Microsoft Word sunggi uq ziyouz com doc
Yüklə 0,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
| www.ziyouz.com kutubxonasi
20 U hamxonalariga zimdan nazar tashladi: yoshda ham, shakl-shamoyilda ham o‘xshaysiz bu odamlar toshimorat ichida shunday kunlar boshiga tushishini bilganmi? Bu imoratdan qachon chiqib ketishadi — bilishadimi? Tashqarida bir kosa ovqatni kirita olmay sarg‘ayib turgan jigarlari bilan qayta ko‘rishish nasib etadimi ularga? Buni hech biri bilmaydi. Ammo quyoshli olamga qaytish umidi bilan yashaydi. Bunday umid faqat Jahongirda yo‘q. Bunaqa umidning paydo bo‘lishini istamaydi ham. Uning umid-maqsadi bir — Parvardigori bergan omonatni topshirib, ota-onasi yoniga borish. Depara avaxtasida yotganida qaytish onlari yaqinligiga imon keltirgan edi. Biroq shaharlik bu mayor paydo bo‘ldiyu rejalari chigallashib ketdi. Chiroq xiralashib, mahbuslar birin-sirin karavotlariga cho‘zilishdi. Xonada pishillash, xurrak ovozlari qorishib ketdi. Jahongir bir o‘tirdi, bir yotdi, bir turib yurdi. Behalovat kecha uning nazarida ancha cho‘zildi. Nazarida endi mutlaqo tong otmaydiganday edi. Bu pishillayotgan, xurrak otayotganlar ham tirik odamlar emas, murdalar edi. Yotgan yeri ham qamoqxona emas, erinmay qazilgan, g‘oyat keng bir go‘r edi. Aftidan, Olloh uning jonidan avval es-hushini olganu to‘ppa-to‘g‘ri shu go‘rga tiqqan edi. Tongda iliq suv bo‘lib suvga, sho‘rva bo‘lib sho‘rvaga o‘xshamagan bir narsani ichib bo‘lgach, uni so‘roqqa chaqirishdi. O‘sha tanish mayor torgina xonada erinmay so‘roq boshladi. Jahongir so‘roqqa kirishda «Nachaynik, aybimga iqrorman, ishni sudga oshiraver», demoqchi edi, mayorning savollaridan gangib gaplarini aytolmay qoldi. Tergov Jahongirning nazarida bir-bir yarim soat chamasi davom etdi. Mayor xuddi «ish vaqtim sakkiz soat, shu so‘roqdan boshqa yumushim yo‘q, kechga qadar gaplashaman sen bilan», deganday erinmasdan so‘roq qilardi. Bu mayor Jahongirni o‘ttiz besh yil badalida kalaka qilib kelayotgan Azroildan ham battar ekan. U ham Jahongirni berkinmoqchi bo‘lgan hali u burchakdan, hali bu pastqamlikdan tortib chiqarib, haqiqat oftobiga ro‘baro‘ qilaverdi. Jahongir bu oftobdan qo‘rqar edi. Shu sbabli so‘roqlarga uzoq dosh berolmadi. Mayor Solihov so‘roq oxirlab qolganini his etgach, soqchini chaqirdi. Jahongir mahbusxonaga kirib, joyiga yonboshladi. Ro‘baro‘da o‘tirgan yigit esa gapiraymi-gapirmaymi, deb ikkilanib turdi-da, oxiri ko‘ngil so‘ragan bo‘ldi: — Tinchlikmi, aka? Jahongir ajablanib unga bir qarab qo‘ydi-da, «Tinchlik», deya po‘ng‘illadi. Yigit «kelib- kelib shu to‘nkadan ko‘ngil so‘raymanmi», deganday o‘rnidan turib, nari ketdi. Jahongir o‘zining bu qilmishidan pushaymon bo‘ldi. Bir odam yaxshi niyat bilan ko‘ngil so‘rabdi, dalda bergisi kelibdi. Po‘ng‘illashi nimasi edi! Biroq bu holda Jahongirni ayblash ham o‘rinsiz. Tegirmon toshlari orasidan o‘tib, bir mo‘’jiza bilan tirik qolgan odamni tasavvur eting-a? Jahongir hozir so‘roqdan emas, aynan tegirmon toshlari orasidan chiqib kelib «Tirik qolganim chinmi?» deb turgani edi. Unga bir og‘iz gap ham ortiqcha edi. Shu bir og‘iz gapni qo‘shni karavotdagi yigit aytib qo‘ydi. Boshqa payt bo‘lganida Jahongir gapni maromiga burib uning ko‘nglidagi xijilni yozib yuborishi ham mumkin edi. Harholda Jahongir yigit o‘ylaganchalik to‘ng emas, vaqtida ulfat ko‘rgan odamlardan edi. Lekin hozir yigit ko‘nglini yumshatishga holi yetmadi. U ikki qavatli taxta karavotlarni, sharpaday rgan, o‘tirgan, yotgan odamlarni ko‘rgisi kelmay ko‘zini yumdi. Yumdiyu taxta karavotlar oralab sharpaday yurgan, o‘tirgan, yotgan odamlar o‘rnida qattiq tikilib turgan mayor paydo bo‘lib, tergovni boshlab yubordi: «— Muhammadrizaev, to‘g‘risini ayting, nima uchun tergovni chalg‘itmoqchi bo‘lyapsiz. Sizni qo‘rqitishdimi? — Kim qo‘rqitadi? Odam o‘limdan ko‘rqadi. Men esa o‘limdan qo‘rqmayman. — Shuning uchun aybni bo‘yningizga olyapsizmi? — Xudodan yashirmagan sirni sizdan yashiramanmi? |