Hə, öz-özünə deyirdi, bu gec-tez hamının başına gəlir, ya təəccüblə qarşılanır, ya dəhşətlə, ancaq gəlir... Bunu düşünürdü, lakin havayı yerə ölüb getməsi onu qovururdu. Axı, o, ölümü üçün peşimançılıq keçirmirdi, əldən buraxdığı xoşbəxtliyi və xoş güzəranı düşünürdü... Düşündüyümdən xeyli qabaq ölürəm, ölürəm, həm də təkcə mən deyiləm, biz ölürük və hamımız da acı təəssüflə peşimançılıq keçiririk ki, bizi qarşıda gözləyən xoşbəxtliyi və rahatlığı əbədi olaraq itiririk...
