Mała encyklopedia kultury antycznej

Teodoryk

735

Teodozjusz

nika retoryki Techne rhetorike. T. założył szkołę retoryczną, uczniowie jego nazywali się Theo-dorei. 6. T. z Assiny, filozof neoplatoński z IV w. n.e., przedstawiciel szkoły syryjskiej, uczeń Por-firiusza, a potem Jamblicha. Tworzy ogniwo po­średnie między Jamblichem, a przywódcą szkoły ateńskiej, Proklosem. Głównym jego dziełem, z którego korzystał Proklos, był komentarz do Timajosa Platona. Rozbudował w nim system hipostaz między „prajednią" a bytami stwo­rzonymi. 7. T. Priscianus, nadworny lekarz cesa­rza Graejana (375 - 383), autor dzieła w języku greckim, zatytułowanego Eupórista (Lekarstwa domowe), które sam przełożył na język łaciński. Zachował się tekst łaciński (Mediana praesen-tanea, w 3 księgach). 8. biskup Mopsuestii w Cylicji (ok. 350 - 428) uczeń Libaniosa i Dio-dora z Tarsos, pisarz chrześcijański, autor wielu dzieł dogmatycznych i egzegetycznych, częściowo zachowanych. 9. Flavius Maniius (Mallius) T;

konsul z r. 399 n.e., 'filozof i astronom rzymski, autor (nie zachowanego) dzieła De natura rerum (O istocie rzeczy) oraz zachowanej pracy De metris, którą poświęcił swojemu synowi, T. 10. r. Anagnostes, pisarz chrześcijański z VI w., autor zachowanej częściowo historii kościelnej obejmującej lata 323-439 oraz 439-518; część pierwsza (księgi I - IV) obejmuje ekscerpty z dzieł Sokratesa, Sodzomenosa i Teodoreta, część dru­gą (również w 4 księgach) opracował T. samo­dzielnie.

Teodoryk (Theodoricus, ok. 454 - 526), król Ostrogotów. Syn Teudemira z plemienia Ama-łów, jednego z władców ostrogockich z okresu podboju Pannonii. Matką jego była Eusebia. W dzieciństwie oddany jako zakładnik do Kon­stantynopola, spędził tam dziesięć lat. Po powro­cie wziął czynny udział w wyprawie do Mezji i Macedonii, w wyniku której Ostrogoci jako foederati osiedli na zdobytych terenach. Po śmierci ojca (474) walczył wielokrotnie przeciw cesarzowi Zenonowi i swemu rywalowi wśród Ostrogotów, T. synowi Triariusza. W r. 484 mianowany przez Zenona konsulem otrzymał polecenie zdobycia Italii, gdzie władał Odoaker. Oblegał go w latach 489 - 490 w Rawennie, po kapitulacji miasta zaś, mimo zawarcia kompro­misowego układu, własnoręcznie Odoakra za­mordował (493). Jako król Gotów i patrycjusz--namiestnik cesarski, rządził w praktyce nieza­leżnie Italią, Sycylią, Dalmacją, częścią Pan­nonii, częścią Noricum i Recją. Jego panowanie

oznaczało dla Italii okres spokoju i pomyślności gospodarczej: rozwinęło się rolnictwo, rozpoczął się nawet wywóz zboża, obniżeniu uległy ciężary podatkowe. Będąc arianinem T. przejawiał jed­nak tolerancję religijną, występował w sporach religijnych jako mediator. Do represji skłoniły go dopiero prześladowania arian za cesarza Justyna (524). Ofiarą padł wówczas oskarżony o zdradę i kontakty z Grekami Boecjusz oraz Symmachus. T. zmarł w Rawennie, gdzie został pochowany w (istniejącym do dziś) mauzoleum. Po śmierci stał się bohaterem szerokiego kręgu legend germańskich; popularność jego przetrwa­ła przez cale średniowiecze.

Teodotos (Theodotos) 1. uczeń Sokratesa. 2. wódz wojsk króla Lizymacha (zob.), oddal Sardes Seleukosowi. 3. dowodzący flotą króla Antygona, poniósł klęskę na morzu w walce z flotą Ptolemeusza w r. 315 p.n.e. 4. grecki malarz wymieniony przez Naeviusa (koniec III w. p.n.e.). Malował tańczące Lary. 5. T. z Etolii, wódz w armii Ptolemeusza IV prze­ciwko Antiochowi III. 6. znany z inskrypcji poeta grecki z II w. p.n.e., autor (nie zachowa­nych) dramatów satyrowych. 7. T. Pammedes, znany jedynie z napisu poeta grecki, tragik i autor dramatów satyrowych z I w. p.n.e. 8. piszący po grecku epik żydowski z II w. p.n.e. Zachowało się 47 heksametrów traktują­cych temat biblijny (osiedlenie się Jakuba w Si-chem, porwanie córki Lii, Diny, i ukaranie Sichemitów). 9. grecki retor, nauczyciel Ptolemeusza Auletesa (I w. p.n,e.); za radą T. zamordowano uciekającego Pompejusza, którego głowę zaniósł T. Cezarowi, czym zresztą naraził się na gniew zwycięzcy. Z kolei dostał go w swe ręce Brutus i kazał go stracić.

Teodozja (Theodosia) kolonia Miletu w Sar-macji, na południowo-wschodnim wybrzeżu tau-rydzkiego Chersonezu; w IV w. p.n.e. miała duże znaczenie jako port handlowy.

Teodozjusz (Theodosius) 1. Flavius T., pocho­dzenia hiszpańskiego, dowódca rzymski; uśmie­rzył na rozkaz cesarza Walentyniana bunt ple­mienia Brytanów w r. 368, zdobywając miasto Londinium. W r. 370 odniósł zwycięstwo nad Alamanami, a w Afryce stłumił bunt górskich plemion Maurów walczących pod wodzą Fir-musa. 2. T. Wielki, syn poprzedniego, cesarz rzymski w latach 379-395. Jako młodzieniec towarzyszył ojcu w wielu wyprawach wojennych. Będąc cesarzem, pobił Gotów oraz uporządko-

Teofanes

736

Teognis

wał sprawy państwowe m.in. przez wydanie szeregu ustaw. Przyjąwszy chrzest, stał się go­rącym rzecznikiem nicejskiego wyznania wiary;

ogłosił edykt przeciw arianom. W r. 380 pokonał Gotów i osiedlił ich w Tracji, uśmierzył także barbarzyńców, osiadłych nad Dunajem. W r. 394 pobił wojska Eugeniusza (retora i dygnitarza państwowego, wybranego w r. 392 cesarzem na Zachodzie) i przez rok panował we wschodniej i zachodniej części imperium rzymskiego. Z żoną Flacilią miał dwóch synów: Arkadiusza i Ho­noriusza, oraz przedwcześnie zmarłą córkę, Pul-cherię. 3. T. U syn Arkadiusza, wnuk T. wiel­kiego, cesarz rzymski (408 - 450). Odniósł zwy­cięstwo nad Persami (421), bronił państwa przed atakami Hunów i Isaurów, tępił pozostałości religii antycznej. Powołał specjalną komisję, któ­ra zebrała, usystematyzowała i ogłosiła zbiór ustaw wydanych przez Konstantyna i jego na­stępców (Codex Theodosianus).

Teofanes (Theofanes) 1. T. z Mityleny na Lesbos, doradca polityczny i historyk Pompejusza, zwycięzcy Mitrydatesa. T. zawdzięczali Mityleńczycy przywrócenie miastu wolności. Ty­tułu dzieła T. nie znamy, wiemy jedynie, że tematem jego była zwycięska wojna Pompejusza z Mitrydatesem. Zachowane fragmenty trak­tują tematy uboczne, geograficzne. T. zyskał obywatelstwo rzymskie; w wojnie domowej r. 49/8 był w armii Pompejusza praefectus fa-brum. Za zasługi położone wobec rodzinnego miasta Mityleńczycy nazwali go Zeusem Oswo-bodzicielem, a syn T. zajął w Mitylenie wybitne stanowisko rządowe (za Tyberiusza). 2. T. z Bi­zancjum, historyk bizantyński, który w 10 księ­gach swych Historii przedstawił dzieje lat 560 -

- 581, tj. od wypadków po zawarciu przez Per­sów 50letniego pokoju do niektórych wydarzeń za panowania Maurycjusza (zob. Teofilakt Symokattd). Z dzieła tego zachowały się frag­menty.

Teofilakt Symokatta (Theofylaktos Simokat-tes) z Egiptu, sofista żyjący na przełomie VI -

- VII w. n.e., sekretarz cesarza Maurycjusza (582 - 602), którego panowanie przedstawił w oś­miu księgach Historii. Styl jego jest przesadny, przepełniony nadmiernie ozdobami retorycznymi. W dialogu O różnych trudnościach w naturze zajmuje się kwestiami takimi, jak: „dlaczego kruki w lecie nie piją?", „dlaczego krew capa zmiękcza diament", itp. Zachowały się fikcyjne Listy Teofilakta; obyczajowe, wiejskie i miłosne.

Mikołaj Kopernik pierwszy przetłumaczył je na łacinę (Kraków 1509). W r. 1953 ukazało się wznowione wydanie z przekładem polskim Jana Parandowskiego.

Teofilos (Theofilos) 1. poeta grecki, przedsta­wiciel średniej komedii, zachowały się fragmenty ośmiu jego komedii. 2. gramatyk aleksandryjski z pierwszej potowy III w. p.n.e., uczeń i współ­pracownik Zenodota. O dziełach jego nic nie wiemy. 3. autor (nie zachowanej) pracy o go­spodarstwie, według Warrona Rerum Rust. I, 1,9. 4. lekarz współczesny Galenowi (II w. n.e.).

5. prawnik z VI w. n.e., jeden z zespołu opraco­wującego za Justyniana tzw. Institutiones. Zacho­wało się greckie streszczenie jego wykładów.

6. T. z Antiochii, pisarz chrześcijański z II/III w. n.e., biskup Antiochii, autor dzieła Pros Auto-likon Hellena perl tes ton Christianon pisteos lógoj treis (tytuł iac. Ad Autolycum; na język polski przełożył ks. J. Czuj, 1935: Do poganina Autolika o wierze chrześcijańskiej). Komentarz do Ewangelii wydany pod imieniem T. pocho­dzi z V w. n.e. 7. T. z Edessy, żyjący w VIII w. n.e., autor prac astrologicznych i wyciągów z prac Palchosa (uczonego z V lub VI w. n.e.). 8. lekarz grecki z IX w. n.e.

Teofrast (Theofrastos) 1. żyjący w latach 372-287 uczeń Arystotelesa i następca jego w scholarchacie Likejonu, niezwykle wszech­stronny uczony, objął swymi dziełami niemal wszystkie dyscypliny ówczesnej wiedzy. Z dzieł jego wymienić należy dwie zachowane rozprawy botaniczne: Peri fyton istorias (o badaniu roślin) i Perl fytSn ajtion (o pochodzeniu roślin), po­nadto Fysikón doksaf historię filozofii, zacho­waną we fragmentach — podstawowe źródło dla późniejszych doksografów — oraz znane po­wszechnie Charakteres (charaktery), zbiór 30 literackich portretów, charakteryzujących z wiel­ką wnikliwością najtypowsze wady ludzkie. Ogromny wpływ na teorię wymowy w Grecji i w Rzymie wywarły jego pisma retoryczne (O sztuce retorycznej i in.). 2. zob. Tyrannion l.

Teognetos (Theognetos) komsdiopisarz giecki z III w. p.n.e., przedstawiciel komsdii nowej. Utwory jego nie zachowały się.

