Komisyonumuzun çalışması Şehir ve Bölge Planlaması Bölümü eğitim programını uluslar arası ölçütlerle değerlendirilerek, Avrupa Birliği ülkelerindeki standartlarla uyumlu hale getirilmesine yönelik öneriler geliştirmeyi ve İ
Yüklə 3,54 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ÜNİVERSİTE VERİLEN DERECELER PROGRAMIN YAPISI UZMANLIK ALANLARI
- 1.4.3. Planlama Eğitiminin Bileşenleri ve Dersler
- 1.4.4. Uluslararasılaşma Eğilimleri
- BÖLÜM 2 Türkiye’de Şehir ve Bölge Planlama Eğitimi
|
T  ablo 1.3. Birleşik Krallık’taki Şehir ve Bölge Planlama Programları (Hazırlayan: TUPOB 2007 Çalışma Grubu)8
 
Tablo 1.4. Kıta Avrupası’nda Şehir ve Bölge Planlama Programları (Hazırlayan: TUPOB 2007 Çalışma Grubu)9
Tablo 1.5. Asya’daki Şehir ve Bölge Planlama Programları (Hazırlayan: TUPOB 2007 Çalışma Grubu)10
2000’lerden sonra planlama programlarında yer almaya başlayan diğer önemli konular ise küreselleşme ve uluslararası planlamadır. Amerikan planlama okullarında küreselleşme ders adlarında bile gözlenmeye başlarken Avrupa’da daha ağırlıklı olarak uluslararası planlama yer almaktadır. ‘Dünya Kentleri ve Küreselleşme’ (Iowa State), ‘Küresel kent: İnsan, Üretim ve Üçüncü Dünyada Planlama’ (Cornell) örneklerden bazılarıdır. 1.4.3. Planlama Eğitiminin Bileşenleri ve Dersler Amerika Birleşik Devletleri, Kıta Avrupası, Birleşik Krallık ve Asya planlama okullarının programları incelendiğinde genel olarak eğitim programlarında yer alan bilgi ve beceri bileşenlerinin planlama okulları birlikleri ve akreditasyon kurumları tarafından benimsenen doğrultuyu oldukça yakından izlediği görülmektedir. Hemen tüm okulların bilgi bileşeninde tanımlanan konuları kapsadıkları ancak bunların ağırlıklarının bir okuldan diğerine farklılaştığı gözlenmektedir. Benzer şekilde, beceri bileşeni de eğitim programlarında yer almaktadır. Tüm okullarda eğitimin ilk senesinde verilen derslerle öğrenciye temel mesleki beceriler kazandırılmaya çalışılmakta; bütün eğitimi boyunca da projeler, atölyeler, seminerler ve alan çalışmaları ile bu beceriler geliştirilmektedir. Bilgi bileşenleri kapsamında tüm planlama okullarında temelde aynı dersler verilmektedir. Planlama Kuramı ve Yöntemleri, Kent Planlama Tarihi, Kent ve Bölge Planlama gibi dersler bu bileşenlerin oluşmasında temel teşkil eden dersler arasında yer almaktadır. Beceri bileşenleri kapsamında en yaygın verilen dersler Planlama için Coğrafi Bilgi Sistemleri, Kantitatif Yöntemler, Planlama Analizleri ve Yöntemleri ile Çizim ve İfade Teknikleri’dir. Amerikan planlama okullarında farklı olarak ilk yıl iletişim dersleri de geniş yer tutmaktadır (Iowa State Üniversitesi gibi). Bu dersler, kuramsal ya da pratik bir planlama çalışmasının nasıl ele alınması gerektiğini öğretmeyi amaçlamaktadır. Bu nedenle, araştırma yöntemlerine yönelik bu dersler, her bilim dalında olduğu gibi planlama alanında da temel derslerdendir. Değerler bileşenleri kapsamında, her okulda olmasa bile özellikle son yıllarda bu konuların ders programında yer almaya başladığı görülmektedir. Değerler sisteminde yer alan ‘hakçalık, fırsat eşitliği, sosyal adalet, ekonomik refah’ ilkelerinin eğitim programlarına ‘Fırsat Eşitliği: Mekan ve Toplum’ (Cardiff Üniversitesi), ‘Toplumsal eşitsizlik ve toplumsal refah planlaması’ (University of Illinois at Urbana-Champaign), Planlamada Değerler (Hong Kong Üniversitesi) gibi zorunlu derslerle doğrudan yansıdığı görülmektedir. Çevre bilinci ve çevre politikaları zorunlu derslerle, kültürel mirasın korunması ise seçme dersler ve uzmanlık alanı olarak ele alınmaktadır (University of Illinois at Urbana-Champaign). Hong Kong Üniversitesi’nde zorunlu olarak verilen ‘Planlamada Değerler’ ve Malezya Üniversitesi’nde verilen ‘Sosyal ve Toplum Planlaması’ dersleri, Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde olduğu kadar Asya’da da planlama etiğine yönelik eğitim yapıldığını göstermektedir. 1.4.4. Uluslararasılaşma Eğilimleri Avrupa’daki planlama okullarında uluslararasılaşma eğiliminin en önemli bileşeninin birleşmiş bir Avrupa ülküsü olduğu gözlenmektedir. Bartlett, Birleşik Avrupa ülküsünü eğitim programında uzmanlık kulvarları ile ortaya koymuştur (Avrupa’da Planlama Kurumları, Avrupa’da Mekansal Gelişme dersleri gibi). İngiliz Planlama Okullarında Avrupa Birliği çerçevesinde bütünleşme ülküsüne dayalı Avrupa Merkezli ‘uluslararasılaşmanın’ diğer boyutlarını ise çeşitli Avrupa kentlerini yerinde gözlemlemeye ve sorunları incelemeye yönelik yapılan teknik geziler ile ERASMUS ve SOCRATES gibi programlar çerçevesinde teşvik edilen öğrenci değişimleri oluşturmaktadır. Amerika Birleşik Devletleri’ndeki planlama okulları bu konuları Amerika açısından ele almakta, öğrenciler profesyonel plancı olarak Amerikan toplumunda çalışmak üzere eğitilmektedirler. Ancak özellikle son yıllarda uluslararası planlama ve küreselleşme konuları kapsamında ders içeriklerinin uluslararası boyut kazandığı söylenebilmektedir. ‘Study Abroad’ programları ve Avrupa üniversiteleri ile ortak düzenlenen programlar sayesinde öğrenciler uluslar arası düzlemde planlama disiplinini gözlemleme şansı yakalamaktadırlar. Asya planlama okullarında ise uluslararasılaşma eğilimlerinin, bölgesel ya da uluslararası kapsamda verilen derslerden farklı olarak, diğer uluslardan planlama okullarıyla yapılan anlaşmalarla sağlandığı görülmektedir. Örneğin, Hong Kong Üniversitesi’nin Griffith Üniversitesi ile değişim programı anlaşması bulunmakta, Bartlett School of Planning, Tsinghua Üniversitesi ve Tongji Üniversitesi ile anlaşma aşamasında olduğu bilinmektedir. Malezya Teknoloji Üniversitesi’nin ise Sungkyunkwan Üniversitesi, Bologna Üniversitesi, Toyohashi Teknoloji Üniversitesi ve Bung Hatta Üniversitesi ile ortaklıkları bulunmaktadır. Sonuç olarak, planlama eğitiminin farklı adlarla anılan farklı bölümler ya da enstitüler tarafından verildiği dünyada ortak bir dilden bahsetmek zor olmaktadır. Eğitim süresindeki farklılaşmalara rağmen ortak hedef etkin eğitimin teorik ve pratik çalışmalarla desteklenerek elde edilmesi olarak belirtilebilir. Programların hedefleri her ölçekte uzmanlaşmanın gerekliliğini vurgulamaktadır. Bu bağlamda da uzmanlık alanları konuttan, bölge planlamaya kadar çeşitlilik gösterebilmektedir. Bu eğitim süreçlerinin ele alınmasında önemli rol oynayan derslerde bu bağlamda üniversiteden üniversiteye değişiklik gösterse de temel bileşenlerde uyuma rastlanılmaktadır.
Bütün bunlara ek olarak, Birleşik Krallık’taki sosyal bilimler temelli, Almanya, Avusturya, İtalya, İspanya, Yunanistan ve Kuzey ülkelerindeki mühendislik temelli ve Fransa’da kendi içinde bile farklılık gösteren sistemlere bağlı olarak Avrupa’daki planlama eğitiminin ortak yönelimlerinden bahsetmek kolay olmasa da, geliştirilmeye çalışılan ikili sistemler, öğrenci hareketliliğinin farklı programlarla desteklenmeye çalışılması ve belki de en önemli olarak da akreditasyon çalışmaları, ortak dile ulaşılmasını kolaylaştıracaktır. 
BÖLÜM 2 Türkiye’de Şehir ve Bölge Planlama Eğitimi Bu bölümde, Türkiye’deki şehir ve bölge planlama eğitimi veren bölümler gelişim süreçleri ve bugünkü durumlarıyla incelenmiştir. Bu inceleme, 2007’nin Nisan ve Eylül aylarında şehir ve bölge planlama bölümlerine gönderilen bilgi formlarından alınan güncel bilgilerle detaylı olarak yapılmıştır. Henüz eğitime başlamamış olmasından dolayı geri bildirimde bulunmayan Mersin Üniversitesi Şehir ve Bölge Planlama Bölümü bilgilerine ilgili bölümün web sayfalarındaki bilgiler ve önceki çalışmalardan ve yayınlardan bulunabilen bilgiler kadarıyla yer verilmiştir. Bu çalışmanın hazırlanması sırasında kurulma aşamasında olması nedeniyle Abant İzzet Baysal Şehir ve Bölge Planlama Bölümü bilgilerine yer verilememiştir. 2.1. Giriş Türkiye’de planlama eğitimi ile ilgili uygulamalar 1930’lu yıllara kadar uzanmaktadır. Bu dönemde planlama dersleri mimarlık eğitiminin bir parçası olarak, Yüksek Mühendislik Mektebi ve Güzel Sanatlar Akademisi’nde (şimdiki isimleriyle İstanbul Teknik Üniversitesi ve Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi)’nde verilmekteydi. Celal Esat Arseven, Güzel Sanatlar Akademisi mimarlık bölümünde ilk şehircilik derslerini veren ve ilk şehircilik kitabını yazan mimardır (Aru, 2001). Aynı yıllarda Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde yer alan Şehircilik Kürsüsü’nde de şehir ve bölge planlama bilim alanına giren konularda dersler verilmekteydi. Ancak bu dersler şehir plancısı yetiştirmek amacıyla değil, yönetim kademesinde görev almaya aday öğrencileri, şehir ve bölge planlama konularında bilgilendirmek amacıyla yürütülmekteydi (Keleş, 1973). İstanbul Teknik Üniversitesi’ndeki ilk şehircilik dersleri, 1939’da Bayındırlık Bakanlığı tarafından şehircilik ve imar danışmanı olarak Türkiye’ye davet edilmiş olan Ord. Prof. Dr. Gustav Oelsner tarafından verilmeye başlanmıştır (Aru, 2001). Bu yıllarda şehircilik eğitimine katkıda bulunan öğretim üyeleri arasında, Ernst Arnold Egli, Seyfi Arıkan ve Bruno Taut da yer almıştır. E. A. Egli, Güzel Sanatlar Akademisi’ndeki mimarlık eğitiminde yeni düzenlemeler yapmış, şehircilik dersleri vermiş ve Türkiye’deki bazı küçük yerleşmelerin imar planlarını yapmıştır (Batu, 1997). 1946 yılında ise İstanbul Teknik Üniversitesi’nde şehircilik kürsüsü kurulmuştur. 1950-1960 yılları arasında şehircilik, mimarlıktan ayrı bir bilim dalı olarak düşünülmeye başlanmış, bu yönde gösterilen çabalar hız kazanmıştır (Aru, 2001). 