Kamelya şiirsel Bir Sosyal Tarih KÂMİle biLGİÇ Derleme ve Yorum meriÇ BİLGİÇ Önsöz serpiL Çakir
Yüklə 353,71 Kb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Aşkın şarabını içmedim amma
- Çekemedi beni kıskanç kirpiğin
- Neylüferle dolu görünmez dibi
Gurbete gittiysen unutma beniAsırlar geçse de unutmam seni Ben gülüm günahtır kurutma beni Asırlar geçse de unutmam seni Yaprak ol istersen kurutmam seni Zehirlidir güneş zehirlidir ay Sensiz gecen günlerimi bir an say Arzularım olsa birer kırık yay
Yaprak ol istersen kurutmam seni Gönlümü hicranla zulmet sarınca Gözüme görünür herkes karınca Aşk frensiz, tutamam kararınca
Yaprak ol istersen kurutmam seni Sen orada ben burada ne zalim felek Yaptırdım kendime ateşten yelek Kavuşmak olmadı ah şimdiye dek
Yaprak ol istersen kurutmam seni Hicran var olmasın ihtiyarlıkta Kırışmasın yüzüm hüzün sarıp ta Müstefit olmak yok böyle yarlıkta
Yaprak ol istersen kurutmam seni 25. İçimde yanan şu garip volkanı Bir parça kanatıp durmak isterim Lavları başımı aşıyor bakın Onları biraz durdurmak isterim Aşkın şarabını içmedim ammaCananın yanında olmak isterim Ziyafet çekerken ona dostları Onun kadehine dolmak isterim
Bilmem daha nasıl nolmak isterim Canana bakıp ta görmezsem eğer Güzel gözlerimi oymak isterim Firkatin beni bu kadar çok yakan Yanmak değil ben kavrulmak isterim Beni de seven var yoluma bakan Mesudum muzdarip olmak isterim Şu karşı yamaçta grup zamanı Ona rabi şerbet sunmak isterim Bu şerbet değildir aşk iksiridir Karşılıklı mecnun olmak isterim Sabahleyin fecrin ilk ışığıyla Şua olup yara varmak isterim Bitmiyor akıyor kalemden sözler Durdurmak için kahrolmak isterim 26. Ati hülya mazi hayal hal olmuş bir canavar Sanırım ki bu dünyada bana sırf ağlamak var Yar yar diyen kalp duruyor ne haldesin sen de yar Sanırım ki bu dünyada bana sırf ağlamak var Bilmiyorum hakikati gizliyorsan benden sen Şu bulanık gözlerinde hayalin yapar desen Hiç olmazsa rüyalarda canım ağlama desen Sanırım ki bu dünyada bana sırf ağlamak var Artık avutmuyor beni hiç bir yer hiç bir dernek Sadakatime aşkıma dünyada yoktur örnek Sevmek. Ayrı iken belli oluyor ah şu sevmek Sanırım ki bu dünyada bana sırf ağlamak var 27. Şair aşkıdır boş ver benden kağıda geçer Nedim gibi de değil Fuzuli’den yok eser Anlatması muamma şair aşkıdır boş ver Izdırabın rüzgarı gönüllerde mi eser Hayat yoludur biter bin bir aşk olsa yeter Sevgilimden ayrılsam mıknatısım var çeker Her köşede bir sevdik onun menendi biter Gül eğlen uzak olsun senden dünyada keder Hepsi ram olur bana şu halime baksana Hepsine bir ben flört aşkları kalbimde blöf Hepsine bir şiir at nüktedan ol ve aldat Şair aşkıdır boş ver benden kağıda geçer Yazarsam kurtulurum yazmazsam mahvolurum Hepsine bir taht kur elinde ise kurtul Biriyle içim dolar ağlarsam rengim solar Şair aşkıdır boş ver benden kağıda geçer Ahular elimdedir kalbin derinindedir Aşkı melalin defi benim kalemimdedir Kalp boşalır kalp dolar benim için o solar Şair aşkıdır boş ver benden kağıda geçer Bu zorlu döneminde Kâmile hanım toplumla paylaşamadığı, hatta topluma karşı savaşmasını gerektiren yakıcı yalnızlığını ve özlemini annesiyle bile değil, ancak doğayla paylaşabilmiştir. Toplumsal acıların çaresi kaynağa, doğaya geri dönmek ve doğayla sanatsal ve felsefi bir ilişkiye girerek toplumsal yıkımlardan arınmaktır. 