Karagün dostuyum (II) tasavvufda aşk ve göNÜl yazan: Nusret Tura Uşşâkî İstanbul 1965

Niyâz etmekle ben çok hoş, sana nâz eylemek hoştur

Dilersen nûr-i vuslatla yakıp mahv et yâ Resûlallâh

Senin nûr-i cemâlinde fakir pervâneyim her ân

Dilersen Nusret’i şâd et, diler yak yâ Resûlallâh

Eğer mâziyi fikr etsem hârâb ender hârâbım ben

Huzurunda şerimsârım kerem kıl yâ Resûlallâh

Bana bir lâhza ümid ver gözümden akmasın yaşlar

Cehennemler söner sonra yaşımdan yâ Resûlallâh

Seni ahîr zamanda gerçi anlar pek az olmuştur

Sana dâvet edem halkı emir ver yâ Resûlallâh

Eğer halk-ı cihân bilse ki zâtın, Zât-ı Rahmân’dır

Sıfatınsa sıfat-ı Hakk şefaat yâ Resûlallâh

Ağız söyler akıl sus der, gönül yaz der şaşırdım ben

Gözüm gözler seni lûtfet görün bir yâ Resûlallâh

Senin zikrinle sinemden alevler arşa yükseldi