Nə an murəm ki dər payəm bemalənd
Nə zəmburəm ki əz nişəm benalənd
Çequne şokre in ne᾽mətqozarəm
Ke darəm zur və azari nədarəm.
Yə᾽ni, nə ayaq altında tapdalanan qarışqayam, nə də tikan və sancmasından nalə çəkilən arı! Mən bu ne᾽mətə necə şükr edim ki, gücüm var, amma əzab-əziyyət verən deyiləm!
İnsanın gücü varsa və o, bununla yanaşı heç kəsə əziyyət etmirsə, şükr etməlidir. Amma gücü yoxdursa və heç kəsə əziyyət də etmirsə bu, buynuzu olmayan və başqalarını buynuzlamayan canlı misalındandır. Çünki buynuzsuzun buynuz vurmaması hünər və qoçaqlıq deyildir!? Buynuzu olub buynuz vurmamaq bir məsələdir!
Sə᾽di başqa bir yerdə belə deyir:
Be didəm abidi dər kuhsari
Qənaət kərde əz donya be ğari
Çera qoftəm be şəhr əndər nəyayi
Ke bari bənd əz del bər qoşai.
Yə᾽ni, dağda bir abid gördüm ki, dünyanı tərk edərək yalnız bir mağaraya qane olub. Ona dedim ki, nə üçün şəhər içinə gəlib bir dəfə olsa belə ürəyinin düyünlərini açmırsan?
Sə᾽di bu şe᾽rdə dağa pənah apararaq orada ibadətlə məşğul olan abidi vəsf edərək tə᾽rifləyir. Deyir ki, mən ona dedim ki, nə üçün şəhərə gəlib xalqa xidmət etmirsən? Abid bir səbəb gətirir, Sə᾽di də susur. Sanki o, abidin dəlilini qənaətbəxş sayaraq qəbul edir.
Dostları ilə paylaş: |
