Microsoft Word sunggi uq ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
51
Jahongir qamoqdan qutulib chiqishi bilan «E, quyosh!» deb hayqirishni umid qilgan 
edi. Baxtiga qarshi uni tun qorong‘usida ozod etdilar. Hayqirig‘i ichida qolib, buni yomon 
bir narsaga yo‘ydi. Sovuq o‘lkaga bitta vagonda yetib kelgan edi. Bu yerlarga kelish 
oson, qaytish azob ekan. U poezddan bunisiga chiqaverib holdan toydi. Kaltabinlik qilib 
peshonasiga yozdirgani o‘ziga jabr bo‘ldi. Bekatlarda ham, poezdda ham odamlar undan 
hayiqib, moxovga duch kelganday o‘zlarini chetga olishardi. Qamoqda berilgan qattiq 
non tugab qolayozdi hamki, issiq o‘lkaning issiq nafasi sezilmaydi. Kunduzlari tan biroz 
rohat oladi. Ammo kechalari muz ustida yotgandek bo‘ladi. 
Yurtda qahatchilik hukm surayotganini ham shu yo‘lda bildi. Ochlikdan shishib, 
ko‘chada o‘lib yotganlarni ko‘rdi. Insof qilinsa murda ustiga qog‘ozmi, lattami 
tashlangan, aksar murdalar ochiq, terib olib ko‘mishga odam, tobut yetishmas edi. Bu 
mudhish manzaralarni ko‘rib, Jahongirning yuragiga «yurtimda ham shu ahvolmikin», 
degan g‘ulg‘ula tushdi. Bir kunga mo‘ljallangan nonni ikki kunga yetkazib, sillasi quridi. 
Bir bekatda poezd hadeganda kelavermadi. Jahongir xaltachasini quchoqlab, devorga 
suyanib o‘tirgan edi, ro‘baro‘sida orasta kiyingan, qo‘lida yangi charm portfel tutgan yigit 
ko‘rindi. 
— Assalomu alaykum, — dedi u. 
Necha yil davomida unut bo‘layozgan bu so‘z quloqqa allaqanday ajabtovur eshitildi. 
Jahongir «birinchi ko‘rgan o‘zbegimni quchoqlab olaman», deb xayol qilardi. Salomni 
eshitdi-yu, hushi uchdi. Nima qilishni bilmay qoldi. Hatto alik olishni unutdi. 
— Qarasam, hamshaharga o‘xshaysiz, qaerliksiz? 
— Qirqbeldanman, — Jahongir shunday deb qo‘yib, «Qirqbel»ni bilarmikin bu, deb 
o‘yladi. 
— Uygami? 
— Ha. 
— Birga ketar ekanmiz. Men bu yerga davlat ishi bilan kelganman. Siz nima qilib 
yuribsiz? 
— Qamoqdan qaytyapman. — Jahongir shunday deb o‘rnidan turdi. Yigitning ko‘ziga 
tikildi: ko‘zi o‘ynab turibdi. 
— Ismim Burgut. Sizniki-chi? 
— Jahongir. Siz davlat odami bo‘lsangiz, men o‘ziga to‘q dehqon bolasiman. Sizning 
tilingizda unsurman, men bilan birga keta olarmikinsiz? 
— Siz ham, men ham bu yerda musofirmiz. Gapni siyosatga burmang. Agar malol 
kelmasa menga yordam qilib yuboring. Poezd hali-beri kelmas ekan. Ungacha bir joyga 
boramizu qaytamiz. 
Jahongir «Baribir, bekor o‘tiribman, borsam bora qolay», deb unga ergashdi. Burgut 
shaharchani yaxshi bilarkanmi, aylanma ko‘chalardan tez-tez yurar, ochlikdan sillasi 
qurigan Jahongir unga arang yetishib borardi. 
Yura-yura uch qavatli binoga yetdilar. Burgut to‘xtab, yon-atrofiga alangladi-da, 
chaqqonlik bilan o‘zini yo‘lakka urdi. Jahongir uning izidan uchinchi qavatga ko‘tarildi. 
Burgut charm qoplangan eshikni taqillatdi. Zum o‘tmay eshik qiya ochilib, go‘shtdor 
bashara ko‘rindi. Mehmon kim kelganini bilishga ulgurmay Burgut eshikni kuch bilan 
itarib ochib ichkari kirdi. Past bo‘yli, tepakal mezbon dahlizda haykalday qotdi. 
— O‘rtoq Tozidullin, omonmisiz, mana, iltimosingizni yerda qoldirmay keldik. Andak 
kuttirib qo‘yganimiz uchun uzr. Badxatroq ekansiz, turar joyingizni topguncha picha vaqt 
o‘tdi. Ko‘p emas, u, oygina qidirdik uyingizni. Hamshahrim qamoqdan chiqib kelayotgan 
ekan, «Yur, dedim, qiyomatli oshnam bor, palovxonto‘rani damlab kutyapti», dedim. 
Palov tayyormi, o‘rtoq Tozidullin, kiraveraylikmi? 
Burgut shunday deb unga yaqinlashdi. Tozidullin degani bir qadam tislanib tilga kirdi: 

---

So’nggi o’q (qissa). Tohir Malik