Macro zob. Naevil 3.
Macrobius zob. Makrobiusz.
Macrones zob. Makronowie.
Macstrna (Mastamd) imię króla etruskiego identyfikowanego przez cesarza Klaudiusza z Ser-wiuszem Tulliuszem.
Mactorium zob. Maktorion.
Madaura (albo Medaura) miasto w pólnocno-
-wschodniej Numidii, w Afryce, kolonia rzymska; ojczyzna Apulejusza, miejsce studiów św. Augustyna.
Maduatenowie (łac. Maduateni) lud w północnej Tracji.
Madyda Władysław (1916 - 1970) profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, hellenista. Zajmował się historią literatury greckiej, a zwłaszcza starożytną estetyką i stylistyką. Prace z tej dziedziny poświęcił m. in. Maksymusowi z Tyru, Hermogenesowej nauce o stylu, traktatowi Pseudo-Longinosa O wzniosłości, a także zjawiskom stylistyki antycznej (Starożytne teorie metafory i ich aktualność. 1950); opracował obszerny wstęp do własnego przekładu Trzech stylistyk greckich (1953). Obok tego szereg prac poświęcał teatrologii starożytnej. Na uwagę zasługuje podręcznik obejmujący w zwięzły sposób dzieje teatru antycznego i główne problemy starożytnej dramaturgii Teatr starożytny Grecji i Rzymu (1953). Przełożył dialogi Lukiana (1957, 1966), Wyprawę Cyrusa Ksenofonta (1955) oraz część dzieła historycznego Kasjusza Diona Kokcejana (t. I, 1967). Odrębną dziedzinę badań M. stanowi polski humanizm (Długosz, Jakub Górski) oraz recepcja literatur antycznych (Motywy antyczne w poezji Leopolda Staffa. 1962).
Madytos miasto na Chersonezie Trackim, na południo-zachód od Sestos, naprzeciw Abydos. Tu miał się znajdować grób Hekaby.
Maeander zob. Meander.
Maecenas zob. Ciinii.
• Maedi zob. Medowie l.
Maelius 1. Marcus Spurius M., bogaty rycerz. pochodzenia plebejskiego; w czasie głodu w Rzymie w r. 440 p.n.e. własnymi funduszami dopomagał w dowozie zboża, przez co zdobył względy plebsu. To z kolei wywołało niechęć i obawy wśród patrycjuszy; oskarżono go, że usiłował wywołać rozruchy i zdobyć władzę królewską. Mimo wezwania nie stawił się na sąd dyktatora Cincinnata. Został zabity przez Serwiliusza Ahalę w r. 439 p.n.e. Majątek jego skonfiskowano. 2. Spurius M., trybun w r. 436 p.n.e., stronnik poprzedniego; usiłował przeprowadzić konfiskatę dóbr Serwiliusza Ahali. 3. Quintus M., brał udział w wojnie z Samnitami (r. 321 p.n.e.);
był jednym z tych, którzy podpisali słynny układ po klęsce w Wąwozie Kaudyńskim (zob. Cau-diuni).
Maenaca zob. Majnake. Maenades zob. menady. Maeoalus mons zob. Majnalos 1. Maenia colunma kolumna wzniesiona ku czd C. Maeniusa, pogromcy Latynów w r. 3.38 p.n.e. Tu tresyiri capitales sądził" złoczyńców i dłużników, stąd powiedzenie ad columnam Maeniam reus — oskarżony o zbrodnię pospolitą.
maemana balkony, nazwa pochodzi od imienia C. Maeniusa, cenzora z r. 318 p.n.e., z którym tradycja niesłusznie wiązała wprowadzenie balkonów do budownictwa. W rzeczywistości były znane już w budownictwie starożytnego Wschodu i Grecji, o czym świadczą przekazy literackie. Najlepiej zachowane w mieszkalnej architekturze rzymskiej, zwłaszcza w Ostii. Liczne przedstawienia w malarstwie pompejańskim. Tą samą nazwą określano tarasy z balustradami nad Tabernae Yeteres w Rzymie i innymi portykami, jak również trzy horyzontalne kondygnacje siedzeń w amfiteatrze.
