Microsoft Word sunggi uq ziyouz com doc
Yüklə 0,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
| www.ziyouz.com kutubxonasi
84 Daydiradagi qotillik sabablarini o‘rganayotgan bu ikki odam sirlar tuguni ustida bosh qotirishayotganda marhum Siddiq Sharipov — Olamgirning xonadonida ko‘ngillarni poralovchi voqea sodir bo‘lgan edi. Safarqul uyga kirib fotiha o‘qigach, Xadicha ostonaga kelib, yuzini ro‘moli bilan yarim yopgan holda so‘rashdi. Safarqul «Ollohning irodasi» haqida gapirib, ta’ziya billdirdi. Yo‘lchivoy «Bu milisa bilan qaydan tanishdingiz?» degisi kelardi-yu, mezbonlik burchi mehmonni bu tarzda so‘roqqa tutishdan to‘xtatib turardi. Safarqul shunday savol berilishini yo‘lga otlangandayoq bilgandi. Shu sababli Yo‘lchivoyning qarashidagi savol alomatini darrov sezdi. — Yo‘lchivoy, inim, — dedi u ta’ziyaga oid gap-so‘zlarga yakun yasagach, — bu odam bilan birga kelganimdan ranjimang. Uylaringizni bilmas edim. Bu odam meni izlab Yusufxonaga boribdilar, yozloqqa ham chiqdilar. Bir kecha o‘tovimda tunadilar. Sizlarni surishtirdilar. Yolg‘onga o‘rganmaganman, rostini aytdim. — Nimani aytdingiz? — dedi Yo‘lchivoy dag‘alroq ohangda. — Rahmatli Olamgir akaning Qirqbeldan ekanliklarini, boshlariga tushgan kulfatlarni, keyin... aka-uka tutinib yurtga qaytganlarini... Himmatlarini ham aytdim. Ukalarining xotinlarini panohlariga olganlarini ham... — Nima? — Bu gapni eshitib, Yo‘lchivoy o‘rnidan turib ketayozdi. — Bilmasmidingiz? — Safarqul ayb ustida qo‘lga tushgan o‘g‘ridek bo‘ynini qisdi. Bu haqiqatning Yo‘lchivoydan sir tutilishini u bilmas edi. U Olamgirning Xadichani nikohiga olganidan xabardor, so‘ng bu oiladan ancha yil uzoqlashib ularning taomiliyu sirlaridan begona bo‘lib ketgandi. — Yo‘lchivoy! Onasining ovozini eshitib, Yo‘lchivoy o‘rnidan qo‘zg‘aldi. Xadicha ostonadan chekinib, devorga behol suyanib turardi. — Yo‘lchivoy, o‘g‘lim, qo‘y, surishtirma... Onasining ovozidagi zaif titroq Yo‘lchivoyning yuragiga ko‘chdi. U onasini ichkari uyga kuzatib, o‘zi mehmonxonaga qaytdi. — Yo‘lchivoy, inim, men omining gunohidan o‘ting. Ko‘ngil so‘rayman, deb ko‘ngillaringizni vayron qildim. Xudo shohid, sizlarga yomonlik istamagan edim. Men dadangizning tuzini totgan edim, rozi bo‘linglar, — Safarqul shunday deb fotihaga qo‘l ochdi. Yo‘lchivoy uning ketishiga monelik qilmadi. Ko‘chaga qadar kuzatib chiqib, xayrlashar chog‘i mehmonning yuragini zada qilmaslik uchun shunday dedi: — Safarqul aka, biz sizdan domangir emasmiz. Bolalaringizning rohatini ko‘ring. Gunohlarimizni Ollohning o‘zi kechiradi. Mahshargohda yorug‘ yuz bilan ko‘rishishni nasib etsin. — Inshoolloh... Safarqul bu xonadonga kulfat tufayli yaqinlashgan edi, kulfat tufayli butunlay uzildi. Yo‘lchivoy darvozani tambalab, iziga qaytdi-yu, hovli o‘rtasiga kelganda to‘xtab qoldi. U hozir yo‘lini yo‘qotib qo‘ygan yo‘lovchi kepatasiga tushgandi. Xadicha o‘g‘lining to‘xtab qolganini ko‘rdi. Yoniga chaqirmoqchi bo‘ldi, ammo jur’at qilolmadi. Farzandini bir necha soat ko‘rmasa yuragi orziqadigan ona ayni choqda u bilan yuzma-yuz kelishdan qo‘rqdi. U o‘g‘lining ko‘ziga qarashdan, savollariga javob berishdan qo‘rqdi. Uning uchun eng dahshatlisi, mudhishi — haqiqatning ochilishi edi. Bundan necha yillar oldin Azroil unga ro‘para kelib: «Boshingga shunday kun tushadi, o‘sha damgacha yashayverasanmi yo omonatingni topshirasanmi», desa, «Ko‘z qorachig‘im, o‘g‘limning baxtini ko‘rayin, bolamning bolalarini ko‘rayin», deb niyat qilmay, shubhasiz «Jonimni olaqol», derdi. Hozir ham tayyor edi jon berishga. Ammo qani o‘sha Azroil, qani jon o‘g‘risi?! Asta bostirib kelmay, shartta kirib ola qolmaydimi Ollohning |