Kənddə çox qabaqlar Qarışqay oğlu Kərim adlı biri varmış. Bir az da zarafatı sevərmiş. Bi gün qonşulardan biri öz heyvanını kəsib camaat içində pay-püş eləmək istəyir. Bir az pul-paraya ehtiyacı var imiş. O qonşuya, bu qonşuya xəbər eləyir ki, kim ət istəyir pay olsun. Biri bir kilo, o biri yarım kilo. Kişi görür ki, bundan Fatıya tuman olmaz. İstəyir fikrindən daşınsın. Kərim bunu görüb, gəlir qonşusunun yanına:
– Ay qonşu, heyvanı niyə kəsmədin? – deyir.
Qonşu deyir:
– Ay başına dönüm, kəsməyinə kəsim də, amma əti kimə verim? İstəyən yoxdu axı, qorxuram malı kəsəm əti yerdə qala, alan olmaya.
Kərim ciddi şəkildə başlayır qonşusunu inandırmağa:
– Ay qonşu, – deyir, – qorxma, kəs, bax, bir pudu mənim, qalanı da payla başqalarına.
Qonsu baxır ki, bir pudu Kərim götürsə, bir az da yerdə qalır, elə istəyən də var idi. Səhər tezdən heyvanı yıxır yerə, kəsib başlayır ət istəyənlərə paylamağa, bir pud da ayırıb qoyur ki, Kərim gəlib aparacaq. Axşamacan gözləyir, Kərim gəlmir, gedir qapısına ki, görsün bu kişi niyə gəlib əti aparmır. Hay çağırır, Kərimdən bir səs çıxmır. Gözləyir səhəri. Səhər də belə. Nəhayət, ət qalıb iylənir kişi atır çölə.
