Los angeles polis teşKİLÂti giZLİ rapor uluslararasi kayitlar

Ben omuz silktim. "Amerikan sendikaları inanmış işte," dedim.

Graham, "Belediye konseyinden bile geçirmişler," diye sür­dürdü sözünü. "Ama tabii iş paraya bakar, o kadar. Ve bil­diğimiz' bir tek şey varsa, Japonlarda para bol. Bu sayede imar sınırlamalarını da etkiliyorlar, deprem mevzuatını da. Ne istiyorlarsa elde etmeyi başardılar."

Yine omuz silktim. "Politika!"

"Daha neler. Vergi bile vermiyorlar, onu biliyor musun? Ciddiyim ... belediyeden emlâk vergisi için sekiz yıllık mua­fiyet kopardılar. Allah kahretsin, bu ülkeyi peşkeş çekiyoruz onlara."

Bir süre sessiz çıktık. Graham camdan dışarı bakıyordu. Asansör yüksek hız yapabilen Hitachi'lerdendi. En son tek­noloji. Dünyanın en hızlı ve en sarsmayan asansörleri. Sisle­rin içine doğru yükseliyorduk.

Graham'a döndüm. "Bize cinayeti anlatacak mısın, yoksa sürpriz mi olsun istiyorsun?"

"Lanet olsun," diye homurdandı, sonra not defterini açtı. "Başlıyorum. İlk telefon sekiz otuz ikide geliyor. Birisi, "bir cesedi kaldırma sorunu" olduğunu söylüyor. Erkek. Kopko­yu Asyalı aksanı var, İngilizceyi iyi konuşamıyor. Santral ondan fazla bir şey öğrenemiyor, ancak adresi alabiliyor. Nakamoto Gökdeleni. Siyahlı beyazlı bir devriye arabası kalkıp yola koyuluyor, buraya sekiz otuz dokuzda varıyor, olayın cinayet olduğunu öğreniyor. Kırk altıncı kat. Orası ofis katı. Ölen beyaz bir kadın. Yaklaşık yirmi beş yaşların­da. Çok da güzel. Göreceksiniz.

"Üniformalı polisler şeridi geriyor, bizi arıyor. Ben Meri-no'yla geliyorum, buraya sekiz elli üçte varıyorum. Fen işle­ri ekipleri de aşağı yukarı aynı zamanda parmak izi almaya, resim çekmeye, döküntü toplamaya geliyor. Buraya kadar tamam mı?"

25


24

Connor başım sallayarak, "Evet," dedi.

Graham devam etti. "Tam biz işe koyulacakken, Nakamo-to Şirketinden bir Japon, bin dolarlık bir lacivert takım giy­miş olarak çıkageliyor, o Allahın belâsı binada herhangi bir kovuşturmaya başlanmadan önce kendisinin polis teşkilâtı bağlantı görevlisiyle konuşmaya hakkı olduğunu söylüyor. Bunu yapmanız için muhtemel nedeniniz yok, falan gibi

şeyler söylüyor.

"Ben tabii, neler oluyor burada, diye patlıyorum. Ortada bir cinayet var işte, diyorum. Herife geri basmasını söylüyo­rum. Ama bu Japon kusursuz ingilizce konuşuyor ve yasa­lardan da pek anlıyormuşa benziyor. Ekipteki herkes pirele­niyor tabii. Yani ... sonradan soruşturmayı yasal değil diye çürüteceklerse, o zaman soruşturma başlatmanın kime ne yararı olur, öyle değil mi? Bu Japon da bir şeye kalkışılma­dan önce bağlantı görevlisini göreceğim diye direnip duru­yor. O kadar iyi ingilizce konuşuyor ki, ben bağlantı görevli­sinin ne işe yarayacağını anlayamıyorum. Bağlantı görevlisi­nin, adamlar dil bilmeyince geldiğini sanırdım. Oysa bu he­rifin Ingilizcesi, Stanford Hukuk'tan mezun gibi. Ama her neyse." içini çekti.

"Böylece beni aradın," dedim.

"Evet."

"Nakamoto Şirketinin bu adamı kim?" diye sordum.

"Allah kahretsin!" Graham notlarına bakıp kaşlarını çattı. "Işihara. İşiguri. Öyle bir şey."

"Kartviziti var mı? Sana kartını vermiş olmalı."

"Evet. Merino'ya verdi."

"Başka Japon var mı orada?" diye sordum.

"Dalga mı geçiyorsun sen?" diye güldü Graham. "Orası onlarla dolup taşıyor. Disneyland'a döndü o kat."

"Ben suç yerini demek istiyorum."

26

"Ben de öyle," dedi Graham. "Herifleri dışarda tutamıyo­ruz. Kendi binamızdır, burada bulunmaya hakkımız vardır,

diyorlar. Bu gece Nakamoto Gökdeleninin büyük açılışı var­mış. Orada olmak haklarıymış. Dır dır dır, bir bir bir."

"Açılış nerede?" diye sordum.

"Cinayetin bir kat altında, kırk beşinci katta. Müthiş bir parti hazırlamışlar. Sekiz yüz kişi vardır orada herhalde. Si­nema artistleri, senatörler, kongre üyeleri ... aklına ne gelir­se. Madonna da oradaymış diye duydum. Tom Cruise da. Senatör Hammond da. Senatör Kennedy de. Elton John da. Senatör Morton da. Belediye Başkanı Thomas da. Bölge sav­cısı Wyland da. Hey, belki senin eski karın bile oradadır, Pe-te. Hâlâ Wyland'ın yanında çalışıyor, değil mi?"

"Son duyduğumda öyleydi."

Graham içini çekti. "Avukat ütmek hoş bir duygu olmalı. Avukata ütülmek yerine yani. Değişiklik olur."

Minik bir zil sesi duyuldu, sonra asansör konuştu. "Yon-jusan."

Graham kapının üzerindeki ışıklı sayılara baktı. "Şuna inanabiliyor musunuz?"

"Yonjusan," dedi asansör yine. "Mosugu de gozaimasıı."

"Ne dedi bu?"

"Kata yaklaşıyormuşuz."

"Allah kahretsin," dedi Graham. "Asansörler de konuşa­caksa, bari İngilizce konuşmalı. Hâlâ Amerika burası."

Connor manzarayı seyrederken, "Sayılır," diye mırıldan­dı.

"Yonjııgo," dedi asansör.

Kapı açıldı.

Müthiş bir parti derken Graham'ın hakkı vardı. Koskoca katın tümü bir balo salonu haline getirilmişti. Kokteyl kılı­ğında kadınlar, şık elbiseler giymiş erkekler. Orkestra Glen Miller swing müziği çalıyordu. Asansör kapısının yakınında kır saçlı, güneş yanığı bir adam durmaktaydı. Yüzü biraz ta-

27

mdık gibiydi. Sporcu gibi geniş omuzluydu. Asansöre adı­mını atıp bana döndü. "Giriş katı, lütfen," dedi. Burnuma

viski kokusu geldi.

Daha genç bir adam bir anda onun yanında belirdi. "Bu asansör yukarıya çıkıyor, Senatör," dedi.

Kır saçlı adam yardımcısına dönerek, "Ne dedin?" diye

sordu.

"Bu asansör yukarıya çıkıyor, efendim."

"Ama ben aşağıya inmek istiyorum." Sarhoşlara özgü o dik­katli telâffuzu kullanıyordu.

"Evet, efendim. Biliyorum, efendim," diye cevap verdi yardımcısı. Sesi neşeli çıkıyordu. "Biz başka bir asansöre bi­nelim, Senatörüm." Kır saçlı adamı dirseğinden sıkıca tuttu,

asansörden çıkardı.

Kapı kapanınca asansör tekrar çıkmaya koyuldu. Graham, "Ödediğiniz vergiler iş başında," deyiverdi. "Ta­nıdınız mı onu? Senatör Stephen Rowe. Onu burada partide görmek hoş bir şey. Hele Mâlî Komite'de olduğunu bilince. O komite Japonya'dan yapılacak ithalâtı düzenleyen komite. Ama tıpkı arkadaşı Senatör Kennedy gibi, Rowe da eski zamparalardan."

"Öyle mi?"

"İyi de içermiş diyorlar."

"Farkına varmıştım," dedim.

"O çocuk o yüzden yanında. Başını bir belâya sokmasın

diye."

Asansör kırk altıncı katta durdu. İncecik bir elektronik ses duyuldu, ardından asansör yine konuştu. "Yonjıırokıı. Domo arigato gozaımasıı."

"Neyse, sonunda geldik," dedi Graham. "Belki artık işe

başlayabiliriz."

JVAPI açıldı, karşımızda lacivert takım elbiselerden tam bir duvar bulduk. Hepsinin arkası bize dönüktü. Asansörün hemen önüne yirmi kadar adam birikmiş olmalıydı. Ortalık sigara dumanıyla dolmuştu.

Graham, "Geçiyoruz, geçiyoruz," diyerek, hepsini dirsek-leye dirsekleye yol açtı, ben izledim, Connor da arkamdan geldi. Sessizdi ... hiç dikkati çekmiyordu.

Kırk altıncı kat, Nakamoto Sanayi Şirketi'nin en üst yöne­tim düzeyine ayrılmıştı. Asansörün biraz ilerisinden başla­yan lüks halılı resepsiyon bölümüne ayak basınca katın tü­münü görebilmiştim. Dev boyutlarda, apaçık bir yerdi. Alt­mışa kırk metre kadar vardı. Futbol sahasının yarısı kadar. Döşenişiyle ilgili her şey, büyüklüğünü ve zarafetini vurgu­lamaya katkıda bulunuyordu. Tavanlar yüksek, ahşap kap­lıydı. Mobilyalar tahta ve kumaş, renkleri siyah ve griydi. Halı çok kalındı. Sesler emilip yok ediliyordu. Işıklar kısıktı. Bu da o yumuşak, zengin havayı güçlendiriyordu. Ticarî şir-ketter. çok bankaya benzer bir yerdi.

Ama ömrünüzde görebileceğiniz en zengin bankaya.

İnsan durup bakmak zorunluluğunu duyuyordu. Cina­yet yerini çevreleyen sarı şeridin yanında durdum. O şerit katın iç kısmına geçmeyi engelliyordu. Bir an nerede oldu­ğumu kestirmeye çalıştım. Karşımda geniş bir atrium vardı.

29


28

Oraya sekreterler ve alt düzey elemanlar için birkaç masa konmuştu. Kümeler halinde duruyordu masalar. Ayrıca uzun mesafeleri bölmek için saksılı ağaçlar kullanılmıştı. At-rium'un orta yerinde, Nakamoto Gökdeleninin bir maketi vardı. Çevrede henüz inşa halinde olan binalar da makette bitmiş halleriyle gösterilmişti. Maketin tam üzerinde ışık vardı. Ama atrium'un geri kalanı oldukça karanlık sayılırdı. Yalnızca birkaç gece ışığı yakılmıştı orada.

Çevresine yüksek yöneticiler için odalar dizilmişti. Hem atrium'a bakan duvarları, hem de dışarıya bakan duvarları camdandı. Ben durduğum yerden, dışardaki Los Angeles gökdelenlerini görebiliyordum. Kat, bütünüyle gökte uçu-

yormuş gibiydi.

îki yanda cam duvarlı iki konferans salonu gördüm. Sağ­daki biraz daha küçüktü. Kızın cesedi de oradaydı. Upuzun, siyah bir masanın üstünde yatıyordu. Siyah bir elbise giy­mişti. Tek bacağı yere doğru sarkmıştı. Kan göremedim. Çünkü çok uzaktaydım. Aramızda belki altmış metre vardı. Bu uzaklıktan ayrıntı görmek kolay değildi.

Polis telsizlerinin çıtırtısı duyuldu, ardından Graham'ın sesi geldi. "İşte bağlantı görevliniz, baylar. Belki artık soruş­turmaya başlayabiliriz, değil mi, Peter?"

Asansörün yakınındaki Japonlara döndüm. Hangisiyle konuşmam gerektiğini bilmiyordum. Garip bir sessizlik ol­du, sonunda içlerinden biri bir adım öne çıktı. Otuz beş yaş­larında vardı. Pahalı bir elbise giymişti. Çok hafif eğildi. Boynundan. Eğilmenin bir imasıydı bu yalnızca. Ben de onu taklit ettim. Sonra konuştu.

"Konbamva. Hajimemaşite. Sumisu-san. tşigura desu. Dozo yoroşikıı." Resmî bir selam. Ama sıradan. Pek zaman ziyan etmiyordu. Adı İşigura'ydı. Benim adımı zaten biliyordu.

Ben de, "Hajimemaşite. Vataşi wa Sumisu desu. Dozo yoroşi­kıı," dedim. Yani, "Nasılsınız. Tanıştığımıza sevindim." Nor­mal şeyler.

30

"Wataşi no meişi desu. Dozo." Bana kartvizitini uzattı. Hare­ketleri hızlı, çevikti.

"Domo arigato gozaimasu." Kartı iki elimle aldım. Aslında buna gerek yoktu. Ama Connor'un öğüdünü unutmadığım için her şeyi en resmî biçimde yapmaya çalışıyordum. Ben de kendi kartımı uzattım. Geleneğe göre ikimiz de birbirimi­zin kartına bakacak, ufak bir yorumda bulunacaktık. "Bu iş telefonunuz mu?" gibilerden bir soru soracaktık.

İşigura kartımı tek eliyle aldı, "Bu ev telefonunuz mu, de­tektif?" diye sordu. Şaşırmıştım. İngilizcesinde hiç yabancı aksanı yoktu. Bu ülkede uzun yıllar yaşamış birinin konuşa­bileceği bir Ingilizceydi. Hem çocukluğu da dahil. Herhalde okula da burada gitmişti. Yetmişli yıllarda buraya okumaya gelen binlerce Japon öğrenciden biri. Yılda 150.000 öğrenciyi ülkeyi tanısınlar diye Amerika'ya yolladıkları sıralarda. Biz de Japonya'ya yılda 200 öğrenci yolluyorduk.

"Dipteki numara, evet," dedim.

İşigura kartımı gömleğinin cebine koydu. Tam ben onun kartıyla ilgili bir nezaket yorumunda bulunacağım sırada sözümü kesti. "Bakın, detektif, sanıyorum nezaket sözlerini bir kenara bırakmamız gerek. Bu gece burada sorun çıkma­sının tek nedeni, meslekdaşınızın anlayışsız davranması."

"Meslekdaşım mı?"

İşigura başıyla işaret etti. "Oradaki şişman adam. Gra-ham. İstekleri mantık dışıydı. Bu gece bir soruşturma yapma isteğine şiddetle itiraz ediyoruz."

"O neden, Bay İşigura?" diye sordum.

"Soruşturma başlatmak için olası bir nedeniniz yok."

"Neden böyle diyorsunuz?"

îşigura homurdandı. "Herhalde siz bile anlayabilirsiniz."

Soğukkanlılığımı korudum. Beş yıl detektiflik yapıp bir yıl da basın bölümünde çalışmak bana kendimi tutmayı iyi­ce öğretmişti.

