana­yii, üzerine şahsi bir mülkiyet kurulacak temellerden mahrum eder. Bunun sonucu olarak işçi ile işveren birbirine yabancı kalır. Nihayet toplumun sınıflar halinde bölünmesine sebep olan ruhsal durumu doğurur. Yahudi'nin borsa üzerinde yaptığı tesir ve nüfuz gittikçe büyür, Milletin bütün çalışma güçlerine sahip olur, ya da bunların üzerinde hakimiyet kurar.

Yahudi devlet dahilindeki yerini kuvvetlendirmek için kendi gelişmesini köstekleyen ırk engelini yıkmağa uğraşır. Dini müsama­ha lehinde kendine has bir hareketle mücadeleye başlar. Tamamen eline geçirmiş olduğu Franmasonluk teşkilatını, kendi hedefine ula­şabilmek için yaptığı mücadelede istismar eder. idareci sınıfı, burju­vanın yüksek şahıslarını Franmason teşkilatına sokarak, onları iste­diği yöne sevk eder. Bu kimseler Franmason teşkilatına dahil ol­makla Yahudi'nin bir oyuncağı haline geldiklerini bilmezler. Fakat gerçek halkın; uyanmaya başlayan, haklarını ve hürriyetlerini kendi kuvvetleri ile sağlamak üzere bulunan sınıfın geniş tabakaları, bu te­sirden kendilerim korurlar. Esasen, diğerlerinden çok bunlara ha­kim olmak daha lüzumludur. Çünkü Yahudi ancak önünde bir "sü­rükleyici" bulunursa kendi rolünü oynayabileceğini bilir, işte Yahu­di bu "sürükleyiciyi burjuva sınıfının en geniş tabakalarında bulaca­ğını sanıyor. Fakat eldiven fabrikası sahipleri ve dokumacılar Fran masonluğun ince ağları ile tutulamazlar. Burada daha kaba usuller kullanılır, işte bunun için Franmasonluğa Yahudiliğin hizmetinde ikinci silah olarak basın katılıyor. Yahudi bu kuvveti eline geçirmek için ısrarla bütün ustalığını ortaya koyar. Basın yolu ile bütün kamu hayatını ağının ve avucunun içine alır. Basını Yahudi idare eder ve önünde sürükler, götürür. Çünkü bilir ki, bir gün gelecek ve on beş yıl öncesine oranla daha iyi tanınan kamuoyu adı altındaki o kuvve­ti sevk ve idare edecektir.

Bu arada Yahudi, bilgiye susamış bir kimse gibi gözükmeye başlar. Bütün gelişmeleri ve özellikle diğerlerini mahveden terakki­leri över. Kendi milletinin faydasına olan gelişmelerin dışında kalan her türlü yemliğin en korkunç düşmanıdır. Her medeniyete karşı kin besler. Başkalarının yanında öğrendiği en küçük bilgiyi dahi kendi milletinin faydası için kullanır.

Milliyetinin korunmasına dikkat eder. Kadınlarının Hıristiyan-larla evlenmelerine engel olmaz. Tersine bunu teşvik eder. Fakat er­keklerinde zürriyetlerin daima saf kalmasını sağlar. Yahudi başkala­rının kanını insafsızca zehirler, fakat kendi kanını her türlü bozul­maya karşı korur. Bir erkek Yahudi, Hıristiyan kadın almaz. Hıristi­yan erkek Yahudi kadınla evlendiği zaman da bu melez ırkta Yahu­di kanı hakimdir. Özellikle yüksek sınıfların asil geçinen tabakaları bozulmuştur. Yahudi bu durumu gayet iyi bildiği için ırkının düş­manı olan bu sınıfın silahsız kalmasını sistemli bir şekilde teşvik ed­er. Teşebbüslerini saklamak ve kurbanlarım uyutmak için ırk ve renk farkı gözetmeksizin bütün insanların bir olduğundan bahset­mekten bir an bile geri kalmaz. Aptallar bunların yalanlarına inanır­lar. Fakat bütün varlığı, onun yabancı olduğunu belli etmekten kur­tulamaz. Bu yüzden halk onun ağına kolayca düşmekken kendini korur. Fakat halkın, basın, yolu ile takip ettikleri, gerçeğe uymaz. Özellikle mizah yayınlarında Yahudiler zararsız bir millet gibi göste­rilir. Bu milletin öteki bütün milletler gibi kendisine has vasıfları vardır. Dış görünüşü, biraz garip olan ahlak ve adetlerinde bile bel­ki bir tebessüm uyandırabilen bir ruh ifade eder. Fakat bu ruh esas itibariyle namuslu ve iyilikseverdir, işte böylece Yahudi, tehlikeli ol­maktan çok, kendini önemsiz göstermeye çalışır.

Gelişmenin bu safhasında onun en son gayesi demokrasinin ve­ya bu kelime ile anladığı şeyin galip çıkmasıdır. Onun bundan çı kardığı anlam parlamentarizmin hegemonyasıdır. Onun ihtiyaçları-| na en çok bu usul cevap verir. Çünkü parlamentarizm şahsiyetleri ortadan kaldırarak yerlerine aptalların, ehliyetsizlerin, korkak ve so­rumluluktan kaçan alçakların çoğunluğunu hakim kılar. Sonuç mo­narşinin düşmesi olacaktır. Bu akıbet er geç meydana gelecektir.

J) Büyük ekonomik gelişme, milleti meydana getiren sosyal ta­bakalarda değişikliğe yol açar. Küçük sanatlar yavaş yavaş söndüğü İçin işçi bağımsız bir hayata kavuşmak fırsat ve imkanını da elden kaçırır. Bunun sonucu işçi proleter olur. Böylece fabrika işçisi orta­ya çıkar. Bu tabakanın en büyük vasfı hayatı boyunca kendine ba­ğımsız bir vaziyet yaratabilmek imkanından yoksun olmasıdır. Bu işçi kelimenin tam manasıyla malsız ve mülksüz bir kimsedir, ihti­yarlık, bu işçiler için ölümden beterdir, ihtiyarlayan işçiye hayatta­dır demek dahi yanlış olur.

Sosyal gelişme buna benzer bir başka durum daha doğurmuş­tu, işçiler gibi malsız mülksüz olan memur ve hizmetli sınıfı meyda-¹ na gelmişti. Devlet, ihtiyarlık günleri için bir kenara bir miktar para koyamayan memur ve hizmetlinin geçimini sağlamayı üzerine aldı. Emekli maaşı usulü kondu. Böylece muntazam olarak idari işlerde ¹ çalışanların tamamı, yaptıkları işin önemi ile uygun olarak ihtiyar­lıklarında bir emekli maaşı aldılar. Bunun sonucu, memurlara gü-I vence geldi ve bu sınıfın önemi arttı. Böylece savaştan önce Alman memur sınıfında en önemli meziyet olarak, meslek şuuru gelişti. | Şahsi mülkiyetten yoksun kalmış bütün bir sınıf, sefaletten kurtarı­larak milli topluluğun birer üyesi haline geldi.

Fakat bu mesele yeniden devletin karşısına bir dev gibi dikildi. |j Yeni yeni insan toplulukları yeni kurulan sanayide fabrika işçisi ola-," rak çalışmak ve hayatlarını kazanmak için köylerden büyük sanayi şehirlerine göç ettiler. Bu yeni sınıfın hayat ve çalışma şartları sefila-ne olmaktan çok daha aşağı idi. Esnafın ve çiftçinin eski çalışma sü­rati sanayiin yeni şekline uyum sağlayamadı. Eski esnafların yaptık-|- lan işte, zaman önemli bir rol oynamazken, şimdi fabrikalarda za­manın rolü çok büyüktü. Eski çalışma süresinin büyük sanayide uy­gulanması kötü sonuç verdi. Çünkü eski çalışmanın gerçek verimi çok azdı. Eskiden bir kimse 14 veya 15 saatlik çalışmaya karşılık gösterebilirken, şimdi çalışma zamanının her dakikası değerlendiril­diği için bu çalışma şekline ayak uydurulamadı. Eski çalışma süresi nin yeni sanayide manasız bir şekilde aynen uygulanması iki bakım dan pek kötü oldu: Önce işçilerin sıhhatleri bozuldu ve sonra hu kuka karşı olan inançları sarsıldı. Bu toplumsal düzensizliğe bir

işte bu şekilde pek az itibarı olan bir sınıf doğdu ve bunun so nucu olarak günün birinde, milletin, bu sınıftan topluluğun bu üyesini ortaya çıkarması için gereken enerjiyi kendinde bulup bula mayacağı veya aradaki bu durum farkının bu sınıf ile diğerleri ara smda bir uçurum açacak kadar vahim bir hal alıp almayacağı mese­lesi vukua gelecektir. Bu arada muhakkak olan bir şey varsa, o da bu yeni oluşan sınıfın safları arasına fena unsurların henüz toplan­mamış olmasıydı. Hatta bu yeni sınıfın mensupları arasında enerji sahiplerine daha çok rastlanabilirdi. Medeniyet denilen şeyin sonu­cu olan savurganlık derecedeki inceleme, burada ayırıcı ve harap edici etkisini henüz göstermemişti. Yeni sınıf henüz barışçı alçaklı­ğın zehirlerine bulaşmış değildi. Sağlam kalmıştı ve gerektiği zaman sert olabiliyordu. O kadar mühim olan bu sosyal meseleye burjuva­zi yabancı kalırken, Yahudi gelecekte ortaya çıkacak olan safhaları şimdiden görüyordu. Yahudi kapitalist istismarı usullerini teşkilat­landırırken, kurbanlarına da yaklaşarak, onların kendi kendilerine yönelttikleri kavgada onlara "önder" oluyordu. Gerçekte "kendi kendisine karşı" demek istiare yoluyla anlatmaktır. Çünkü yalan söylemede büyük üstat olan Yahudi daima kendisini temiz ve fazilet sahibi bir kimse gibi göstermek ve suçlarını başkalarına yüklemek işini gayet iyi becerir. Halk topluluklarının başına geçer. Bu toplu luklar, gelmiş geçmiş zamanların en korkunç yalancısına kurban ol­duklarını akıllarına getiremezler. Halbuki gerçek budur.

Yeni sınıf genel ekonomik değişmeden çıkar çıkmaz, Yahudi kendi kendini ilerletmek için eline nasıl yeni bir antrenör geçmiş ol­duğunu görüyordu. Yahudi derebeylerin dünyasına karşı kalkan olarak burjuvaziyi kullanmıştı. Şimdi de Yahudi, burjuvaziye karşı işçi sınıfını kullanmaktadır. Yahudi bir vakitler burjuvazinin gölge­sine sığınarak sivil hukuku elde etmişse, bugün de işçilerin hayatla­rını müdafaa için giriştiği kavganın kendisini "dünyanın hakimi" ya­pacağını bilmektedir.

Artık bu andan itibaren işçi sınıfının görevi Yahudi milleti için çarpışmaktır, işçi farkında olmadan yıkmakta olduğunu sandığı kudretin hizmetinde bulunur, işçi göstermelik bir şekilde sermaye­ye saldırtılır. Böylece işçi gerçek sermaye lehinde boğuşturulurken, aynı zamanda uluslararası sermaye aleyhinde de bağırtılır. Fakat gerçekte hedef alınan şey, milli ekonomidir. Milli ekonominin yıkıl­ması ve onun cesedi üzerinde uluslararası borsanın zafer sağlaması­na çalışılır. Yahudi bunu gerçekleştirmek için önce işçiye sokulur ve onun kaderine acımış görünür. Hatta sefaletten isyan duyan bir kimse gibi ortaya çıkar. Böylece işçinin güvenini, kazanır. Yahudi, işçide hayat şartlarım değiştirmek için şiddetli bir istek uyandırma­ya çalışır. Üstün ırka mensup bir insanın kalbinde daima uyuklayan sosyal adalet ihtiyacını ustalıkla tahrik ederek uyandırır. Yahudi sosyal adalet ihtiyacını tahrik ederek harekete getirdiği işçiyi, daha şanslı bir kadere sahip olanlara karşı bir kin beslemeye davet eder. Bu işi yaparken Yahudi, sosyal düzensizliklerin aleyhine açılmış olan korkunç kavgaya bir felsefi hava, bir felsefi tavır verir. Böylece Yahudi MARKSlZM'in temellerini atmış olur.

Marksizm'i, halkı toplumsal isteklere gayet sıkı bir şekilde bağlı gibi göstermekle, Yahudi bu felsefenin yayılmasını kolaylaştırır ve hızlandırır. Bu arada Yahudi, bu felsefenin sonuçlarına bakarak kendileri için haksızlık ve tatbikinin imkansız olduğunu gören kim­selerin de muhalefetini sağlar ve bunları tahrik eder. Sosyal fikirler maskesi altında, gerçekten şeytanca ve korkunç niyetler saklanmış­tır. Bu felsefe, akıl ile budalalığın, içinden çıkılması imkansız bir sentezidir. Fakat bu felsefede akıl ile aptallık öyle bir şekilde ayar­lanmıştır ki, içinde yalnız çılgınlıkla vasıflandırabilinecek şeyler ger çekleşir, akla uygun gelen şeyler ise hiçbir vakit tatbik edilemez Marksizm şahıslara ve bunun sonucu olarak millete her türlü hayat ve insanlık haklarını reddetmekle, medeniyeti meydana getiren te­meli yıkmaktadır. Halbuki medeniyet bu amillere tabidir. İşte bu canice dimağın bu buluşuna felsefe adını vermek doğru olursa, Marksizm felsefesinin özü budur. Şahsiyetin ve ırkların harap edil­mesi, bir türlü hakimiyet kuramayan aşağı bir ırkın, yani Yahudi ır­kının en büyük engelini ortadan kaldırmak olur. Bu felsefeye mana veren ve yol gösteren şey, iktisadi ve siyasi hayattaki garip nazariye -sidir. Marksizm'e can veren ruh, zeki kimselerin bu felsefeye inan­malarına engel olur. Diğer taraftan fikri melekelerini kullanmasını bilmeyenler ve iktisadi ilimlerden habersiz olanlar hemen Marksist olurlar. Hareketin sevk ve idaresi için gerekli olan zekayı (çünkü bu hareketin bile yaşayabilmesi için zeka açısından sevk ve idareye ih­tiyacı vardır) Yahudi "kendi kendisini feda ederek" kendi soydaşla­rından birinin beyninden sağlar.

Yahudiler tarafından yönetilen kol işçilerinin bir hareketinin na­sıl meydana geldiğini inceleyelim. Görünüşte bu hareketin gayesi iş­çilerin yaşama şartlarını kolaylaştırmaktır. Gerçekte ise Yahudi olma­yan bütün milletleri esaret altına sokup, yok etmekten ibarettir. Ba­rışçı doktrinler vasıtasıyla milli beka içgüdüsünü felç etmek için ay­dın denilen çevrelerde farmasonluğun giriştiği mücadeleye, daima Yahudilerin ellerinde bulunan büyük basın, halk toplulukları ve özellikle burjuvazi nezdinde devam eder. Çökeltici bu iki kuvvete, bir üçüncüsü de katılır. Bu en korkuncu olan zor ve şiddet teşkilatı­dır. Marksizm, saldırganlık sıfatı ile, ilk iki silahın kendisini göreve hazırlamak üzere temelinden yıktıkları şeyleri büsbütün alt üst edip bitirmek zorundadır. Bu fevkalade bir şekilde düzenlenmiş hayran kalınacak bir manevradır. Öyle ki bu manevraya, kendilerini devle­tin az çok manevi otoritesinin organları diye takdim etmekten zevk alan müesseselerin de katılıp, mücadeleden vazgeçtikleri görülürse buna şaşırmamalıdır. Yahudi, bazı istisnalar gözden uzak tutulursa, her zaman kendi yıkıcı işi için yüksek dereceli memurlarımız arasın­dan, hata en üst mevkilerde bulunanlardan pek lütufkar yardımcılar bulmuştur. Bu memur topluluğunun göze çarpan vasfı, üstlerin hu­zurunda yerlere kapanan bir kölelik gösterisi, astlara karşı kendini beğenmişlik ve ancak herkesi hayrete düşürebilecek derecede bir ap tallıktır. Fakat bu vasıflar otoritelerimizle devamlı ilgisi olan Yahudi tçin faydalı ve onun göz önünde pek sevimli şeylerdir. Şimdi başla-, yan kavga kalın çizgilerle resmedilirse şu husus ortaya çıkar:

