Abdulla ibtidai məktəbin dördüncü sinfinə gedən, heç kimə qarışmayan sakit uşaq idi. Abdulla izah edir:
“İbtidai sinif müəllimim məni heç vaxt başa düşmədi. Kasıb ailədən gəldiyim üçün heç vaxt cazibədar olmamışam. Ona görə də sinifdə utancaq uşaq oldum. İrəli çıxmaq üçün özümdə kifayət qədər cəsarət tapa bilmədim. Müəllimimdən kifayət qədər diqqət və həvəs görmədim.
Hətta bir gün məni təhqir etdilər. Məni lövhəyə çıxardı. Həyəcanla ayağa qalxdım. Mən xətkeşlə üçbucaq çəkərkən xətkeş əlimdən düşdü.Müəllimimin necə əsəbiləşdiyini təsvir edə bilmirəm.Ucadan qışqırdı:
Hətta bir gün məni təhqir etdilər. Məni lövhəyə çıxardı. Həyəcanla ayağa qalxdım. Mən xətkeşlə üçbucaq çəkərkən xətkeş əlimdən düşdü.Müəllimimin necə əsəbiləşdiyini təsvir edə bilmirəm.Ucadan qışqırdı:
"Otur! Onsuz da adam deyilsən. Xətkeşi belə saxlaya bilməyən adamdan nə gözləyirsən?”Sonra birdən səsi yumşaldı:
– Aytən, qalx, o üçbucağı çək.
Yerimə oturdum. Müəllimə cavab vermədim,çünki verəcək vəziyyətdə deyildim.Sinifdə biabır oldum. Çoxlu dostlar mənə baxıb güldülər. Daha doğrusu, sinifyoldaşım Sənan dedi: “Bacarıqsız adamdan nə gözləyirsən?”. Onun mızıldanması, dəlicəsinə gülməsi hələ də yadımdadır.
Abdullanın təcrübəsi çox da qeyri-adi hadisə deyil. Düşünürəm ki, çoxumuz belə hadisələrlə üzləşmişik. Statistikalar göstərir ki, uşaq yetkinlik yaşına çatana qədər valideynlərinin “dəymə, toxunma” sözlərini eşitdiyi orta vaxtdır. Beləliklə, insanlarda bir şey edə bilməmək inkişaf edir. Özünə inamını itirir.