Teognis (Theognis) 1. tragediopisarz grecki z IV w. p.n.e., znany głównie dzięki Arystofa-nesowi (Acharnejczycy 11; 141; Thesmoforia-ziisaj 170), zwany z powodu oziębłości „Śnie­giem". 2. T. z Megary, poeta liryczny z potowy VI w. p.n.e., z pochodzenia i z przekonań arysto-
Teogonia__737__Teon'>Teogonia

737

Teon

krata, zaciekły wróg demokracji. Zachował się pod jego imieniem zbiór liczący w sumie 1400 wierszy, z których jednak znaczna część pocho­dzi od innych autorów, jak Solon, Mimnermos, Tyrteusz, z późniejszych Eunos (z drugiej poł. V. w.). Antologia powstała prawdopodobnie w pierwszej poł. IV wieku jako zbiór pieśni biesiadnych ateńskiej arystokracji. Wiersze in­nych autorów włączono prawdopodobnie dla­tego, że były podobnie jak wiersze T. — gno-miczne (tzn. miały charakter sentencji) oraz wyrażały te same tendencje arystokratyczne. Liczba autentycznych wierszy T. w antologii jest sporna i prawdopodobnie nie przekracza trzeciej części zbioru. Za autentyczne uważa się wiersze l - 254, zawierające rady dla Kyrnosa, młodzieńca ze sfer arystokratycznych. Rady skierowane są przeciw demokratom, których nazywa „złymi" w przeciwieństwie do „do­brych" — arystokratów: Kymos powinien wy­strzegać się towarzystwa demokratów, w postę­powaniu z którymi nie powinny obowiązywać żadne normy etyczne. W drugiej części zbioru znajdują się głównie pieśni biesiadne, wśród nich również rady dla Kymosa. Trzecią część zbioru, zawierającą głównie pieśni erotyczne, przypisy­wano dawniej innemu, młodszemu poecie, rów­nież z Megary, dzisiaj przypisuje się ją także T. Z utworów T. można wywnioskować, że nie wierzył w żyde pozagrobowe, oburzał się na to, że niesprawiedliwym powodzi się dobrze, a spra­wiedliwym źle. Najpiękniejszym utworem w an­tologii jest pieśń, w której poeta wyraża żal, że inni (tzn. demokraci) zagarnęli jego majątek.

Teogonia (gr. Theogonia, od theós bóg) tytuł kosmogonicznego eposu Hezjoda, którego tre­ścią jest rodowód bogów (zob. Hezjod).

Teokles (Theokles) grecki rzeźbiarz okresu archaicznego, syn Hegylosa z Lacedemonu, uczeń Dipojnosa i Skyllisa. Wspólnie z ojcem wykonał w drzewie cedrowym grupę „Herakles u Hes-peryd" dla Olimpii.

Teokosmos (Theokosmos) z Megary, grecki rzeźbiarz działający w drugiej poł. V w. p.n.e. Wykonał dla Olimpiejonu w Megarze posąg Zeusa, wzorowany na posągu Fidiasza; obraz posągu występuje na monetach Megary. Po bitwie pod Ajgospotamoj w r. 405 p.n.e. wyko­nał posąg Hennona, sternika na okręcie nauar-chy spartańskiego. Dzieła T. nie zachowały się.

Teokryt (Theokritos) 1. poeta grecki z po­czątku III w. p.n.e.; pochodził z Syrakuz, prze­bywał przez dłuższy czas w Aleksandrii na dwo­rze króla Ptolemeusza Filadelfa oraz na wyspie Kos. Był twórcą gatunku literackiego, tzw. bu­kolik (sielanek), z których zachowało się 30. Tematem wielu z nich są obrazki z życia paste­rzy. Autor wprowadza w nich szereg realistycz­nych szczegółów z życia wiejskiego, ale tylko bardzo nieliczne utwory dają nam naprawdę realistyczny obraz wsi hellenistycznej. „Paster­skie" sielanki T. pozostają w ścisłym związku z modnym w epoce hellenistycznej prądem idea­lizującym życie ludzi prostych (chłopów, paste­rzy) na wsi, dokąd chętnie uciekali mieszkańcy dużych miast znużeni wielkomiejskim gwarem (jednakże ci ostatni nie znali prawdziwego życia rolnika ani nie dostrzegali konfliktów społecz­nych, jakie ówczesna wieś przeżywała). Oprócz obrazków z życia pasterskiego kreślił także T. obrazki z żyda miejskiego. Do najbardziej zna­nych jego utworów (nazywanych też „idyllami", eidyllion, co na gruncie rzymskim odpowiadało późniejszym eklogaj, eciogae) należą: Syraku-zanki, Czarodziejki, Cyklop, Maly Herakles, Dafnis oraz Syrinks. Ostatni utwór należy do tzw. utworów figuralnych (każdy wiersz jest krótszy od poprzedniego, a całość tworzy zarys syryngi). Twórczość T. wywarła wpływ na Wer-guiusza i na całą późniejszą poezję bukoliczną. 2. T. z Chios, historyk grecki z IV w. p.n.e., przeciwnik polityczny Teopompa historyka; Księ­ga Suda przypisuje' mu Historię Libii, Listy o cudach i Zbiór anegdot. Z dzieł jego zachowały się jedynie fragmenty.

Teolytos (Theolytos) z Metymny, poeta grecki z epoki aleksandryjskiej, autor (nie zachowa­nego) eposu Dionysiakd.

Teomnestos (Theomnestos) 1. T. z Sardes, syn Teotimosa, grecki rzeźbiarz działający przy­puszczalnie w IV w. p.n.e.; współpracował na Chios z Dionizjosem, samodzielnie wykonał po­sąg Agelesa, zwycięzcy w zapasach pięściarskich chłopców w Olimpii. Wykonywał brązowe po­sągi atletów, wojowników, myśliwych i ofiarników. 2. grecki malarz działający około r. 300 p.n.e. Wymieniany przez Pliniusza Starszego jako współczesny Protogenesowi.

Teon (Theori) 1. grecki rzeźbiarz działający na początku IV w. p.n.e. w Epidaurze; wyko­nał akroteria świątyni Asklepiosa (zachowane fragmenty). 2. grecki rzeźbiarz z Antiochii, działający ok. r. 100 p.n.e. głównie na Rodos, znany z sygnatur na bazach (nie zachowanych)

47 — Mała encyklopedia kultury antycznej

-jod fszsAusid m {BAoaaad 'faptsyaureSJad Ą

-(HpS SZ ZJB(BIU pp8.l3 {SO{ai(U091fJ,) SO(»JJ03J,

"essUw^ioyas. BsoiJlaurad i ubpuoyi lwuod "da '9/AOWod kmiąo •j: {BAXno3(Att o8ai 209^0 'siuŁfca a Bdna n3[ĄJOd op ąbisoz anoisaniazJd Bzsnro

-!Ict ApSBZO BZ anUBISO 3J, •fapISlIBfO.n XnfOA Z

naos B5np( zbjo asoisiSfy i &flS3iurBłii'a[ oSaoBf

-•BliąTSi Bsalswo 'BSiropOABZ ais oSaoBfezazsBiu

-bu — •ni •m 'AOZB.iqo 3{a;A (buo's[aa oSazsrełg Bzsnuny Sn(pa^ •3-a-d •a in/AI amiopzid en A)BfB(Bizp zjbiotii ppM8 (soMai^) sojosj,

•qoAiiB.tiB3» q3B3[siAOp!A m 3iU3Z3ni}S3Z3n nil piAiizoum AqazB 'fenusizp &t8ip oyf mopiBA&io nn8oqn 0{BOB{dAtt cs3[3[Ai3j 5[3soinA bu apisna)e OAis^Bd aj^)}?! 'i[0qo tiMp

I3S05[OSKM A 3I8(ISBZ (U(>yJOai{) •J3) WĄll03ł

•ndunio B(p zaiu

-MpJ gfesod uibs pici (Bno3(Att 8inqopodopAtJd

-ezBq 03(1^} o8ain z Sis B(BAOqoBz ;q3BJi8Q m ^noiMB}sn n(OA Stesod sw&x.wia AttozfeJq (bo

