1950-ci illərin söhbətidi. Qonşuda biri rəhmətə gedirmiş, yaxın adammış. Yığışıblar evlərinə ki, filankəs rəhmətə gedir. Allah göstərməsin, uzadıblar belənçiynə, qravatdaymış ancaq. Hə, deyillər ki, darıxma hər şey yaxşı olacey. Bu da danışa bilmir, elə zarıyırmış. Oturublar çay-zad. Deyillər ki, balam, səhərləri əfn-dəfn olannan sora nağayracuyuğ? Həyət də mal-qaraynan doluymuş. Nağayrağın?
Biri deyir:
– O ala cöngə var ha, onu kəsəyün.
O biri deyir:
– Yox, o azlığ eliyər, qırzmızını kəsəyün.
Bu da eşidir axı. Zarıyırmış yerində. Biri qayıdıb ki:
