Rəhmətdik Mürsəl kişi özü Ərdəbildə oxumuşdu. Təbib idi. Amma ilk təhsilini o, xalasından almışdı. Xalası Kəbleyi Zeynəbin övladı olmuyub, mükəmməl ərəb, fars dillərini bilirmiş. Babamın da ata anası olmadığından o saxlayıb böyüdüb. Təhsili də o verib ona.
Mürsəl kişi deer, o vaxt bizdə duz qıt olarmış. Bi Həsən varmış – onun qonşusu, onnan gedillər Neftçaladan duz gətirməyə. Öküz arabeynan. Xırmandalıdan arabeynan qamışdığdan keçəndə gecə Həsən deer:
– Mürsəl dayı, mən qorxuram eeeee.
– Ə, nədən qorxursan otur.
Öküz də yavaş-yavaş gedir. Ə, ayın işığıdı qorxma, deeb:
– Həsən sən arabanı yavaş-yavaş sür, mən su başına cıxıram.
Elə qamışlığa keçir, bi köynəkdi, bi şalvar soyunur, sancır arabanın başına. Qamışdığın içinnən firranır gəlir o yannan düz yolun ortasında oturur lüt. Həsən çatır baxir görür, ə, bi nəfər lüt alarvadı oturub yolun üstündə. Çox bismillah-bismillah deyir, bu getmir. Qayıdır a Mürsəl dayı, hə, hə, hə kəkələyir tarap ürəyi gedir. Babam gəlir o yan, bu yan, bunu nəsə ayıldır. Deer:
– Ə, Həsən, nooolub?
Deer:
– A Mürsəl dayı, sən getmişdin, alarvadı gəlib oturmuşdu yolun üstündə. Amma Allah rəhm elədi məni aparmadı.
