Medenî”; “şehirli, şehre ait, şehre özgü

a. Dünya hevesinde uzak durmalı,

b. İşlerini Allah rızası için yapmalı,

c. Padişaha karşı doğru ve sadık olmalı,

d. Rüşvete yanaşmamalı,

e. Ehil olmayana iş vermemeli,

f. Halka iyi davranmalı,

g. Fakir ve kimsesizleri koruyup gözetmelidir.
D. Kâtiplik:

Kâtiplik Hz. peygamber zamanında ortala çıkmış bir kurumdur. Hz. Peygamber ümmî olduğundan, nazil olan Kur’an ayetlerini yazıya geçirmek; özellikle Medine döneminde komşu devletlerin hükümdarlarına ve diğer kabile başkanlarına mektup yazmak ve Arap kabileleriyle yapılan antlaşmaları kaleme almak için sahabîlerden yazı bilenleri kâtip olarak istihdam etmiştir.

Dört halifenin her birinin hem özel hem de çeşitli görevler için kâtipleri mevcuttu. Hilafet Emeviler’e geçince devlet işlerinin artması sonucu kâtiplerin sayısı da artmış ve sınıflara ayrılmıştı. Bunlar mektup kâtipliği, haraç kâtipliği, ordu kâtipliği, emniyet kâtipliği ve mahkeme kâtipliği olmak üzere en az beş çeşitti. Bunlar arasında en nüfuzlusu, hem devletin sırlarına vakıf hem de güvenilir kişilerden seçilen mektup kâtibi idi. Bundan dolayı halifeler bu makama akrabalarından ya da dostlarından birisini tayin ederlerdi.

Kâtiplik kurumu Abbasiler döneminde de devam etmiştir. Abbasilerde idarî kurumların artmasıyla birlikte kâtiplerin sayası da çoğalmıştır. Kâtiplik Fatimîler, Karahanlalılar, memluklular, Timurlular, Safevîler, İlhanlılar, Anadolu Selçuklular ve Osmanlılar Devleti’nde de Orhan bey zamanından itibaren önemli bir idarî kurum olarak varlığını sürdürmüştür.

Katiplik ile ilgili bir literatür oluşmuştur. Bunlardan el-Cehşiyârî, Kitabu’l-Vüzerâ ve’l-Küttâb adlı eserinde vezirlerin yanında kâtiplerden, özellikle Emeviler ve Abbasiler dönemi kâtiplerinden geniş bir şekilde bahsetmektedir.