Dəvətçi: «Əlbəttə, möhtərəm ağalar bilirlər ki, «şiə» sözü lüğətdə
«təqibetmə» və «tərəfdar» mənasındadır; «şiətür-rəcül» isə «insanın təqibçisi və
yardımçısı» deməkdir. Böyük alimlərinizdən olan Fitruz Abadi özünün tərtib etdiyi
lüğətində belə deyir: «Bu adla – «şiə» kəlməsi ilə ümumi olaraq Əli və Əhli-
beytini sevənlər adlandırılmışdır; belə ki, artıq onlar üçün xüsusi bir ada
çevrilmişdir». Eyni ilə bu mənanı İbn Əsir «Nihayətul-lüğət» kitabında demişdir.
Amma siz bilərəkdən və ya unudqanlıqdan, yaxud da təfsir və hədis elmindən
məlumatınız olmadığınız üçün keçmişdəkilərin sözlərinin təsiri altında qalaraq, heç
bir dəliliniz olmadan, «şiə» kəlməsini və onun Əli (ə) və Əhli-beytinin (ə)
təqibçilərinə verilməsini Osman zamanında meydana gəldiyini və bu adı verənin
də yəhudi Əbdullah ibn Səbadır olduğunu iddia edərək, böyük bir səhvə yol
verdiniz. Lakin məsələ buyurduğunuz şəkildə deyildir. Sizin öz kitab və
təfsirlərinizdə yer alan mötəbər hədislərə görə, «şiə» istilahı Rəsulallahın (s)
zamanında Əli (ə) ibn Əbu Talibin (ə) təqibçilərinə verilən bir addır.
Şiə adını həzrət Əlinin (ə) təqibçilərinə verən – sizin sözünüzün əksinə olaraq
şəxsən Rəsulallahın (s) özü olmuşdur. Bu kəlmə vəhy sahibinin öz dilindən cari
olmuşdur. O Peyğəmbər (s) ki, Allah-təala onun haqqında belə buyurmuşdur:
