Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
220
— Voy, qanday yaxshi-ya, qanday yaxshi-ya! 
— Lekin bitta shartim bor, Choliqushi, konfetlarni yana o‘zim og‘zingga solib 
qo‘yaman. 
— Qanday qilib? 
— Hov bir vaqtlardagidek-da. O‘n ikki-o‘n uch yoshingda qanday qilardik. 
Komron shu so‘zlarni ayta turib, Faridaga bitta konfet uzatgan edi, u bir necha sekund 
ikkilangandan so‘ng sekin boshini cho‘zib, xiyol titray boshlagan lablarini ochdi. Lekin 
Komron har qancha qistasa ham, Choliqushi qolgan konfetlarni bu xilda olishga ko‘nma-
di. 
— Menga ber, ovqatdan so‘ng Najdad bilan yeymiz,— dedi. 
— Farida, yur, ana shu devorgacha boraylik. Qara, dengiz naqadar chiroyli bo‘pti. Bir 
oz gaplashamiz, tomosha qilamiz. 
— Xo‘p. Oldin shu qutichani ichkariga tashlab chiqay. Bir zumgina kutib tur. 
Komron uning bilagidan ushladi. Bu unga birinchi marta jasorat qilib, qo‘l tegizishi edi. 
— Yo‘q, Farida, senga ishonib bo‘lmaydi. Bir zumgina kutib tur, kelaman deysan-u, 
kelmaysan. Yoki kelsang ham, kim biladi, qachon va qanday kelasan. Shunaqa, senga 
ishonchim qolmagan, Farida, — dedi. 
Choliqushi hech nima demadi, faqat boshini egib, u bilan yonma-yon yurib ketdi. 
Komronning shu oqshom mashqi past edi. O‘zini bosolmay, kalta-kulta, kelishmagan 
so‘zlar bilan nuqul zorlanardi. Pastda oqshom g‘ira-shirasi quyuqlashib borar edi. Kom-
ron uchib ketayotgan bir gala qushni ko‘rsatib: 
— Farida, yaqinda sen ham shu qushlar singari uchib ketasan, a? — dedi. 
— ... 
— Menga qara, xolalaringni, bo‘lalaringni, eski do‘stlaringni, bolalik chog‘laring o‘tgan 
yerlarni tashlab ketganingda nahotki yuraging achishmasa? 
— ... 
— Uyangda boshqalarni baxtiyor qilib, o‘zing ham baxtiyor bo‘lib yashar ekansan, sen 
qaqshatib ketayotgan boshqa bir uyaning xarob va parishon ahvoli nahotki seni dilgir qil-
masa? 
Farida javob bermas, hatto eshitmas ham edi. U kaltagina qalamcha bilan qutiga bir 
nimalar yozish, bir nimalar chizish bilan ovora edi. 
Komron nafsi og‘rib: 
— Javob berging yo‘q, a, Farida? — dedi. 
Choliqushi unga o‘ychan holatda qaradi. 
— Kechir, Komron. Es-hushim boshqa yerda edi. Nima deganingni eshitmadim. Bir za-
monlar bitta ashula eshitgan edim, so‘zi esimdan chiqib ketuvdi, hayronman, hozir bir-
dan esimga tushib qoldi. Yana unutib qo‘yma-   yin deb yozib oldim. Xohlasang, mana, 
o‘qi. Sovqotib qoldim, kechir, men kirib ketaman. 
Komron qutichaning osti tomoniga Faridaning shikasta qalami bilan yozilgan shu to‘rt 
satrni ko‘rdi: 
 
Bag‘rim o‘ti, och-tir-ma, me-ning og‘zim-ni zinhor, 
Zo-lim, me-ni so‘ylat-ma-ki, qal-bim-da ne-lar bor. 
Bil-may-man-mi, qil-mi-sh-la-ring, ay-la-ma in-kor, 
Zo-lim, me-ni so‘ylat-ma-ki, qal-bim-da ne-lar bor!