Yahudi, dünyayı ekonomik yönden .ele geçirmek istediği gibi »iyasi bakımdan da hakimiyeti altına almak ister. Bunun için Yahudi mücadelesinin bu iki gayesi için Marksizm'i iki kısım olarak ortaya Sürer. Bu kısımlar görünüşte birbiri üe ilgili değildir. Fakat, aslında ayırma kabul etmez bir bütün teşkil etmektedir. Bu iki kısım, siyasi ve sendika faaliyetleridir. Sendika faaliyeti taraftar toplamaya yara­yan bir çalışmadır, işçiye, patronların hırs ve dar görüşlerine karşı açtıkları mücadelede yardım ve himaye vaat eder. Eğer işçi devlet tarafından bir yardım ve himaye görmezse, kendi menfaatinin mü­dafaasını sorumsuz kimselerin eline bırakmak istemez ve bu hak müdafaasını bizzat kendi yapmak ister. Para kazanma hırsı ile göz­leri kör olan burjuva, işçinin yaptığı bu mücadeleye karşı ne kadar engel çıkarırsa, örneğin uzun çalışma sürelerini azaltmazsa, çocuk-• ların çalışmalarına insaf dairesinde bir şekil vermezse, kadın işçileri i korumazsa, iş yerlerinde ve ikametgahlarında sıhhi şartlara kavuş­mak için yapılan her türlü teşebbüse engel olursa, daha kurnaz olan F Yahudi bu sınıfın, yani ezilen işçinin sorunlarına sahip çıkar. Yahu­di böylece işçi hareketinin önderi durumuna geçer. Bunu Yahudi memnuniyetle ve isteyerek yapar. Onun esas niyeti sosyal yaralara bir ilaç bulmak değildir. Yahudi'nin, işçinin hamisi durumuna geç­mesine sebep, milli ekonominin geleceğini yok edecek bir toplulu­ğu yavaş yavaş meydana getirmek içindir. Çünkü sağlam bir siyase­tin hedefi bir taraftan halkın sağlığının korunması, diğer taraftan bağımsız bir milli ekonominin müdafaası ise, bu iki düşünce karşı­sında tamamen lakayt kalarak, kendi gayesine giden yolun üzerin­deki bu engelleri temizlemeye bakar. Yahudi milli ekonominin ba­ğımsız kalmasını istemez. Onun istediği milli ekonomiyi yok et­mektir. Bundan dolayı işçi hareketinin hamisi ve önderi sıfatı ile ye­rine getirilmesi imkansız veya uygulanması milli ekonominin çök­mesine sebep olacak isteklerde bulunurken, vicdanında bir sızlama duymaz. Çünkü Yahudi önünde sağlam bir nesil görmek istemez. Onun arzusu soysuzlaşmış, boyunduruğa girmeye hazır bir sürü görmektir. Olumlu cevap alamayacağım ve durumu değiştirmeyece­ğini bildiği halde halk topluluklarında şiddetli bir sinirlilik doğura çak en manasız istekleri işte bu gayesini tahakkuk ettirmek için or­taya atar. isteği ortalığı bulandırmaktır, yoksa işçilerin sosyal du­rumlarını gerçekten ve namuslu olarak düzeltmek değildir.

