Karagün dostuyum (II) tasavvufda aşk ve göNÜl yazan: Nusret Tura Uşşâkî İstanbul 1965

Aşk ehline âlemlerin esrârı âyândır

Âriflere envârı Hüdâ sanma nihândır

Onlar ki ânâsırda kalır misli behâyim

Bağçei âlemde neye baksa ziyândır

Hâk, ateş ü bâdâbda kalmak ne yamandır

Ahlâkı selim olmayanın kavli yalandır

ALLAH diyen âşıkların ölmez dil ü cânı

Uşşâkı bekâ cümlesi binâm ve nişandır

ALLAH'ı bilen dilde sivallah bulunur mu?

Zulmette güneş gün gele; zulmet hezeyandır

Eşyayı hakikatle gören gözlere bir şey

Hail olamaz çünkü o göz nûr efşândır

Ey mahzeni esrârı Hüdâ, eyle tefekkür

Hâk, ateş ü bâd âbde kalmak ne yamandır

İblisi mizâç habsi anâsırda ne bilsin

Mescûdı melâik olan Âdemdeki candır

Izhârı Kemâl eyleme varlıkla Kemâli