İslam Felsefesinin Temel Okulları: İslam felsefesi, konuları bakımından her coğrafyada ve her yy.da homojen bir yaya sahip olmamıştır. Muhtemelen önceki dönemlere ait yaşadıkları çevrede, etkilenmiş oldukları felsefî düşüncelerden kaynaklanan bir anlayışla birbirinden farklı felsefî düşünceleri olmuştur.
Tabiatçılar:Kurucusu bilginin deney, tümevarım metodu ve duyumlar yoluyla kazanılacağını söyleyen ve Avrupa’da el-Razes veya Albubator olarak bilinen Zekeriya er-Râzi’dir.
Maddeciler: İbn Ravendi’nin temsilcisi olduğu, bilginin kaynağının duyular, tek gerçeğin madde olduğunu iddia eden görüştür. Bunlar zamanı (dehr) ezeli, yaratılmamış kabul ettikleri için dehriyyûn, Allah’ı inkâr ettiklerinden dolayı İslam dünyasının ateistleri olarak bilinirler.
Meşşâilik: İslam dünyasındaki felsefî düşüncenin ana kolunu oluşturan ve Aristo mantığı ile metafiziğine dayan bu okul akılcıdır. Başka bir ifade ile bu ekol; Aristu olarak bilinen Aristo’nun mantık ve metafizik başta olmak üzere bütün düşüncelerinin Müslümanlarca yorum ve etkileridir. En önemli temsilcileri; Kindî, Farabî, İbn Sinâ, İbn Bâcce ve İbn Rüşd’dür.
Batınîler: İslam’da her ifadenin bir zahiri bir de batınî anlamı olduğunu, hakikate batınî anlamın keşfiyle ulaşılabileceğini iddia eden akımdır.