Demek ki, büyük topluluklar aydınlatılmadıkça, onlara sonsuz sefaletlerinin gerçek sebepleri hakkında doğru bilgiler verilmedikçe ve bunun için büyük bir çalışmaya teşebbüs edilmedikçe, Yahudi iş­çi hareketinin itiraz kabul etmez ve vazgeçilmez önderi olarak kala­caktır. Eğer halk toplulukları şimdi olduğu gibi bir hedefe yöneltil-mezlerse ve devlet bu işlere kayıtsız kalırsa, halk daima ekonomik yönden kendisine en yüzsüzce vaatleri yapan kimselerin arkasından gider. Bu hususta, Yahudi usta mertebesine yükselmiştir. Çünkü bütün faaliyeti hiçbir ahlak kuralının gemleri ile kontrol altına alı­namaz. Bundan dolayı bu alanda bütün hasımlarına karşı kolayca ve kısa bir süre içinde üstün çıkar. Yahudi kendi ruhunda bulunan kabalığa ve haydutluk içgüdüsüne uyarak işçi hareketine kaba bir şiddet vasfı vermektedir. Sağlam hisleri ve oltaya takılmayan kimse­lerin karşı koymalarını dehşet salma ve korku yaratma usulü ile kı­rar. Böyle bir faaliyetin sonucu ise çok korkunçtur. Neticede, Yahu­di'nin yaptığı milletin refah ve saadetini sağlayacak olan işçi sınıfı vasıtasıyla milli iktisadın temellerini yıkmak olur. Yahudi'nin bu fa­aliyetine paralel olarak siyasi teşkilat faaliyeti de gelişmektedir. Siya­si gelişme, işçi hareketinin toplulukları siyasi teşkilata girmeye ha­zırlaması, hatta bir kamçı ile vurur gibi onları zorla oraya sokması dolayısıyla, bu işçi hareketine uygun düşer. Siyasi teşkilata o büyük cihazını devam ettirme imkanını veren tahsisatın sürekli, kaynağı iş­çi hareketidir. Fertlerin siyasi faaliyetleri için kontrol organları Ya­hudilerin eline geçer. Bütün siyasi gösteriler için adam toplama işi Yahudi'nin elindedir. Neticede işçi hareketi, iktisadi hayat için mü­cadele etmez olur. Yahudi, kısmi ve genel grev hareketlerini siyasi fikrin emri altına alır. Böylece sendika ve siyasi teşkilat, içeriği itiba­riyle kültürü çok az olan okuyucuların siyasi görüş ve kanaatlerine uygun bir basın meydana getirerek, mevcut düzene karşı isyan ruhu yaymaya başlar. Bu isyan ruhu, bir milletin en aşağı sınıflarına men­sup toplulukları cüretkarlık isteyen hareketleri yapmaya hazır bir duruma getirir. Bu basının vazifesi basit halk tabakalarının seviyesi­ni yükseltmek değildir. Yahudi'nin idaresi altında yapılan iş basit insanların iştahlarını kabartmaktan ibarettir. Bu basın milli iradenin, yüksek bir kültürün, geleneklerin ve ba­ğımsız bir ekonominin dayanağı olan şeylerin tamamına hücum ve iftira eder. Yahudilerin devlete hakim olma yolundaki hareketlerine engel olmak isteyene, yahut ehliyet sahibi, iktidarları ve dehaları Ya­hudilerce tehlikeli görünen memleketin seçkin ve karakter sahibi in­sanlarına karşı, "Yahudi basını" ateş püskürür ve bu gibi kimseleri milletin gözünden düşürmeye çalışır. Çünkü Yahudi'nin nefretine hedef olmak için onun aleyhinde çalışmak şart değildir. Yahudi'nin, herhangi bir gün kendisi aleyhinde bir düşünce beslemenizden veya ona düşman bir milletin kuvvetini geliştirmek için kabiliyetlerinizi kullanacağınızdan şüphelenmesi, size nefret duyması için yeter se­beptir. Bu hususta hiç hataya düşmeyen içgüdüsü her insanın do­ğuştan sahip olduğu kabiliyetlerinin kokusunu hemen alır. Onun ru­hunun, ruhu olmayan kimse, Yahudi'nin kendisine düşman kesilece­ğinden asla şüphe etmemelidir. Yahudi tecavüze uğramış bir kimse olmayıp, saldırıya geçmiş, taarruz eden olduğu için, yalnız kendisine saldıran kimseyi değil, taarruzuna karşı koyanı da kendinin düşmanı kabul eder. Doğrulukla dolu olduğu kadar, cesaretli olan ruhları kır­mak için başvurduğu kavgada kullandığı vasıtalar mertliğe sığmayan şeylerdir. O bu adi işi için yalan ve iftirayı kullanır.