Maenii Maeniusze, rzymski ród plebejski. 1. Caius Maenius, trybun ludowy w r. 483 p.n.e. Starał się bezskutecznie, aby konsulowie dokonali podziału ager publicus, nim przeprowadzą pobór do wojska. 2. Marcus M., trybun ludowy w r. 410 p.n.e., również bezskutecznie walczący o tę samą sprawę. 3. Publius M., trybun konsularny w r. 400 p.n.e. 4. Caius M. Antiaticus, konsul w r. 338 p.n.e., wraz ze swym kolegą 1. Turnusem Kamillusem, pokonał Latynów koło Antium. W r. 320 został dyktatorem, w r. 318 — cenzorem. Zbudował przy domach naokoło forum balkony dla widzów, zwane stąd—maemana. 5. Titus M., w r. 186 p.n.e. praetor wba-
Maeaius
439
mis. W r. 181 jako trybun wojskowy walczył w Hiszpanii.
Maenius zob. Maenii.
Maeonia zob. Mewia.
Maeotae zob. Meoci.
Maeotis (łac. Maeotis lacus, Maeotica paliw, gr. MajStis lirmie) dziś Morze Azowskie; płytka część Morza Czarnego połączona z nim wąską cieśniną zwaną Bosforem Kimeryjskim (Bosporus Cimmerius). Do wąskiej zatoki. M. wpadała od północo-wschodu rzeka Tanais (dziś Don). Bardzo bogate w ryby, które dla mieszkańców wybrzeży stanowiły główny przedmiot handlu.
Maera zob. Majra.
Maeyius zob. Mewiusz.
Magaba góra w Galacji, na wschód od Ancyry.
Magii Magiusze, zlatynizowana forma imienia oskijskiego, używana przez jeden z najznakomitszych rodów w Kapui. 1. Dectus Magius z Kapui, przyjaciel Rzymian, w czasie n wojny punickiej przywódca stronnictwa prorzymskiego Po zdobyciu Kapui Hannibal zażądał wydania Af. i odesłał go do Kartaginy.'W drodze okręt uległ rozbiciu u brzegów Cyreny, co pozwoliło M. wydostać się z niewoli. Udał się do Egiptu, gdzie po krótkim czasie zmarł. 2. Minatus M. z Aeclanum, wnuk poprzedniego, pradziad Wellejusza Paterkulusa (zob. Yellen 3). W czasie wojny ze sprzymierzeńcami stanął po stronie Rzymu, za co otrzymał obywatelstwo rzymskie. 3. Lucius M., zwolennik Mariusza, służył w armii, którą dowodził Flawiusz Fimbria w Azji;
przeszedł na stronę Mitrydatesa i usiłował na-wiązyć kontakt między nim i Sertoriuszem;
ponieważ zdradził Mitrydatesa, uzyskał przebaczenie Rzymian. 4. Numerius M., zwolennik Pompejusza, próbował w r. 49 p.n.e. nawiązać porozumienie pomiędzy Pompejuszem a Cezarem. 5. M. Celer Yelleianus, brat Wellejusza Paterkulusa, walczył jako legat Tyberiusza w Dalmacji w r. 9 n.e.
magister (/ac. przełożony, przywódca, nauczyciel, opiekun) termin techniczny dla oznaczenia szeregu urzędów dworskich i wojskowych, 1. m. admissionum wysoki urzędnik dworski w okresie późnego cesarstwa, mistrz ceremonii, którego zadaniem było przedstawianie cesarzowi na audiencji poszczególnych osób i obcych poselstw. 2. m. aerts lub m. rationalis kasjer. 3. m. augu-stalis najstarszy w kolegium kapłańskim Augu-stales (zob. Augustales sodales). 4. m. bibendi (zob. arbiter 3). 5. m. bonorwn inaczej curator
bonorum albo auctwnis urzędnik kierujący sprzedażą majątku dłużnika na licytacji z przyzwolenia pretora. 6. m. coUegii augwum przewodniczący kolegium augurów. 7. m. epistularum urzędnik pozostający pod rozkazami prefekta gwardii cesarskiej i spisujący cesarskie rozkazy i orędzia; miał do pomocy własnego sekretarza. 8. m. eguitiim dowódca konnicy, wyższy urzędnik nadzwyczajny, zastępca dyktatora, mianowany z grona byłych konsulów lub pretorów. Dowodził w bitwie konnicą. Miał prawo do toga praetexta, do sella curulis i do 6 liktorów. Po raz pierwszy urząd ten miał sprawować w r. 501 p.n.e. Spuriusz Kassjusz pod rozkazami dyktatora Tytusa Larcjusza; pierwszym m. egmtum z rodu plebejskiego był w r. 368 p.n.e. C. Licy-niusz Kalwus. 9. m. libellorum przełożony kancelarii cesarskiej, mający pod swą władzą kancelistów, libellenses. 10. m. memoriae wysoki urzędnik, który przedstawiał cesarzowi do awansu zasłużonych mężów i przechowywał w swym archiwum odpowiednie akty i dekrety. 11. m. morum inaczej censor. 12. m. officiorum ustanowiony za Konstantyna W. urząd pierwszego marszałka nadwornego. 13. m. Saliorum naczelny kapłan w kolegium Saliów. 14. m. scriptwae •et portus przełożony urzędników skarbowych do których wpływały dochody z pastwisk i cel 15. m. vestis lineae lub linteae, m. vestium lintearum pierwszy szatny cesarski, mający nadzór nad bielizną i garderobą cesarską.
magistratus {ac. zarówno urząd publiczny w republice rzymskiej, jak i sam urzędnik:
obywatel obdarzony władzą,, działający w interesie publicznym i piastujący swój urząd z wyboru. Ponieważ magistratura uznawana była za honos (godność), wszystkie urzędy były bezpłatne; urzędnik, a także jego świta, otrzymywali jedynie zwrot kosztów utrzymania, reprezentacji i przejazdów. Urzędników rzymskich dzielono na zwyczajnych i nadzwyczajnych. Do zwyczajnych (m. ordinarif) należeli przede wszystkim — po wypędzeniu królów — dwaj konsulowi e, piastujący najwyższą władzę wykonawczą w państwie; w pierwszych dziesięcioleciach rzeczypospolitej poza konsulami nie było innych urzędników prócz kwestorów (zob. guaestor), którzy pomagali konsulom w administrowaniu skarbem, będąc jednocześnie sędziami śledczymi. W miarę jednak rozrastania się agend państwowych tworzono nowe urzędy: pretorów (praetor), którzy w hierarchii magistratury szli zaraz
magistratus
440
Magnezja
za konsulami, oraz edylów kurulnych (aediiis curulis). Dokładnie ustalała tok kariery urzędniczej uchwalona w r. 180 p.n.e. lex Vilia; najwcześniej można było ubiegać się o najniższy w hierarchii urząd kwestora w 28 roku życia, po .ukończeniu dziesięcioletniej służby wojskowej; następnym stopniem w karierze był edylat kurulny. W 40 roku życia można było się ubiegać o preturę, wreszcie po ukończeniu 43 lat życia prawo pozwalało zostać konsulem. Konsul i pretor były to m. maiores, wyższe urzędy, dwa pozostałe zaś zaliczano do minores. Konsul i pretor mieli imperium tj. pełną władzę, dwa pozostałe urzędy były sine imperia (bez władzy wojskowej), ale cum potestate (z zakresem władzy cywilnej). Wszyscy wymienieni wyżej m. ordinarii mieli prawo do toga praetexta. Do sella curulis miał prawo konsul, pretor i edyl. Od wysokości urzędu zależała liczba towarzyszących urzędnikom liktorów; do 12 liktores cum fascibus mieli prawo jedynie konsulowie. Obok urzędów zwyczajnych istniały jeszcze nadzwyczajne (m. extraordinarii): w trudnych chwilach dla państwa wybierano dyktatora (dictator, zwany pierwotnie magister populi), ten zaś dobierał sobie zastępcę w osobie magister eguitum (zob.). Dyktatorowi towarzyszyło 24 liktorów cum fascibus:
miał on oczywiście prawo do toga praetexta^ do czerwonego płaszcza wojskowego (paluda-mentum) i do sella curulis, podobnie jak magister eguitum. Władza jego była większa niż konsulów. Ponadto spośród zasłużonych obywateli (pierwotnie spośród najstarszych senatorów) wybierano dwu cenzorów (censor, inaczej magister morum), którzy ustalali listy obywateli i czuwali nad ich moralnością. Wszystkie te urzędy były wybieralne i pierwotnie dostępne jedynie dla patrycjuszów. Walcząc o swe prawa, plebejusze doprowadzili do utworzenia nowego urzędu— tribunus plebis, zarezerwowanego jedynie dla ludzi pochodzenia plebejskiego. Trybunów było pierwotnie dwu (czy może czterech), stopniowo podnoszono tę liczbę, aż w r. 457 p.n.e. ustalono liczbę trybunów ludu na dziesięciu. Władza ich była dosyć rozległa: mięli prawo wkraczania w czynności wszystkich urzędników prócz dyktatora i cenzorów. Założone przez trybuna veto unieważniało zarządzenie urzędnika, protest zaś trybunów przeciw wnioskowi, który wydawał się szkodliwy dla plebsu, nie pozwalał na przeprowadzenie głosowania. Oprócz dyktatury wszystkie wymienione urzędy były kolegialne, tzn.
sprawowane jednocześnie przez parę lub kilka osób (collegae). Wszystkie ponadto były ograniczone w czasie: dyktator mógł sprawować swą władzę przez 6 miesięcy, konsulowie, pretorowie, edylowie, kwestorowie przez rok, cenzorowie przez 18 miesięcy (potem przez 5 lat). Cenzorów i urzędników cum imperia wybierano na condtia centuriata (zob. comitium), trybunów ludu zaś na comifia tributa. Przed objęciem władzy, po dokonaniu wyborów, urzędnicy nazywali się designati; mieli oni szereg specjalnych praw. Po roku urzędowania otrzymywali zwykle zarząd prowincji (proconsules i propraetores). Gdy wszystkie urzędy stały się dostępne dla plebejuszy, zwykle jednego konsula wybierano spośród patrycjuszy, drugiego z rodów pochodzenia plebejskiego; podobnie i w wyborach na inne urzędy przestrzegano zasady równości między obu warstwami obywateli. Zob. też nobilitas, plebejusze.
Magna Mater zob. Kybele.
Magnes komediopisarz, przedstawiciel starej komedii attyckiej, zwycięzca na Wielkich Dio-nizjach w r. 472 p.n.e. (może także w latach 471 i 470). Zachowane nieliczne fragmenty utworów.
. Magnezja (Magnesia) 1. wschodnia nadmorska część Tesalii, leżąca między Penejosem na północy a Zatoką Pegazeńską (sinus Pegasaeus) na południu. Południowa część Af. stanowiła półwysep zamykający od wschodu i południa Zatokę Pegazeńską. M. należała do Amfiktionii Delfio-kiej. Stanowiła państwo niepodległe do czasów Filipa II Macedońskiego. 2. M. ad Sipylum (dziś Manisa lub Manissa) miasto w północno--zachodniej części Lidii, u stóp pomocnego stoku gór Sipylos, na południowym brzegu rzeki Her-mos. Zostało założone przez Magnezyjczyków z Tesalii. W r. 190 p.n.e. Rzymianie pokonali pod M. Antiocha. W wojnie z Mitrydatesem M. stała po stronie Rzymian. 3. M. ad Mason-arwn (dziś Sókelnekbazar) miasto w południo-wo-zachodniej Lidii, nad rzeką Lethajos, północnym dopływem Meandra. Okolice Af. słynęły z urodzajności (winorośl, figi, ogórki). Miasto zostało założone przez kolonistów z Magnezji w Tesalii. Ok. r. 700 p.n.e. zostało zniszczone pracz Kimmeryjczyków. Odbudowali je koloniści z Miletu. M. należała do miast oddanych Temistoklesowi przez Artakserksesa. Rzymianie włączyli M. do królestwa pergameńskiego. W Af. znajdowała się słynna świątynia
Magnum Promontorium
441
Majnalos
Artemidy Leukofryene; ruiny tej świątyni zachowały się do naszych czasów.
Magnum Promontorium nazwa wielu przylądków, z których jeden (dziś Cabo Espichel w Portugalii) znajdował się w odległości 5 mil na południe od ujścia rzeki Tagus; inny leżał w Mauretanii przy ujściu rzeki Siga.
Magnos 1. Af. z Nisibis w Mezopotamii, lekarz grecki, uczeń sławnego profesora medycyny Zenona z Cypru (IV w. n.c.). Zachowało się jego pismo Perl UrSn (De wina). 2. Af. Maxl-mus zob. Maximus l.
Magnus Portus (łac., dosl. Wielki Port) 1. port na północno-zachodnim wybrzeżu Hiszpanii. 2. (dziś port Portsmouth) port w Brytanii, naprzeciwko wyspy Vectis (dziś Wigh). 3. (dziś prawdopodobnie port Oranu, Mars al-Kabir, dpsł. Wielki Port) miasto portowe w Mauretanii cezarejskiej.
Mago1 1. wódz kartagióski, protoplasta rodu Magonidów; żył w VI w. p.n.e. 2. dowódca wojska kartagińskiego biorącego udział w wojnie Hiketasa z T^moleonem na Sycylii (ok. r. 342 p.n.e.). Wg opowieści Plutarcha Af. obawiając się zdrady ze strony Hiketasa, wycofał wojsko z pola walki, co wywołało wielkie oburzenie w Kartaginie; Af., uprzedzając wyrok śmierci, popełnił samobójstwo, jednakże nawet martwego skazano na ukrzyżowanie. 3. dowódca floty kartagińskiej; Rzymianie odrzucili jego pomoc w wojnie z Pyrrusem. 4. syn Hamilkara Barkasa, brat Hannibala, z którym brał udział w wyprawie do Italii. Wspomagał Hannibala w bitwie pod Kalinami w r. 216 p.n.e., dostarczył wojsk pomocniczych Hazdrubalowi do Hiszpanii. W r. 205 wylądował w Ligurii, zajął Genuę i utworzył posiłkowe oddziały z Liguryj-czyków i Galów. W r. 203 został pokonany w Galii Przedalpejskiej przez Korneliusza Cethegusa i zmarł w drodze powrotnej do Afryki (na morzu) z powodu otrzymanych ran. 5. dowódca załogi w Nowej Kartaginie, pokonany w r. 209 przez Scypiona Afrykańskiego i wysłany jako jeniec do Rzymu. 6. dowódca konnicy Hannibala, w r. 212 p.n.e. zwabił w zasadzkę prokonsula Grakchusa.
Mago2 miasto na wschodnim wybrzeżu wyspy Balearis Minor, nazwane od imienia wodza kartagińskiego, Magona.
Magontia, Magontiacum, Maguntia zob. Mo-gontiacum.
Maharbal jeden z oficerów Hannibala; po
zwycięstwie pod Karmami, radził Hannibalowi natychmiast uderzyć na Rzym, a gdy Hannibal się wahał, powiedział: yinćere scis, ffannibal, yictoria uti nescis (potrafisz zwyciężać, Hannibalu, nie potrafisz ze zwycięstwa korzystać).
Maiesta zob. Maja 2.
Maison Carree w Nimes (starożytne Nemausus w południowej Francji) jedna z najlepiej zachowanych poza Italią małych świątyń rzymskich. Zbudowana w r. 16 p.n.e. na grecyzującym planie rzymsko-tuskańskim jako koryncki pseudo-peripteralny heksastylos o doskonałych proporcjach, z portykiem głębokim na trzy kolumny, stanowi przykład augustowskiego klasycyzmu w architekturze rzymskiej.
Malus łac. miesiąc maj w kalendarzu- rzymskim poświęcony bogini Mai, której składano ofiary w pierwszym dniu tego miesiąca.
Maja (Mata) mit. 1. najstarsza z Plejad, matka Hennesa. 2. Af. (albo Maiesta) dawna bogini italska czczona w Rzymie, bogini rozrostu w przyrodzie, matka ziemi, uważana przez niektórych za żonę Wulkana; identyfikowana była z Bona Dea, Ops, Fauną. W dniu l maja kapłan Wulkana (flamen volcanalis) składał Af. ofiarę.
Majandrios 1. tyran Samos. Był sekretarzem Polikratesa, po którego śmierci zdobył władzę. Niektórzy historycy starożytni podejrzewają, że dopuścił się zdrady wobec Polikratesa i przyczynił się do jego tragicznej śmierci. Wypędzony przez Persów uciekł do Sparty, gdzie daremnie starał się o pomoc. 2. Af. z Miletu, historyk grecki z m lub II w. p.n.e., autor historii Miletu, Milesiaka. Z dzieła jego zachowały się tylko szczupłe fragmenty.
Majandros zob. Meander.
Majmakterion (gr. MajmakteriSn, od przy-domka Zeusa majmdktes burzliwy, bóg nawałnic i wiatrów) miesiąc w kalendarzu ateńskim (od połowy listopada do potowy grudnia) poświęcony Zeusowi.
Majnake (Maenaca) miasto w Hispania Baetica, niedaleko Malaki (Muląca), kolonia Mas-salii założona ok. r. 600 p.n.e. dla handlu z Tar-tessos, ok. r. 500 zburzona przez Kartagińczyków. W późniejszych czasach pomyłkowo uważano Af. za Malakę.
Majnalos 1. (Ma/nalon, Moenalus mons) pasmo górskie w Arkadii, między Megalopolis i Tegeą, znane jako miejsce kultu Pana. Poeci rzymscy używali określenia Maenalius lub Mae
Majenia
442
makronowie
nalis w znaczeniu „arkadyjski". 2. gtówne miasto w górach Af., na wschód od Megalopolis, wspomniane przez Pauzaniasza.
Majonia zob. Meonia.
majorina (łac. pecunia maiorina) moneta miedziana, kursująca od czasów cesarza Dioklecjana (284 - 305) do końca cesarstwa, zwana też follis, równa sestercjusowi
Majotis zob. Maeotis.
Majra (łac. Maera) mit. 1. zob. łkarios. 2. córka Projtosa i Antei, towarzyszka Artemidy, która ją zabiła za to, że z Zeusem miała syna, Lokrosa. 3. córka Atlasa, małżonka Tegeatesa, heroina arkadyjska. 4. jedna z Nereid.
Makar (Makareus) mit. 1. syn Heliosa; po zamordowaniu najmłodszego brata, Tenagesa, wywędrował z ojczystego Rodos na Lesbos. 2. syn Eola; tragiczne dzieje jego miłości do siostry Kanake byty ulubionym tematem literackim. 3. towarzysz Odyseusza. 4. Lapita, jeden z uczestników słynnego wesela Pejritoosa.
Makareus zob. Makar.
Makaria mit. córka Heraklesa i Dejaniry. Poświęciła życie — jak żądała wyrocznia — by zapewnić Ateńczykom zwycięstwo nad Eurysteuszem (zob.). Wg późniejszej wersji poświęciła życie dla uratowania rodzeństwa przed prześladowaniami Eurysteusza.
Makariusz (Makarios), 1. M. Wielki z Egiptu (ok. 300-390 n.e.) zwany Egipcjaninem, grecki pisarz chrześcijański, autor pism ascetycznych, do których należą zachowane Apoftegmaty, Listy do mnichów i Homilie (jakkolwiek ostatnie dzieło w obecnej formie jest nieautentyczne). 2. Af. Magnes, prawdopodobnie biskup Magnezji, apologeta chrześcijański z końca IV w.; w piśmie Odpowiedź lub Jednorodzony przeciw Hellenom polemizuje z Porfiriuszem, który występował przeciwko chrześcijanom.
Makedonios 1. poeta grecki prawdopodobnie z III w. p.n.e., autor peanu (wyrytego na kamieniu w pobliżu ateńskiego Asklepiejonu) na cześć Apollina i Eskulapa. 2. poeta grecki, konsul z czasów Justyniana (V w. n.e.), epigra-matyk; utwory jego w liczbie 44 wchodzą w zbiór Antologii Palatyńskiej.
Makestos (łac. Macestus, dziś w górnym biegu Simav, w dolnym Susuriu). rzeka w Mizji, dopływ Rhyndakosu.
Makistos (lub Mdkiston, łac. Macistus, Ma-cistum) 1. miasto w Elidzie, na południowy .zachód od góry Kotylos. 2. góry na Lesbos.
Makistu skopaj wyżyna na Eubei.
Makra dawna nazwa Eubei, w związku z wydłużonym kształtem wyspy (gr. makra, dosl. długa).
Makra Komę (gr., dosł. długa wieś) miejscowość w Tesalii.
Makrianus zob. Macrianus.
Makrobiusz (Macrobius Theodosius) pisarz łaciński pochodzenia nierzymskiego, prawdopodobnie greckiego, żyjący około r. 400 n.e. Pozostawał \" ścisłych stosunkach z Aureliuszem Symmachusem (synem czy też wnukiem mówcy). Napisał: 1) Saturnaliorum Commorum libri VII (Siedem ksiąg uczt saturnalijskich), jest to (niekompletnie zachowana) seria rozpraw z zakresu historii, mitologii, krytyki i innych zagadnień. Dzieło ma formę rozmów między znakomitymi Rzymianami, przeprowadzonych przypuszczalnie z okazji Saturnaliów w domu Yettiusa Praetextata; 2) Commeńtarius ex Cicerone in som-nium Scipionis (Komentarz do „Snu Seypiona" Cycerona), jest to zachowany i bardzo ceniony w średniowieczu traktat, rozważający zagadnienie duszy w świetle neoplatonizmu; 3) De differentiis et societatibus Graeci Latinique verbi (O różnicach i podobieństwach czasowników greckich i łacińskich), rozprawa czysto gramatyczna, z której pozostał wyciąg zrobiony prawdopodobnie przez Jana Skóta (IX w.).
Dostları ilə paylaş: |