28. Ey göklerin en sadık sahipleri Yolunu şaşıran sizden yol ister Daha çok parlayın çekin gözleri Nerdesin Süreyya güzelim Ülker Göstersin kendini güzel nazenler Ay gibi gururlu olmayın sakın Güzelse olamaz sizden de güzel Vefadan güzeli olmaz ahlakın Fazilet sahibi sizin gibidir Herkese yardıma lazımdır koşmak Hepiniz nurlu bir gelin gibidir Bu güzellik varken neye mi coşmak Ey çoban yıldızı sende gül eğlen Senin neşene de lazım mı kaval Onlar seni bekler karşında halen Dinle bir bak ne garip sesleri var Aşağıdaki şiire ilk rastladığımızda, heyecanla “işte sonunda annemin de, sadece düşünce dünyasında bile olsa insanca bir zayıflığını yakaladım” diye düşünmüştüm, fakat bu sıkı kişilik yapısının korunduğuna bir daha tanık oldum. “Yeşil gözlü deniz” gerçekten de sadece bildiğimiz denizmiş. 29. Bir an ben de hayal perisi idim Baktım gözlerine yemyeşil, engin Dedim ki acaba bu mudur dengim Deniz gibi içinde çalkanan var Baktım ateşi aşkıyla yanan var Dedim amma değilim ben hiç zengin
Kanayan kalbimi daha kanattı Eridim, eridim de oldum ergin
Denizin timsali gözlerinizin Yazık ki kalmama vermedi izin
Hepsini kaybettim kaldı kederin Aşkımın bir menendi olsun diye Yeşil renge taptım aldım ciddiye Ardından süründüm hep o gözlerin
Ruhumu okşayan bembeyaz rengi Kokusu taşıyor çok ziyaretçi Bin bir yerden geliyor ona elçi Diyor ki yaşayamam buradan uzak Maksadım bir koku gemisi olmak Beyaz bir gemiyim bu denizde ben Şu beyaz böcekler hepside maren İstemem kimseyi tamamdır tayfam Akılda istemem yerinde kafam Babam İbrahim bey 1956’da yeni dişçi diplomasıyla Almanya’dan döner. O dönem herkes bir yerlere göç ediyor. Memurlar Anadolu’ya, dişçiler İstanbul’a. Ailemizin İzmir’den İstanbul’a göçüşünün ilk basamağı babamın 1958 yılında muayenehane açmak için İstanbul’a gitmesidir. Kâmile hanım gene ayrılık şiirleri yazar. Burada eşine “baba” diye seslenir: 31. 09.02.1958 (…)
Etrafımı saran kara bulut mu Bilmem her yer karanlık mı soğuk mu Kadınların benizleri soğuk mu Çok hastayım baba ora gelemem Ateşim var amma çok üşüyorum Ciğerlerim sağlam öksürüyorum Sana bir ağlayıp bir gülüyorum Dalıp coşuyorum ummanlar gibi (…) Gerçek yaşamda aşkın olanaksızlaştığı noktalarda aşk düşünsel bir yapıya bürünür. Ulusçu ve aydınlanmacı bir anlayıştan gelmesine rağmen ben’i varlığın, ötekinin ve hatta yücenin içinde eritilmiştir. Diğer bir deyişle, aşkı eros değil, agapeik bir değer olarak görür. Soyutlaşan aşkı, içinde sokratik bir geleneğin devamı şeklinde episteme ve telos – bilim ve tanrı aşkını da taşımaktadır. Günümüzdeki siyasal İslam’ın yaşadığı ve ülkeye de yaşattığı suni hazım sorunlarına karşın, Cumhuriyet’in başında İslam, ulusçuluk ve aydınlanmacılığın nasıl başarılı bir sentez oluşturduğu şaşırtıcıdır; ki o dönemin insanı, bugünküler gibi taklitçi değil, dinsel ve ulusal değerlerin asıl kaynağıdır, asıl taşıyıcısıdır ve kendilerine çağdaş bir yol seçmekte zorlanmamışlardır. Günümüzün İslamcı akımları