31

"Hayır, korkarım anlayamadım," dedim. Bana beğenmez bakışlarla baktı. "Gerçek şu ki teğmenim, bu kızın ölümünü aşağıda vermekte olduğumuz partiyle bağdaştırmak için hiçbir nedeniniz yok."

"Görünüşe göre üzerindeki elbise parti elbisesi ..." Sözümü kabaca kesti. "Bence herhalde kızın kaza sonucu aşırı dozda uyuşturucu almak gibi bir nedenle öldüğü çıka­cak ortaya. Bu nedenle de ölümünün bizim partimizle hiçbir ilgisi yok. Siz de aynı kanıda değil misiniz?"

Derin bir soluk aldım. "Hayır, efendim, değilim. Soruş­turma olmadan karar veremem." Bir soluk daha aldım. "Bay İşigura, kaygılarınızı anlıyorum, ama ..."

"Anladığınızdan kuşku duyarım," dedi. Sözümü yine kesmişti. "Nakamoto Şirketinin bu akşamki durumunu anla­manızda ısrar ediyorum. Bu akşam bizim için çok özel bir akşam. Çok halka dönük bir akşam. Bu kadının ölümü nede­niyle davetimize gölge düşmesinden elbette kaygı duyarız. Özellikle de bu kadın çok önemsiz bir kadın olduğu için ..." "Önemsiz bir kadın mı?"

İşigura elini o yana doğru şöyle bir salladı. Benimle ko­nuşmaktan usanmış gibiydi. "Belli zaten, bir baksanıza ona. Adî bir fahişeden farkı yok. Bu binaya nasıl girebildi, onu bi­le anlayamıyorum. Bu nedenle de Detektif Graham'ın dave­te gelmiş konukları sorguya çekme isteğini şiddetle protesto ediyorum. Çok mantıksız bir istek. Aşağıda birçok senatör, kongre üyesi ve Los Angeles yetkilisi var. Herhalde siz de takdir edersiniz ki bu önemli insanlar böyle bir hareket kar­şısında ..."

"Bir dakika," dedim. "Detektif Graham size davetteki her­kesi sorguya çekeceğini mi söyledi?" "Bana öyle söyledi, evet."

Neden buraya çağrıldığımı yeni yeni anlamaya başlıyor­dum. Graham Japonlardan hiç hoşlanmadığı için, partiyi mahvetme tehdidi savurmuştu. Böyle bir şey olacak değildi

tabii. Graham'ın ABD senatörlerini sorgulaması olanak dı­şıydı. Hele savcıyla belediye başkanını? Yarın da işine gele­bilmek istiyorsa, asla yapamazdı bunu. Ama Japonlara sinir olmuş, karşılık olarak kendisi de onların canını sıkmak iste­mişti.

İşigura'ya, "Giriş katına bir kayıt masası koyarız, konuk­larınız çıkarken imza atabilirler," dedim.

İşigura, "Korkarım bu çok zor olur," diye söze başladı. "Çünkü herhalde siz de kabul edersiniz ki..."

"Bay İşigura, yapacağımız bu."

"Ama istediğiniz şey son derece zor ..."

"Bay İşigura."

"Bakın, bu bizim açımızdan ..."

"Bay İşigura, üzgünüm. Ben size polisin hangi önlemi ala­cağını söylüyorum."

Katılaştı. Bir sessizlik oldu. Üst dudağındaki teri eliyle si­lip konuştu. "Hayal kırıklığına uğradım, teğmen. Sizden da­ha fazla işbirliği beklerdim."

"İşbirliği mi?" İşte bu söz üzerine bozuk çalmaya başla­dım. "Bay İşigura, burada ölü bir kadın var. Bizim görevimiz de bir soruşturma başlatıp ona ne olduğunu ..."

"Ama kabul etmeniz gerekir ki bu özel koşullar içinde ..."

O sırada Graham'ın sesini duydum. "Ah, Tanrım, bu da ne?"

Başımı omzumun üzerinden geriye doğru çevirdiğimde, kısa boylu, ciddi tavırlı bir Japonun sarı şeridi aşıp yirmi metre kadar içeriye girmiş olduğunu gördüm. Suç yerinin fotoğraflarını çekiyordu. Elindaki fotoğraf makinesi öyle kü­çüktü ki, avucunda hemen hemen hiç görünmüyordu. Ama şeridi resim çekmek için aştığını da saklamıyordu. Ben ba­karken adam bize doğru geriledi, iki elini kaldırıp bir resim daha çekti, sonra tel çerçeveli gözlüğünün ardından gözleri­ni kırpıştırarak bir sonraki resmi için yer seçti. Hareketleri çok kararlıydı.

Yükselen Güneş—F 3


33


32

Graham şeride yürüdü, "Tanrı aşkına, çık oradan!" diye
seslendi. "Orası suç yeri. Resim çekemezsin." Adam tepki
göstermedi. Geri geri gelmeye devam ediyordu. Graham bi­
ze döndü. "Kim bu adam?" ^

İşigura, "Bizim elemanlarımızdan Bay Tanaka," diye açık­ladı. "Nakamoto güvenliğinde çalışıyor."

Gözlerime inanamıyordum. Japonların kendi adamı sarı şeridin içinde geziniyor, suç yerini kirletiyordu. Olacak şey değildi bu! "Çıkarın onu oradan," dedim.

"Resim çekiyor."

"Bunu yapamaz."

İşigura, "Ama şirketimizin kullanacağı resimler onlar,"

dedi.

"Bana vız gelir," derken sesim yükselmişti. "Sarı şeridin içine geçemez, resim de çekemez. Çıkarın onu oradan. Filmi­ni de istiyorum, lütfen."

"Pekâlâ." îşigura Japonca çabuk çabuk bir şeyler söyledi. Ben dönerken Tanaka sarı şeridin altından kayıp lacivert el­biseli adamların arasında gözden kayboldu. Kafaların ardın­dan asansör kapısının açılıp kapandığını gördüm.

Allah belâsını versin! Öfkelenmeye başlamıştım. "Bay îşigu- -ra, şu anda resmî bir polis soruşturmasını engelliyorsunuz."

İşigura sakin bir sesle, "Durumumuzu anlamak için çaba göstermelisiniz, detektif Smith," dedi. "Elbette ki Los Ange­les Polis Teşkilâtına sonsuz güvenimiz var, ama kendi özel soruşturmamızı da yapabilecek durumda olmalıyız. Bunun için de elimizde ..."

Kendi özel soruşturmaları! Orospu çocuğu! Bir anda konuşa­maz duruma geldim. Dişlerimi sıktım, gözümün önünde kırmızı benekler uçuştu. Çileden çıkmıştım. İşigura'yı tutuk­lamak istiyordum. Sırtını döndürmek, duvara dayamak, bi­leklerine kelepçeyi takmak istiyordum. Sonra da ...

Arkamdan bir ses, "Belki ben yardımcı olabilirim, teğ­men," dedi.

Döndüm. John Connor bana neşeyle gülümsüyordu. Yana çekildim.

Connor, İşigura'nın karşısına geçti, hafifçe eğildi, kartını uzattı. Hızlı hızlı konuşmaya başladı. "Totsıızen şitsıırei desu-ga, jiroşokai şitemo yoroşııkii desuka. Wataşi wa John Connor to moşimasıı. Meişi o dozo. Dozo yoroşiku."

"John Connor mı?" dedi İşigura. "Yani ... o John Connor mı? Omeni kakarete koei desu. Wataşi wa îşigura desu. Dozo yo­roşiku." Onunla tanışmaktan şeref duyduğunu söylüyordu.

"Wataşi no meişi desu. Dozo." Zarif bir teşekkür.

Ama resmi formaliteler bir kere tamamlanınca artık ko­nuşmalar öylesine hızlandı ki, ben arada sırada bir iki keli­meyi ancak yakalar oldum. İlgili görünmek zorundaydım. Bakıyor, arasıra başımı sallıyordum. Oysa neden söz ettikle­ri konusunda zerrece fikrim yoktu. Bir ara Connor'ın ben­den kobun diye söz ettiğini duydum. Bu sözün çırağım anla­mına geldiğini biliyordum. Birkaç kere bana sert sert baktı, üzülmüş bir baba gibi başını iki yana salladı durdu. Benim adıma özür diliyordu herhalde. Graham'dan da hesomagari, yani, tatsız adam diye söz ettiğini duydum.

Ama bu özürlerin gerçekten yararı oldu. İşigura sakinleş-ti, omuzlan kalkıkken indi. Gevşemeye başlıyordu. Hattâ gülümsedi bile. Sonunda, "Demek konuklarımızın kimliğini kontrol etmeyeceksiniz, öyle mi?" diye sordu.

"Kesinlikle hayır," dedi Connor. "Saygıdeğer konukları­nız istedikleri gibi gelip gitmekte özgürdür."

Ben itiraz etmeye kalkıştım. Connor bana mermi gibi bir bakış fırlattı.

Sonra, "Kimlik saptamaya gerek yok," dedi aynı resmî sesle. "Nakamoto Şirketinin konuğu olan hiç kimsenin bu üzücü olayla ilgisi bulunamayacağından eminim."

35


34

Graham dişlerinin arasından, "S...mışım canına," diye tıs­ladı.

İşigura gülümsüyordu. Ama ben çileden çıkmıştım. Con-nor benim dediğimin tersini söylemişti. Beni budala duru­muna düşürmüştü. Bu yetmiyormuş gibi, normal polis usul­lerini de uygulamıyordu ... bu yüzden hepimizin başı derde girebilirdi. Ellerimi öfkeli bir hareketle ceplerime soktum, gözlerimi kaçırdım.

İşigura, "Olayı duyarlılıkla ele aldığınız için size minnet­tarım, Yüzbaşı Connor," dedi.

"Ben hiçbir şey yapmadım," diye karşılık verdi Connor. Bu arada bir resmî selâm daha verdi. "Ama şimdi artık katın boşaltılmasının yerinde olacağı konusunda benimle aynı kanıda olacağınızı umuyorum. Polis ancak o zaman başlaya­bilir işine."

İşigura gözlerini kırpıştırdı. "Katı boşaltmak mı?" "Evet," dedi Connor. Cebinden bir küçük defter çıkardı. "Ayrıca, arkanızdaki bayların adlarını almama da yardımcı olun lütfen. Çıkarlarken size adlarını söyleyip öyle gitsinler." "Anlayamadım?"

"Arkanızdaki bayların adları lütfen." "Bunun nedenini sorabilir miyim?"

Connor'ın yüzü karardı, kısa bir Japonca cümleyi havlar gibi haykırdı. Kelimelerini anlayamadım, ama İşigura kıp­kırmızı kesildi.

"Özür dilerim yüzbaşım, ama bu şekilde konuşmanız için

ben hiçbir neden gö ..."

İşte o zaman Connor çileden çıktı. Tiyatro sahnesinde rol yapıyormuş gibi patladı. İşigura'ya yaklaştı, bir yandan ba­ğırırken bir yandan da işaret parmağını ona bıçak saplıyor-muş gibi hareket ettirmeye başladı. "Likagen ni şiro! Soko o döke! Kiiterunoka!"

İşigura küçülmüş gibi oldu, hafif yan döndü. Bu sözel saldırı onu afallatmıştı.

Connor onun üzerine doğru eğildi. Sesi sert ve alaycıydı. "Döke! Döke! Wakamnainoka!" Döndü, öfkeyle asansörün ora­daki Japonları işaret etti. Connor'ın o çıplak öfkesiyle yüz-yüze gelen Japonlar gözlerini kaçırdılar, sigaralarından he­yecanlı soluklar çektiler, ama yerlerinden kıpırdamadılar.

"Hey, Richie," diye bağırdı Connor. Fen ekibinin fotoğraf­çısı Richie VValters'a sesleniyordu. "O adamların kimliklerini bir saptayıver, tamam mı?"

"Tabii yüzbaşım," dedi Richie. Fotoğraf makinesini göz­lerine doğru kaldırdı, Japonların karşısında yavaşça yana doğru küçük adımlar atarak peşpeşe resimler çekmeye ko­yuldu.

İşigura birdenbire heyecanlandı, fotoğraf makinesinin önüne geçti, iki elini havaya kaldırdı. "Durun bir dakika, du­run bir dakika, neler oluyor?"

Ama Japonlar dağılmaya başlamışlardı bile. Trol görmüş balık sürüleri gibi kaçışıyorlardı. Birkaç saniye içinde orada kimse kalmamıştı. Koca katta biz bizeydik. İşigura kendini bizimle yalnız bulunca tedirginleşti.

Japonca bir şey söyledi. Besbelli söylememesi gereken bir şey.

"Yaa?!" dedi Connor. "Sensin burada suçlanacak kişi!" di­ye patladı İşigura'ya. "Bütün bu sorunların nedeni sensin. Detektiflerime gereken her yardımın sağlanmasını da sen­den bekliyorum. Cesedi bulan kişiyle konuşmak istiyorum. Polisi ilk arayanla konuşmak istiyorum. Ceset bulunduktan bu yana bu kata girip çıkmış herkesin adını istiyorum. Tana-ka'nın makinesindeki filmi de istiyorum. Öre wa honkida. Bu soruşturmanın yolunu biraz daha tıkarsan seni tutuklarım!"

"Ama üstlerime danışmam gerek ..."

"Namerunayo." Connor ona doğru biraz daha eğildi. "Be­nimle oyun oynama, îşigura-san. Şimdi git de çalışalım."

"Tabii yüzbaşım." Adam hafif bir selam verip giderken yüzü bozuk ve mutsuzdu.

37


36

Graham kıkır kıkır güldü. "Onu iyi haşladın."

Connor yıldırım gibi ona döndü. "Ne halletmeye partide­ki herkesi sorguya çekeceğiz dedin ona?"

"Öff, Allah kahretsin, biraz damarına basmaya çalıştım. Belediye başkanını zaten "sorguya çekemem ki! Bu sersem­lerde hiç espri anlayışı yoksa suç benim mi?"

Connor, "Espri anlayışları var ve sana gülüyorlar," dedi. "Çünkü îşigura'mn bir sorunu vardı ... senin yardımınla

çözdü onu."

"Benim yardımımla mı?" Graham'ın kaşları çatılmıştı.

"Neden söz ediyorsun sen?"

Connor, "Japonların soruşturmayı geciktirmek istedikleri ortada," dedi. "Senin o saldırgan taktiklerin de onlara gerekli mazereti sağladı ... Özel Hizmetler bağlantı görevlisi gelsin

diye tutturdular."

"Haydi canım," dedi Graham. "Belki bağlantı görevlisi buraya beş dakikalık yoldaydı. Nereden bileceklerdi?"

Connor başını iki yana salladı. "Kendini kandırmaya ça­lışma. Bu gece kimin nöbetçi olduğunu bal gibi biliyorlardı. Smith'in kaç kilometre uzakta olduğunu, buraya kaç dakika­da ulaşacağını da biliyorlardı. Soruşturmayı bir buçuk saat geciktirmeyi başardılar işte. Sayende detektif!"

Graham, Connor'a uzun uzun baktı, sonra başını çevirdi.