Karagün dostuyum (II) tasavvufda aşk ve göNÜl yazan: Nusret Tura Uşşâkî İstanbul 1965

İsâ nefesin bir nazarı çirkine değse

Sultân-ı acem âşık olub eyleye feryâd

Bir gamzede bir dîde açar istese Mevlâ

Bir hande ile bazen eder âşıka imdâd

Birkaç gün için lâfı bırak zikre devâm et

Mutlak gelecek karşına Nusret sana mir’at

BİR KARDEŞE

Ne âciz bir fakiriz biz, ne mahzun bir gedayız biz

Bu âlemde hiçiz ama Habibi Mustafâyız biz

Evvelce nûr idi ismim, bugün Nusret dedi cânân

Vazifem çok basit amma şu dem sırrı Hüdâ’yız biz

O mahfidir bugün bizde, yarın biz onda mahfiyiz

Bizimle âşikâr oldu delil ü rehnümâyız biz

Bizi keskin kılıç sanma bugün rahmet dolu sinem

Heman bir damla yaşla gel, inan abdülgâfuruz biz

Vücûd ile varırlar kâbeye yâ Kâmil insâna

Soyun ruhunla gel zirâ ölüb tenden cüdâyız biz