Hiçbir şey, karşısında geri çekilmez. Kötülüğü o kadar büyük­tür ki, halkımızın hayalinde şeytanın örneği veya bütün fenalıkların sembolü Yahudi olursa, buna hayret edilmemelidir. Halk topluluk­larında Yahudi'nin gerçek karakterinin bilinmemesi, yüksek tabaka­larda içgüdünün yokluğu ve zekanın kıt oluşu, Yahudilerce yönelti­len bu yalan savaşına, milletin kolayca kurban gitmesine yol açmak­tadır. Yüksek tabaka mensupları yaradılışlarında olan korkaklıkları dolayısıyla, Yahudi'nin yalan ve iftira ile saldırdığı kimseden uzak dururlarken, halk da aptallık veya basitlik dolayısıyla bu karakter sahibi kimse hakkında uydurulanlara inanır. Otorite sahibi olanlar ise ya ses çıkarmayıp susarlar, ya da haksız yere saldırıya uğrayan kimse için soruşturma açarlar. Güya o eşek memurlarca böyle hare­ket etmek, devletin otoritesini korumak ve asayişi sağlamak için faydalı bir tedbirdir. Sonunda Yahudi tarafından kullanılan Marksist silahın korkusu bu akıllı adamların beyinlerine ve ruhlarına bir ka­bus gibi çöker, kalır. Bu korkunç düşman karşısında titrerler ve eninde sonunda onun kurbanı olurlar. K) Yahudi'nin devlet içindeki üstünlüğü şimdi öylesine sağlam-laşmıştır ki, kendisini açıkça Yahudi olarak ilan etmek cesaretini gösterir ve hatta bununla da kalmayıp ırki ve siyasi düşüncelerini sonuçlarına kadar açıklamaktan çekinmez. Irkının bir kısmı kendi­sini açıkça yabancı bir millet diye gösterir. Gerçi bu da yeni bir ya­landan ibarettir. Çünkü Siyonizm bütün dünyaya Yahudilerin Filis­tin'de bir devlet kurmakla memnun olacakları kanaatini verirken, onlar aptal kimseleri bir kere daha gayet açık bir şekilde aldatmış • olurlar. Yahudilerin Filistin'de bir devlet kurup, oraya yerleşmeye hiç ama hiç niyetleri yoktur. Yahudiler orada sadece şarlatanca bir uluslararasıcılık faaliyetlerinin merkezi teşkilatını kurmaktan başka bir şey düşünmemektedirler. Bu teşkilat hükümranlık hakkına sa­hip olacak ve diğer devletlerce korunmaya ihtiyaç duymayacaktır. Bu teşkilat, istiklaline sahip olarak, yüzlerinden maskeleri düşürül­müş olan veya kendileri atmış bulunan bütün adi Yahudilerin sığı­nağı ve gelecekteki rezil ve şarlatan Yahudilerin de yüksek bir okulu olacaktır.