Biri arvadnan yola getmirmiş, mənim kimi. Elə hey savaşanda arvad deyərmiş, bura düşənnən heç Tarı günü görməmişəm. Günlərin bir günü əri bu sözdən bərk hirslənir. Arvadı ciyəyən aparır bağlayır al günün altına. Qora yetişən vaxtı imiş. Arvad ərinə yalvarır ki, bir də belə qələt eləmərəm, rəhmin gəlsin, day ürəyim bişdi. Əri yumşalmır ki, yumşalmır. Bunu bilən qovum-qonşu tökülür bura, soruşurlar ki, bu nə həngamədi?
Kişi deyir:
– Həmişə vallah, iki söz bir olanda deyirdi ki, bu xarabaya düşəndən Tarı günü görməmişəm. Mən də onu həyətdə dirəyə bağladım ki, Tarının bu hal günündən ona dəysin, pis eləmişəm ki...