-"^A '3'u'd "ay ^\ qołnpfezood a AofefejBizp '^a

-igg z z.reiqz82-i p[33JS (sodo^dciain) sodOJdoaJ,

•(•a'n-d •/a i) BTCZ33 qoBSBZ3 a A)feMz JBJSo}iia 'soptuy z •j. smpii snmy •g -ApozSp

-i(Az a»s(i fanfA)dAD(sin z uren Arenz 'fanis^ne i!paui03[ f3JB»s i3piAt]Sp3ZJd •z -ApnAzo qoi ctjo qo-(ofefBfBizp q9so ^ełoui Snaao zainApJ

lIBZpBAOJdA 'fepABJd Z ySZJBpAA ^O^IIBA^SidO

a^onpoSz o zin {sizp q3Atts &uuoj feuzo^sĄJB o fooSiA i[Bqp AoAloisni lireAOzAlOiMz aż 'uł(} a mi5[tsAzsA spazJd 5is (a;octizbz 5iJBJ3ouoisiq

-en p(Aio»ai AĄd^y •BS3}BX)[osi •B(03ps E(^q uia(p

-9JZ OS8JO}3I 'OS3UZ3AlO}3.l n3[UIU3Il[ IU3I8IOIAB1S

-pazJd •j, }saf fsi^aaJS iiJw8ouo}siq ^ •q3B}U3m

-swj I3$03II8IA (SUZyi A SlS ĄBAOqOBZ •J, V{3WQ

-npiq op AAS.idXA o8af ais^zo a BJpnBS3(aiv alAłS^Bd a A92(nnsołs ztJqo a-zsfel q3iu a R[S3J)i JO)nB ;soiqo qo^nzoXiiiod AEJds 3iuzeA3ZJd AfAzo^op 9} Ąsn •ay BJptres:ipiv op sorq3 z Asiq O 'qoB35is5i nAp a 'BiopoJSH B{aizp z Sfep

-aa (£ :o83AO;n$Bq ntuaniap aisiA ani}OJ3[on

-pafani auo ąbjsiabz :q3p[snAzJBqJBq A9pn[ uj

-BJSOSS I IIJCJSOU}8 UII3HSAZSA 3p3ZJd 30feZOA}Op ^SJn3[S5I3 3UJ3ZSqO OZpJBq {IZp'BAOJdA •ą3^SZ3Sl

-o»siq ĘiazJBpAA uissido czod '6SE/09E '^J po s3J5[o o&ia BpAOiufaqo ^uo»siq ;qo^nsazoj9dSA nni pszrepA^ sido i n 'ediiid oSsi^spopWCTn

-bioj;! afsizp A(Aq uisiBma} oSaC tuAzoinpBSBZ

-j; o{3izp azsfainzBAfBn 'q3B3ais3[ gs a oyirf

-A/.yr (3 iesapAp^onJ. 5uois;q aplzp ui^ a {ba

-onuĄiK»[ •Jr; •sopitra pod fapiSJOlu AAłiq op •ft

'ł'6E "J op Ołt '-i po ifosłO Buoisiq — q3B3Sis3(

Zł A plIIWJpff (I :BpIZa '3P^Z {^Z3p05[BZ 8IZp8

'Bosfami ure j[ taranus Ąap 3iupB{5[op Kurenz sin •n}di3g op jXqAud aozoBpił fazsznjp oj

-3i5(suopaoBaiAiirB OApinnoJis 53cA3ZJd o{t5[s

-Azn soiqo tn Xp8 'BJpires3(aiv pJann? od iSrup zbj od 5nz;fa3(b ppsndo 3[tnpaf {tisnui 'soiq3 w (pOJAOd '/a. «spxtBSJi3\Y zszJd fsirepKM ipsaniire i?(5izp zeg •J A •BS8łBJS(osi inanizon {b}soz aizpS 'nały op (XqKz.id 'soiq3 op$ndo {Bisnui A9pfe[8

-od q3^nzoiq3JB8no i q3p(si;rei.redsoi!J qoiOMS npoAOd z Ai9}3[ 'inaofo z zbj^a ^onio BdsAA B{Aq o8af fenzAzofo •3'a'd $ie •i od •uiz '9/,E •j a •m 'ppMS 3[Aioisiq •i (sodwodoau) dmodoa^ •Bzsnaai3[0id BzsnipnB[^ nSofou

-o^i{3 pJ/mzaaJpoJ i ntsa8mu]v op Bz.rciu3Uio3| o8aireAoqoBz maJO»nc isaf •^ o83) zooJd \Z isn

AlBAOqOBZ IAOUI VSOVSly Bppp Op BZJB}U8in

-03[ niuazpfezJods o 'bso}bjv Bpizp zbjo Bsap

-iiyig i^tdo i Mfiiuawau onrep^A isaf '^ te3n{s

-tz tasfainzBAfen ;AzsJ3iA zbjo qoAnzo^iBui3}

-bui pizp npiA iovm '•3-0 •a ai z uiouojisb i :s[XiBui3}Bui '3[ino)t[do3a 'lupuos^aiy z •j, •/,

-(Bn01B[c[ Amł3[3I Op 3nZO^}BUI3łBHl 3mBA010S

-Szid) uisguSpm swo)pif uai sia UQW{saJi{3 uy^

-Howalffpw 01 p/p}/ uoi {^a,f opizp o33f bis o(ba

-oq3Bz '"jozoiij nmipn}s p3z.id n(sXmn 3iu3z3

-zsAzoo o's[eC BłSfod 'Bao»B[d nqanp a B3(AiBOi

-SIlWa 3IS {BAOlUfBZ '•3-U •A n Z 3IIUO}B[d03U l 3(AłBtU3»BUI '•&UA&WS 3Z 'J, •9 "(aUBAOq3BZ OAO?

-53Z3 '0)PWSpUMl(30JJ) (I3ZOIA3 q3KUZ3^JO}3J JO}

-WS 'lAOtlBII^alA^ AUS3Z3(OdSA 3IĄBUIBJ8 'J013J

(wata sof]fy) lypms^aJy z •j, •s •Aiii3iu3BJJ

3IS /((BAOq3BZ O33f (3IZP Z •BS3I?[OJOS IIp33Bfl I

BJEpinJ msald 'tasitpo op 3zre}a3uio3[ 3Z?[B} {bs

-id •J; •f3n[03(ZS 9ŁXaVil3[ A q3AuZ3^SB[3I 3[0q0 3IS

i[BUŁ(zJ}n inz3^»sin3naq p30d 3z 'oi ĄiABłds

-^ CiaBpJCM I 3ZJBin3UI03( :BnOJJ03[n 'BJpnB3|

-!N 'sopo-g z Bzsninoiiody 'BiAnioaJ, 'eq3Bmi(

-1^'S :fanz3^}sni3n3q i5[od3 Appod JOiBin3ui03( AJqop '•a'u-d •a \ z ^BiireJS '(BtAn(03J, 3iaBp

-;

uAs 'typws^y z •j, •(> •(•a n z) ipin3i3s z BJOponody Pt^tz.iJ B^iinzoSJpod op zwiuawoy 3iuqopodopABJd i qoB8SiS3( c a i^AiO}3J ^ia

-zoSJpod {BSiden iannArg a BłsnSny bobiab^o jozo(ij Smowpea '•3'u'd •a i z 3(io}s 'tupuos

-•^aiy z 'J, •e :isf3niiiqXAfBn •cio&iyyst z 'A93(

-i(»BiaaiBtn 'A^JOtBJ 'Aęisyos n}SBun3iii3i 5roii

-•iupnBS:ipiv bip o83uuoi( n3fesod zbjo (sop

-an a nodOJi[v Ba onoiMBisn AlO}?!) BS3p[oa

-f3Q 'q3BJ[3a A A>Z3pAttZ — BOOlnO^ :A9SBSOd

Teos

739