906-cı hicri ilində Şeyx Səfiyəddin Ərdəbilinin sülaləsindən olan 13 yaşlı bir cavan3 ata-babalarının müridlərindən təşkil olunmuş üç yüz nəfərlik bir dəstə ilə müstəqil və iqtidarlı bir şiə dövləti qurmaq üçün Ərdəbildən qiyama başladı; o, öz ətrafında qoşun toplayaraq İranın ayrı-ayrı xanlıqlardan təşkil olunmuş şahlıq üsul idarəsini devirmək fikrində idi. Şah İsmayıl Səfəvi xanlıqlar arasında, xüsusilə osmanlı imperatorluğu tərəfindən ələ alınmış Ali-Osman padşahlarının apardıqları qanlı müharibələrdə parçalanmış İranı vahid bir ölkə halına salaraq, bu ölkədə şiəliyi rəsmi məzhəb e`lan etdilər.
Şah İsmayılın vəfatından sonra səfəvi şahları 12-ci hicri əsrinin ortalarına qədər hakimiyyətdə oldular və biri digərindən sonra on iki imamçı şiə məzhəbinin rəsmiyyətini təsdiq etdilər; hətta qüdrətin ən yüksək zirvəsində olduqları dövrdə (Şah Abbas Kəbirin dövründə) ölkə ərazisini və əhalinin sayını iki dəfə artıra bildilər. Bu iki əsr yarımlıq dövrdə şiələr sair islam ölkələrində əvvəlki kimi və öz təbii hallarında qalmaqda idilər.
