Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
37
— Voy, kim ekan-a? — devdi, men: 
— Kim bo‘lardi, biron yo‘lchi, yo qishloqidir-da, — dedim. 
— Unday bo‘lmasa kerak. 
To‘g‘risini aytsam, men ham shunday deb o‘ylamayman. Oqshom ola-qorong‘iligida, 
yo‘l bo‘yidagi katta daraxtlar soyasi orasida uncha yaxshi ko‘rinmasa ham, harholda 
boshqa odam ekanligi sezilib turardi.
Bir ozdan so‘ng u kishi bizga qo‘l siltadi, keyin ulardan ajrab biz tomon kelaverdi.
— Juda qiziq! Harholda bitta-yarimta tanish bo‘lsa kerak, — dedi-yu, bir ozdan so‘ng 
hayajon bilan qichqirib yubordi: — Farida, Komronga o‘xshaydi... Qoch! 
— Bo‘lmagan gap. Qo‘y-e, bu yerda u nima qiladi? — dedim. 
— Voy xudo, xuddi o‘zi!
Mujgon yugurib ketdi. Men bo‘lsam, aksincha, qadamimni sekinlashtirdim. Nafasim 
tiqilib, tizzalarimda titroq turganini sezayotgan edim. 
Yo‘l bo‘yida to‘xtadim. Oyog‘imni katta toshga qo‘yib egildim-da, tufligimning ipini 
yechib, yana sekin-sekin bog‘lay boshladim. 
Yuzma-yuz kelganimizda men bosiq, bir oz kesatiq bilan: 
— Tavba, — dedim, — siz bu yerlarda?.. Shuncha uzoq yo‘l zahmatini qanday qilib 
uhdangizga oldingiz? 
U hech nima demas, yotu begona oldida turgandek tortinchoq bir jilmayish bilan 
yuzimga qarardi. Keyin qo‘lini uzatdi. 
Men qo‘limni tortib orqaga oldim: 
— Mujgon opam ikkovimiz o‘zimizni maymunjon bilan ziyofat qildik. Qo‘llarim shira, 
keyin ustiga chang yopishdi. Xolalarim qalay? Najmiya qalay? 
— Ko‘zlaringdan o‘pib qolishdi, Farida. 
— Mersi. 
— Naqadar kuyibsan, Farida... Terilaring ko‘chib tushibdi... 
— Quyoshdan. 
Shu yerda Mujgon gap qotdi: 
— Sen ham shunday, Komron. 
Men o‘zimni tutib turolmadim. 
— Kim bilsin... oftobda shamsiyasiz* yurganmi, a?— dedim. 
Kulishdik. Keyin yurib ketdik. 
Bir ozdan so‘ng Mujgon bilan Oysha xolam bo‘lamni o‘rtalariga olishdi. Xolamning 
qo‘shnilari qirqdan oshib ketgan bo‘lishsa ham, o‘zlarini xotin, Komronni esa erkak kishi 
hisoblab orqada borishardi. 
Men bolalar bilan oldinda ketayotgan bo‘lsam ham quloqlarim orqada edi. Bo‘lam o‘zi-
ni qanday shamol uchirib keltirganini xolam bilan Mujgonga uqtirayotganligi quloqlarim-
ga kirib borar edi. 
— Bu yoz Istambulda juda zerikib qoldim, — deyardi u. — Lekin, bilmaysizlar, shu 
qadar ko‘p... 
Poshnamni jahl bilan yerga urdim, ichimda: “Albatta, baxtiyor tulni yot ellarga qochi-
rib yuborganingdan keyin bundan ortiq nima bo‘lsin?” — deb o‘yladim. 
Komron so‘zini davom ettirdi: 
— Tunov kecha oyning o‘n beshi edi. Bir o‘rtog‘imning ulfatlari bilan Olamdog‘iga 
chiqdik. Nihoyatda chiroyli bir kecha edi. Lekin mening o‘tkinchi, ketkinchilarga hech 
toqatim yo‘q. Tong yorishar paytda hech kimga aytmasdan yolg‘iz o‘zim to‘g‘ri shaharga 
tushib ketdim. Qisqasi, yuragim juda yomon siqilaverdi. Bir necha kunga Istambuldan 
boshimni olib ketmasam bo‘lmaydigan ko‘rindi. Lekin qaerga ham borardim? Yalovaning 
mavsumi emas. Bursa esa shu oylarda do‘zaxday yonib ketadi. Birdan esimga sizlar tu-

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin