Keçəl İsmayıl və şeytan

Söyləyəni: Göyçə mahalının Dərə kəndindən olan Zəhra Baratəli qızı

Musa və Əzrayıl
Musa peyğəmbər yol ilə gedirdi. Birdən qarşısına Əzrayıl çıxdı. Musa peyğəmbər Əzrayıldan çoxdan yanıqlıydı. Ona görə də onu bərk danladı, hədələdi. Dedi ki, sən çox insafsız, qansız, allahsız və vicdansız adamsan.

Əzrayıl soruşdu:

-Niyə?

Musa peyğəmbər cavab verdi:

-Ondan ötrü ki, sən hər vaxt, qocalar qalır, cavanları aparırsan. Elə vaxt olur ki, bir kişinin gözünün ağı-qarası bir oğlu olur, onu da öldürürsən.

Əzrayıl xeyli fikirləşəndən sonra dedi:

-Musa, düzdü, adamları mən öldürürəm. Özü də kefimdən yox, Allahın əmri ilə bu işi yerinə yetirirəm. Amma, siz insanlar tamahınız güc gəldikcə mer-meyvənin yaxşısını yığıb aparırsınız, mal-qaranın, qoyun-quzunun cavanını kəsib yeyirsiniz. İndi ki, belədir, bax, o meşədəki palıd ağacını görürsən? Get, hərlən, onun dibinə gəl. Onda mən sənə nə üçün qocaları deyil, cavanları öldürdüyümün sirrini deyərəm.

Musa dinməz-söyləməz meşəyə gedib ağacın dibinə hərləndi. Baxdı ki, ağacın dibində elə bir yaşıl şöy var ki, dünyanın gözü bu şöydədi. Musa tezcə əyilib şöyü kəsdi. Cavan ağaca heç bıçaq vurmadan gözəl bir çəlik düzəltdi. Həvəsli –həvəsli gəldi Əzrayılın yanına. Əzrayıl dedi:

-Musa, niyə o palıd ağacının özünü qırmadın, o şöyə qıydın, onu sındırdın? Bax, Musa, sənlə mənim fərqim ondadır ki, siz tamahınıza görə, mən də Allahın əmri ilə bu işi icra edirəm. Hər adamın vaxtı tamam olanda kəsib aparıram.