1954 yılında Birleşmiş Milletler tarafından görevlendirilmiş olan Charles Abrams, Türkiye’de incelemeler yapmış ve bu incelemeleri sonucunda Birleşmiş Milletler’e sunduğu raporda; Türkiye’de şehir plancısına duyulan ihtiyacı dile getirmiştir. Ayrıca Abrams Ankara’da mimarlık ve şehircilik eğitimi veren okulun açılması yönünde tavsiyelerde de bulunmuştur (Keleş, 1973). Türkiye’de, planlama eğitimi konusundaki bu gelişmelerin ardından fakültelerin altında ayrı bölümler olarak şehir ve bölge planlama bölümleri kurulmaya başlamıştır. Türkiye’de ilk şehir ve bölge planlama bölümü Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde 1961’de kurulmuştur11. 1969 yılında, İstanbul Teknik Üniversitesi bünyesinde Şehircilik Enstitüsü kurulmuştur. Bu enstitüye üniversiteler ve şehircilikle ilgili kuruluşlar üye olmuşlardır ve yıllık genel kurul toplantılarında, Türkiye’nin önemli şehircilik sorunları ele alınır hale gelmiştir. Enstitü, o dönemde, üniversiteler, resmi kuruluşlar ile yerel yönetimleri bir araya getirerek, şehircilik konularının tartışılmasına sebep olmuştur (Aru, 2001; İ.T.Ü., 1983). Aynı yıl İstanbul Teknik Üniversitesi’nde iki kademeli eğitime geçilmiş, yüksek lisans eğitimi yapılandırılmıştır. 1969 yılında TMMOB Şehir Plancıları Odası’nın kurulmasıyla birlikte, şehir planlama mesleğinin kurumsal kimliği güçlenmiştir. Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde başlayan planlama eğitimi uygulamasında, Amerika’da benimsenen eğitim sistemi model alınmıştır (Aru, 2001; 13. Dünya Şehircilik Günü Kolokyumu 1989). Orta Doğu Teknik Üniversitesi eğitiminde teori ve uygulamanın bütünleştirilememesi eleştirisi dikkate alınarak, planlama eğitimindeki bu eksikliği de tamamlamaya yönelik, 1971 yılında, Ege Üniversitesi Mühendis Bilimleri Fakültesi’nde Kent Mimarlığı (Urban Design) adı altında bir yüksek lisans programı başlamıştır. Bu programın amacı küçük yerleşmelerde imar planlarını uygulayabilecek uzmanlar yetiştirmek olmuştur (13. Dünya Şehircilik Günü Kolokyumu, 1989). Bu dönemde henüz planlama okulları yaygınlaşmamış olmakla beraber, pek çok üniversitede kentsel tasarım ağırlıklı, mimarlık eğitimine yardımcı şehircilik dersleri verilmeye devam etmiştir. İstanbul Devlet Mühendislik ve Mimarlık Akademisi’nde (Yıldız Teknik Üniversitesi) Şehir ve Bölge Planlama Bölümü’nün bağımsız bir yapı olarak kurulmasından önce, 1973 yılında, Mimarlık Fakültesi, Şehircilik Kürsüsü bünyesinde yüksek lisans eğitimi verilmeye başlanmıştır. 1975’de Dokuz Eylül Üniversitesi’nin bünyesinde ise Türkiye’deki ikinci planlama bölümü kurulmuştur. Dokuz Eylül Üniversitesi Şehir ve Bölge Planlama Bölümü yaklaşık olarak 20 yıl Ege Bölgesi’nde tek planlama bölümü olarak hizmet vermiştir. 1975 yılında Devlet Güzel Sanatlar Akademisi’nde Şehircilik Kürsüsü’nün girişimi ile Şehircilik Araştırma Enstitüsü kurulmuş, Enstitü bünyesinde Dünya şehircilik Günü Türkiye Daimi Komitesi çalışma düzeni kurularak her kasım ayında Dünya Şehircilik Günü kutlamalarına başlanmıştır. Türkiye’deki planlama bölümlerinin sayısı Yükseköğretim Kurulu (YÖK)’nun kurulması ile birlikte 1982 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi, Gazi Üniversitesi ve Yıldız Teknik Üniversitesi ve Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde açılan şehir ve bölge planlama bölümleri ile 6’ya çıkmıştır. Ancak 1982 Anayasası ile kurulan YÖK ile birlikte eğitimde merkeziyetçi bir yapı benimsenir hale gelmiştir. Böylelikle birbirine benzer eğitim programları ile benzer nitelikte öğrenciler yetiştirilmesi hedeflenmiştir. 1980’lerde planlama okulları sayısının altıya ulaşmasıyla birlikte, 1989’da İstanbul’da düzenlenen 13. Dünya Şehircilik Günü Kolokyumu’nun temel tartışma konusu ‘Şehircilik-Planlama Eğitimi’ olmuş ve burada planlama eğitimine başlamış olan üniversite ve şehir planlama ile ilişkili kuruluşlardan katılımcılar bildiri sunmuşlardır. Kolokyum kapsamındaki tartışmalarda planlama eğitiminin ve şehircilik mesleğinin, dünyada ve Türkiye’de değişen koşullara çözüm yolları üretebilecek seviyeye kavuşturulmasının gerekliliği üzerinde durulmuştur. Burada;
Kolokyumdaki tartışmalarda ise planlama eğitiminin temel sorunları olarak şunlar sıralanmıştır;
Tüm bunların aşılması için önerilenler ise;
1980’lerin sonunda planlama eğitimini geliştirmek üzere tartışmalar sürdürülürken planlama okullarının sayısı, 1990’larda ülke çapında artmaya devam etmiştir. Bu dönemdeki ilk yeni kurulan planlama okulu İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Şehir ve Bölge Planlama Bölümü olmuştur (1992). 1993’te ise Erciyes Üniversitesi-Kayseri, Erciyes Üniversitesi-Yozgat (şimdiki adıyla Bozok Üniversitesi) ve 1994’te Selçuk Üniversite’sinin şehir ve bölge planlama bölümleri kurulmuştur. 1995 yılında Gebze Yüksek Teknoloji Enstitüsü’nde Şehir ve Bölge Planlaması Bölümü açılmıştır ve halen lisansüstü eğitim vermektedir. 1997’de Yüzüncü Yıl Üniversitesi, 2001’de Süleyman Demirel Üniversitesi, 2002’de Karadeniz Teknik Üniversitesi ve son olarak da 2003’te Mersin Üniversitesi bünyesinde Şehir ve Bölge Planlaması Bölümleri kurularak, planlama okulları sayısı 15’e ulaşmıştır. Son olarak 2006 yılında açılan Abant İzzet Baysal Üniversitesi Şehir ve Bölge Planlama Bölümü ile birlikte bu sayı 16 olmuştur. Halen planlama eğitimi çeşitli platformlarda tartışılmakta ve kalitenin yükseltilmesi konusunda arayışlar sürdürülmektedir. Planlamanın toplumda bir kurum olarak yerleşmesi, sağlıklı işleyen bir mekanizmaya dönüşmesi amacıyla düzenlenen ‘Planlamanın Meşruiyeti ve Plancıların Konumları‘ başlıklı I. Planlama Kongresi’nde (1998), farklı planlama disiplinleri açısından planlamanın meşruiyeti, siyasal, kültürel ve hukuksal açılardan değerlendirilmiştir. Türkiye’deki şehir planlama eğitimi tartışmalarında Bologna Süreci de etkili olmuştur. Örneğin ‘Avrupa Birliği Süreci ve Planlama’ konulu 25. Dünya Şehircilik Günü’nde (Ankara, 2001) planlama eğitimine ilişkin yoğun tartışmalar yer almıştır. Daha sonra Şehir Plancıları Odası farklı misyon, vizyon, kabul ve hedefleri olan ülke genelinde planlama eğitimi veren kurumlar arasında ortak bir tartışma platformu oluşturulmasının ve eğitim kurumlarının meslektaşlarla bir zeminde buluşturulmasının planlama disiplininin geleceği açısından yararlı olacağı inancıyla 7–8 Şubat 2002 tarihleri arasında, Yıldız Teknik Üniversitesi’nde ‘Planlama Eğitimini Yeniden Düşünmek’ başlıklı II. Planlama Kongresi’ni düzenlemiştir. Yine 2002 yılında, Yıldız Teknik Üniversitesi’nde, ‘Rethinking Planning Education’ başlıklı uluslararası bir toplantı daha gerçekleştirilmiştir. Bu toplantılarda eğitim kalitesini arttırmaya yönelik fikirlerin temelleri atılmış ve planlama okulları birliğinin kuruluş ve akreditasyon çalışmalarına dair fikirler olgunlaşmaya başlamıştır. Kongre kapsamında ‘planlama eğitimini bir yandan uluslararası standartlarda yeterliliğe ulaştırmak’, diğer yanda ulusal ölçekte bir ‘kalite’ ve ‘norm’ arayışının tartışmalarını başlatmak ve ülkedeki planlama eğitiminin geleceğine ilişkin olarak plancının kimlik ve konumunun tanımlanması hedeflenmiştir. Kongre’nin bir diğer önemli misyonu da Türkiye Planlama Okulları Birliği (TUPOB)’nin kuruluşuna öncülük yapmak ve somut ilk adımı atmak olmuştur. Bu amaçla Şehir Plancıları Odası İstanbul Şubesi tarafından hazırlanan ve ülke bütününde lisans düzeylerinde eğitim veren şehir ve bölge planlama bölümleri ile gerçekleştirilen çalışma sonucunda önemli bir bilgi bankasının ilk temelleri atılmıştır. Bölümler arasında ortak çalışmalar ve ortak kalite ve norm arayışları oluşturmak hedefiyle önemli bir başlangıç gerçekleştirilmiştir. 10 Şubat 2004’te ise İstanbul’da, sekiz bölüm ve Şehir Plancıları Odası’nın imzaladığı protokol ile Türkiye Planlama Okulları Birliği (TUPOB) kurulmuştur. TUPOB İşbirliği Ön Protokolü’ne göre TUPOB, lisans düzeyinde eğitim veren ulusal şehir planlama okulları arasında koordinasyonun sağlanması, eğitim sürecinin ve planlama mesleğinin kalitesinin sürekli yükseltilmesi, uluslararası standartlarla uyumlu bir yapılanma kavuşturulması ve bu yolla planlama mesleğinin meşruiyetinin ve etkinliğinin arttırılması temel amaçlarına sahiptir. Bu süreçte, TMMOB Şehir Plancıları Odası, meslek odası ile planlama okulları arasında koordinasyon, işbirliği ve sürekli bilgi akışını sağlama görevlerini üstlenecektir. Yıldız Teknik Üniversitesi Şehir ve Bölge Planlama Bölümü’nün dönem başkanlığını üstlenmesinin ardından ilk toplantı, 8 Kasım 2004 tarihinde Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde Dünya Şehircilik Günü kapsamında bölüm başkanları ile bölüm temsilcilerinin katılımı ile yapılmış ve kısa erimli gündem belirlenmiştir. Bu doğrultuda ilk geniş buluşmanın, ‘öğretim programlarının sunulması ve tartışılması’ temasıyla yapılması kararlaştırılmıştır. İkinci buluşmanın ise; ‘öğretimimize/eğitimimize uluslararası boyutta bakmak ve değerlendirmek’ temasıyla yapılması yine aynı toplantıda önerilmiştir. Bu öneriler doğrultusunda:
gibi konu ve sorumluluklar öncelikler olarak gündemde yer almıştır.. 2005 ve 2006 yıllarında TUPOB 1. ve 2. koordinasyon toplantıları gerçekleştirilmiştir. 2005’te Yıldız Teknik Üniversitesi’nde gerçekleştirilen 1. koordinasyon toplantısında; Şehir Plancıları Odası’nın ve 12 üniversitede yer alan şehir ve bölge planlama bölümlerinin sunuşlarına yer verilmiştir. Bu toplantıda bölümler; kendi tarihçeleri, misyon-vizyonları ve eğitim programlarına ilişkin bilgiler sunmuşlardır (Türkiye Planlama Okulları Birliği 1. Koordinasyon Toplantısı 2005). TUPOB 2. Koordinasyon toplantısı ise Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde gerçekleştirilmiştir ve burada yapılan tartışmalar daha çok Avrupa Birliği’ne uyum sürecinde yaşanan gelişmelerin, planlama eğitimi üzerindeki etkileri etrafında yoğunlaşmıştır. TUPOB 2. Koordinasyon toplantısının konusu, ‘Bologna Süreci’nde Türkiye’de Şehir Planlama Eğitiminin Değerlendirilmesi’ olarak belirlenmiştir. TUPOB 2. Koordinasyon Toplantısı’nın ilk bölümünde Bologna Bildirisi ve süreci hakkında bilgilendirme konuşmaları yapılmış, toplantının ikinci bölümünde, TUPOB üye okulların temsilcilerinin konuşmaları yer almıştır.
Yüklə 3,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|