Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
232
Farida bir qator quruq, ma’nosiz so‘zlar bilan Mujgonga javob berayotganda, bolalik 
chog‘larining sevgili do‘sti bilan birga ko‘nglida abadiy o‘lganini, endi hech mahal u bilan 
yarashmasligini his etardi. 
Tushki ovqatga endi o‘tirishganda, qo‘shni bog‘larning biridan mehmondorchilikka 
chaqirib kelishdi. Baladiya idorasining raisi shahardagi qishloq uylariga, bola-chaqasini 
ko‘chirib ketish oldidan bog‘ qo‘shnilariga, shuningdek, Farida bilan xayrlashish sharafiga 
ziyofat bermoqchi bo‘libdi. 
— Ie, qanday bo‘ladi? Hozir meni olib ketgani odam keladi-ku? — dedi Farida. 
Xolalari: 
— Uyat bo‘ladi, Farida, borish kerak, orasi besh minutlik yo‘l. Alohida tayyorlanib o‘ti-
rishning keragi yo‘q, chorshafingni yopinasan-u, boraverasan, — deyishdi. 
Boya unga kasal mushukchalik ham qarashmagan xolalarining hozir onalarcha 
g‘amxo‘rlik qilishayotganiga ajablanib, Farida yuzini yerga qaratib oldi. 
— Xo‘p, boraman, — dedi. 
 
*  *  * 
Soat uchga yaqinlashib borardi. Farida ayvonda yaproqlari sarg‘aygan chirmov orasi-
dan yo‘lga qarab turardi. Birdan: 
— Mujgon, bitta izvosh kelyapti! Menga bo‘lsa kerak, — deb yubordi. 
Xuddi shu payt uzoqdan, dengiz bo‘yidagi daraxtlar orasidan kema ham ko‘rinib qoldi. 
Farida o‘pkasi tomog‘iga tiqilib: 
— Kelyapti! — deb qichqirib yubordi.  
Bog‘da g‘ovur boshlandi. Xizmatkor xotinlar chorshaflarini keltirgani yugurishdi. 
Farida xolalariga: 
— Men oldin ketaveray, sizlar orqadan borarsizlar,— dedi. 
Mujgon ikkalasi bog‘ orasidagi so‘qmoq bilan chopib ketdi. Goh chetanlardan oshib, 
goh polizlardan yurib borishdi. Bog‘ eshigiga yetishganda, qari oshpaz xotin ro‘paralari-
dan chiqib qoldi. Kampir: 
— Sizlarga ketayotuvdim, kichik xonimlar, — dedi.— Beylar izvosh olib kelishdi, sizni 
kutib turishibdi. 
Azizbey bilan Komron ularni ikkinchi qavat dahlizida kutib olishdi. Azizbey qo‘li bilan 
uyga ishora qilib: 
— Ikkita bemavrid mehmon keldi, shovqin qilmanglar, — dedi. Keyin Faridani boshi-
dan-oyog‘igacha suzib chiqdi. — Bu nimasi, kichik xonim, qora terga tushib ketibsan?! 
Azizbey kulimsirab, Faridaga yaqin keldi, iyagidan ushlab ko‘zlariga tikildi. 
— Kema kelishga keldi-yu, lekin senga foydasi yo‘q. Ering javob bermayapti, — dedi. 
Farida bir qadam orqaga tashlandi, hayratidan ko‘zlari olaydi. 
— Pochcha, nima deyapsiz! 
Azizbey barmog‘i bilan Komronga ishora qildi. 
— Mana ering, qizim, mening daxlim yo‘q, — dedi. 
Farida voylab yuzini to‘sdi. Yiqilib ketishi mumkin edi, biroq allakimning qo‘li bilagidan 
ushlab qoldi. Farida ko‘zlarini ochib qaradi: oldida Komron turardi. 
Azizbey shodiyona bir qahqaha bilan: 
— Ey, xayriyat, axiri qafasga tushdingmi, Choliqushi? Qani, tipirchilab boq-chi, bir 
ko‘ray, qani, tipirchilab boq-chi! Qani, ko‘raylik-chi, foydasi bormikan?— dedi. 
Farida yuzini to‘sishga harakat qilsa ham, bilagini Komrondan qutqazolmas, boshini 
berkitishga urinsa ham, Komronning ko‘ksi va yelkasidan boshqa yerni topolmas edi. 
Azizbey yana boyagi qahqaha bilan: 
— Atrofingdagilar senga tuzoq qurishdi, Choliqushi, — dedi. — Siringni mana shu xoin 

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin