| A resposta do lector
Po excederme no tempo, e xa que nas valoracións feitas ata aquí o lector aparece aludido implicitamente -case diría que esta autocrítica a reclama un lector comprometido coa situación que hoxe vive a literatura do país- abreviarei apuntando soamente dúas cousas:
1. As respostas do lector ante esta parálise do sistema literario galego, falto de iniciativas e proxectos atractivos son o cansancio, a indiferencia e o desconcerto motivados por, respectivamente, o monolitismo e a escasa novidade de propostas, a inadecuada divulgación das obras e a confusa política dalgunhas editoras á hora de decidir qué se publica.
2. A percepción da poesía como un xénero menor e minoritario no que todo cabe e nada trascende, un xénero do que se di que nunca foi cultivado por tantos autores, e non obstante non ten lectores. Nesa aparente diversidade, o lector dubida, desconfía. Semella desconcertado diante de tanta oferta que non convence. E o prezo dos libros aínda o disuade máis.
Hai quen di malevolamente que en Galicia hai máis poetas que lectores. Habería logo que preguntarse que len algúns deses poetas que desequilibran a balanza. Porque, se cadra, atopamos aí a resposta á pregunta de por qué o lector de literatura galega escasea.
Quen me teña escoitado con atención percibirá nas miñas palabras un matiz agre que connota pesimismo ó respecto da situación que estamos a vivir neste comezo de século. É xustificado o parecer, mais non de todo certo.
É indudábel que externamente vive a cultura galega un momento quizais incomparable na súa historia no senso de que hai máis escritores ca nunca, quizais máis lectores, máis obras publicadas, máis editoriais e en consecuencia maiores ofertas.
Pero quizais por isto, pola nosa complacencia -non esquezamos que toda cultura agredida pervive na resistencia e na conciencia do seu asoballamento- ¿non estaremos sementando un porvir sen aspiracións, metáfora do pasado revivido, no que a poesía non sexa máis que o canto saudoso do que nunca tivemos e que, por fachenda insá, fomos perdendo sen sabelo?.
"Aran os bois e chove".
Namentres Penélope texe o seu consolo.
|
