Sovyet modern revizyonizminin iç kaynağı bürokratik yozlaşma idiyse, dış kaynağını da emperyalizmin "soğuk savaş" baskısına boyun eğme oluşturdu. 20. Kongre, yalnızca bürokratik deformasyonun ününü olarak partide ve devlette oluşmuş ve yuvalanmış bir küçük-burjuva aristokrasisinin içte sosyalizme yüz çevirmesinin değil, aynı zamanda dışta emperyalizmin "soğuk savaş" baskısına(261)teslimiyetinin, emperyalizm önünde diz çöküşünün platfor mu ve simgesi oldu. Bu meşum Kongre, yalnızca Sovyetler Birliği ve öteki sosyalist ülkelerde sosyalist kuruluşun iktisa di, siyasal ve kültürel sonuçlarının tasfiye sürecini başlat manın değil, fakat aynı zamanda, dünya işçi sınıfının burju vaziye, dünya halklarının emperyalizme boyun eğişini savunmanın da teorik platformu oldu. "Stalinci diktatörlük", "Stalin'in keyfi rejimi", "Stalin'in baskı ve terör rejimi" vb., tüm bunlar sosyalist Sovyetler Birliği'ne ve bir bütün olarak dünya komünizmine yöneltilmiş emperyalist "soğuk savaş"ın başlıca anti-komünist temaları durumundaydı. Dolayısıyla, 20. Kongre'yle başlayan "destalinizasyon” kampanyası, yalnızca sosyalizmin içteki kazanımlarını tas fiye ihtiyacının değil, aynı zamanda, dıştan gelen anti-komünist "soğuk savaş" baskısı önünde diz çökmenin, emperyalizme şirin gözükmenin, kendini ona kabul ettirme ihtiyacının da ürünüydü.
