Biri oğlunun nişanı üçün bir neçə nəfərə qız evinə getməyi təklif edir. Ev yiyəsi gələnləri siyahı eləyir görür ki, adam hələ azdır, əmisi oğlu Ləlişə də uşaq göndərir. Nişana gedəcəklər deyirlər ki, gərək Ləlişə deməyəydin, ağızdan çox pərtodu. Ev yiyəsi deyir ki, yox Ləliş mənim doğma əmim oğludur.
Qız evi o biri kənddə imiş. Arabalara əyləşib çatirlar qız evinə. Mübarəkbazlıqdan sora yemək-içmək başlayır. Qız yiyəsi imkanlı olduğundan hər cür taamlar verir qonaqlara. Yeməkdən qarnı xoşallanan Ləliş əmisi oğlundan, yəni oğlanın atasından soruşur ki, gəlinin adı nədir. Oğlanın atası deyir ki, Ləliş qabağında yeməyini ye, sənin nəyinə lazımdır. Ləliş qır-saqqız olur ki, gəlinin adını niyə demirsiz. Əmisi oğlu görür ki, Ləliş inciyir, qayıdır onun qulağına ki, gəlinin adı Mülayimdir.
Ağzında cücənin bıdını çeynəyən Ləliş pah, deyib qayıdır əmisi oğluna bərkdən:
– Ay əmioğlu, gəlin Mülayim olmayıb sərt olsa bizim filan şeyimizi yeməyəcək ki...