dini köktenci bir tarzda yeniden kurmaya çalışırken, bunun “yeni bir kurmaca” olduğunu ve kurdukları yapıyı Allah’ın değil “kendilerinin kurduklarını” farkedemediler. Marksizmden aldıkları devrimci anlayışı ve Amerikan kapitalizminden aldıkları pragmatizmi geçici bir savaş taktiği gibi uygularlarken ulaştıkları sentez İslamcıların farketmeden kalıcı kimliğini haline geldi. Marksizm ile pragmatizm de sentezlenir mi demeyin, zaten Marksist görünenlerin hemen tamamı pragmatisttir, hatta kötü pragmatisttir, işi çıkarcılığa, fırsatçılığa kadar vardırırlar. Zaten şu an izlemekte olduğumuz İslamcı uygulamaların felsefi formülünü bu şekilde verebiliriz: Marksizm taklidi ile pragmatizmin sentezi neo-liberalizmi verir. Elbet Cumhuriyetin ilk yıllarındaki müslüman Türkler neo-liberalist köktenci İslamcı değillerdi, onlar çağdaşlaşmakla gelenekten kopmamış, kökten müslümanlardı. Ve işte evrensel aşk:
Üç harfli kelime dünyaya hakim (…) Aşkın yükü çok ağır olsa gerek Kimse demez vazgeçip çekmeyelim Beşer olmuş bununla hem var hem helak Biz gene bu üç harfi sevelim Allah aşkı, vatan aşkı, yar aşkı İlim aşkı, sanat aşkı, fen aşkı Kervan gibi sıralanıp giderken Biz de ondan gene bir yol seçelim Kâmile hanım siyasal kin ve askeri vahşetten nefret eder. Bir subay kızı olarak savaşın da etik bir boyutu olduğunu iyi bilir. Siyasal sorunlara karşın halklar kardeş olmalıdır. Örneğin aşağıdaki siyasal şiirine rağmen onu bir Rum kilisesinde bildiği Rumca bir şarkı söylerken de görebilirdiniz. Halkların düşmanlığı ise dayanılmaz bir acıdır. İşte siyasal tarihin bir ev kadınına yansıyışı. 1974 Kıbrıs Barış Harekatı. 33. KIBRIS HİKAYESİ 1571 de II. Selim Venediklilerden aldı Magosa şehitlerle epey kana bulandı Onların hakkı için Osmanlı idaresi 307 yıl seni güzel yönetti Ondan sonra zavallı kör olası sultanlar Gafilce İngiliz’e seni kiraladılar Yıllar yılı İngiliz idaresinde kaldın Yunanlının elinde ezildin hırpalandın İngilizler epeyce senden yararlanmıştı Yunanlıyı kalleşçe içeriye salmıştı Böylece göç başladı ana vatana doğru Yunanlının, yerleşti ana, kız, gelin, oğlu Onlar benimsediler, bizimkiler çekildi Böylelikle adaya Rum tohumu ekildi Birinci Cihan Harbi olurken apar topar İngilizler demişti “kopar ipleri kopar” Yavaş yavaş araya demir bir perde girdi Gavurların elinde Kıbrıs Türkü eridi 931’de EOKA’nın isyanı İngiliz’i de attı oradan kapı dışarı Adayı ilhak için planlar düzenledi İngilizlerden sonra sıra Türklere geldi 951’de bir teşkilat kuruldu EOKA teşkilatının nüvesi PEON’du Bunu kuran Grivas ile Makarios’tu. Papagos da bunları resmen destekliyordu 9 Kasım 954’te gizlice Grivas çıktı Baf’a çetesiyle o gece 31 Mart – 1 Nisan 955’te Gece tethiş başladı Makarios emriyle Din adamı sayılan bu kanlı başpiskopos Dünya canilerinden daha cani bir domuz Menderes hükümeti “eh, artık yeter” dedi “Kıbrıs bizim değilse olmalı hürriyeti” Menderes, Fazıl Küçük, Mac Millan, Makarios, Karamanlis yollandı Zürih’te anlaşmaya 959, 19 Şubat günü Anlaşma imzalandı, çözdük bu kördüğümü 1960’ta, 16 Ağustos’ta Kıbrıs Cumhuriyeti ilan oldu dünyaya Törenle girmişti Türk alayı Magosa’ya Uygundu bu hareket elbet anayasaya 1960 yılı 30 Kasım’da Makarios Türkiye’ye gönderdi bir muhtıra Anayasa bozulsun, benim gönlümce olsun Diyordu kara papaz, kör olası kahrolsun 16 Aralık’ta ret cevabını verdik Anayasa bozulmaz, bunu iyi bil dedik Aralık’ta başladı gene kanlı katliam Bulmadı 63’ten beri bu hal bir hitam Dertleri hep Türkleri canlarından bezdirmek Büyük küçük demeyip öldürmek ve ezdirmek Katliama başladı Rumlar Türklere karşı Rumların oldu bütün tarla, bağ, pazar, çarşı Grivas öldü gitti ama teşkilatı var Yetiştirdi dünyaya milyonlarca canavar 1974 Temmuz 15’inde Enosis için girdi EOKA gene işe Makarios’a karşı güya hücum edildi Hükümet darbesinde papaz öldü denildi Amerika’ya gitti o kara kanlı papaz Öldürmek azdır, ona ne yapılsa az Hemen yerine geldi daha kanlı bir katil Amerika onlara veriyormuş hep fitil Bizim kara oğlumuz, aslan Bülent Ecevit Bu böyle olmaz dedi, haddini bil ulan it Gel anlaşalım dedi, her an biz karşındayız Oldu bitti olamaz, ulan biz kül yutmayız Birleşmiş Milletler’e başvuruldu, fakat onun Yunan milleti ile Enosis’ti niyeti Beş gün sabrettik durduk, netice almayınca Girne’den yaptık hemen indirme ve çıkarma Hiç beklemiyorlarmış, dünya da şaşmış buna Çıkacağız sanmışlar biz Akdeniz turuna Hem taktir hem hak vererek bizlere Anlaşalım dediler gene durduk boş yere Onlar bir türlü ateşkesi dinlemediler Mehmetçikten kaçarak halka hücum ettiler Öldürdüler, kestiler makineyle biçtiler Manzaraya bakarak zevkle içki içtiler Atlılar, Murat ağa, Dohni olaylarını Dünyanın gözü kör mü görmüyor bir an bile İngiliz’e sığınan temiz ırkdaşlarımız Sanki mülteci değil, esir veya esire Bitmez bu hikaye geçse de asırlar Kalbimizde dolu derin acılı sırlar Annem mutfak bütçesinden ayırdığı mini birikimleri ile bir kütüphane oluşturmuştu. Araştırmacı ve edebiyatçı kimliği ile ev kadınlığının iç içeliği şaşırtıcıdır. Herhangi bir ev kadını kadar çileli bir yaşam ile üst bir entelektüel etkinliğin aynı süreçte beraber varolması, Eski Yunan filozofların elle iş yapmayı kölelere yakıştırmaları ile garip bir çelişki gösteriyor. O bazen yaptığı yemeğe, yıkadığı çamaşıra bile şiir yazdı. Öyle ki, çok iyi anımsıyorum, bazen bir elinde kepçe bir elinde kalem olurdu. İşte İstanbul’un meşhur su kesilmelerine yazılmış bir şiir: 34. 31 .07. 1962 Çamaşır yuğmaya kalkmak istesem Bir de bakarım ki sular kesilir Canana varmaya kalkmak istesem Bir de bakarım ki yollar kesilir Bir işe el atsam yapmak istesem Ansızın bende bir derman kesilir Biraz neşelensem de caka satsam Cezalısın diye ferman kesilir 35. 08. 01. 1991 Birkaç kırık dökük kitap Ama büyük bir aşk gibi Onları çok seviyorum Bir ekmeğe muhtaç gibi (…) Aklıma bir şey takılsa Hemen arar ve bulurum Gençliğimi hatırlayıp Ölsem kalkar doğrulurum Geçmişteki hazinemdir Şimdi hatıra da olsa Sevenlerime dağıtın Eğer beni ecel bulsa Bir yanda Kıbrıs gibi olaylarda kine duyulan nefret dile getirilirken diğer yandan da insanlık sevgisi, kardeşlik öne çıkarılır. Hem vatanseverlik hem de hümanizm beraber işler, vatanseverlik milliyetçi bir ideolojiye dönüşmez. Ve sevginin temeli, kaynağını aileden alır.
Yüklə 353,71 Kb. Dostları ilə paylaş:
|