Muhabbetname

HIZIR İLE İLYAS’IN TAŞIDIĞI MÂNÂ

Hızır, İlyas ve Zülkarneyn ab-ı hayatı (ölümsüzlük suyu) aramak için yola koyulmuşlar. Günlerce yolda yürümekten Zülkarneyn yorulmuş. Daha ileriye gidemeyeceğini söyleyince, Hızır ile İlyas, yollarına devam etmişler. Bir gün ab-ı hayata kavuşmuşlar. Her ikisi de kana kana içmişler. Beraberinde getirdikleri kapları da doldurarak, geride bıraktıkları Zülkarneyn’in yanına gelmişler. Ona ab-ı hayatı bulduklarını, kana kana içtiklerin söylemişler. Beraberinde getirdikleri ab-ı hayattan ona da vermişler. O da içmiş. İşte o gün bu gündür ölümsüzlüğe mazhar olan Hızır, kara parçasında, yani dünyada, İlyas ise denizlerde ve deryalarda, yani letâfet âleminde görevli olarak, bütün varlıklara ab-ı hayatı içirmekle görevlidirler.

Hızır demek “hazır” demektir. Hızır, insanların nefs âlemi, kesret âlemi olarak gördüğü bu fânî âlemde, her türlü müşkülleri halletmekle, insanların mutluluk, huzur, refah, irfâniyet ve kemâlât gibi Vahdâniyyet zevklerine sahip olmaları için görevlidir. Fiziksel bedenden beden ötesi ölümsüzlük âlemine geçmeleri için bir vesîledir. Onun için sâliklerin Hızırları da Mürşid-i Kâmilleridir. Çünkü bunlar, talip olanlara kendi insan-ı asliyyelerini buldururlar. Ölümsüzlük suyunu içirirler. Sâliklerin fânî olan bedenlerine takılmamalarını, rûhsal lâtif bedenin ölümsüzlüğünü onlara öğrettikleri için Hızırlarıdır.

Tevhide Hızır bir Mürşidi kamil,İlyasta Mürşidi kamile külli teslimiyeti ile teslim olan,tevhid tahsili yapan saliktir.Bunlar Mürşid mazharından tecelli eden tevhid mertebelerinin ilmi ledün olan ölümsüzlük suyu olarak tabir edilen ab-ı hayat suyunun elde edilmesidir. Aslinda,kamilin doğuşları salikin cenabı hakka teslimiyeti nisbetinde olduğu için ilhamlardan yalniz salik değil her ikiside istifade etmektedirler. Meratibi ilahinin sonunda,gül kokanların gül olduğu gibi İlyas da denizlerde ve deryalarda görevli olması,ayni ab-ı hayat suyunu içmeleridir. Deniz ve deryalardan kasıt, bekâ âlemi olan kişinin gönül âlemindeki, Cenâb-ı Hakk’ın Vahdet ve kesret yüzleriyle her an ayrı bir şe’nde tecellîsini Tevhîd yaparak, fark terazisiyle uygulama tahsilidir. Çünkü kulluğunu idrak edenler; gören, görme ve görünen hep kendisi olduğu için, Cenâb-ı Hakk’ın varlığı ile varlıklanma ölümsüzlük suyunun içilmesi demektir.

Günümüzde her Mayıs ayının altıncı günü, gençlerin yol ortasında ateş yakarak üzerinden atlamaları ve dilekte bulunmaları, deniz olan yerlerde de, bir şişenin içine çeşitli dileklerin yazılıp suya bırakılması kendilerindeki Hızır ile İlyas’tan haberdar olmamalarının bir sonucudur.

Zülkarneyn ikinci elden ab-ı hayatı içtiği için Kur’ân’da Kehf Sûresi 85. âyetten 99. âyete kadar bahsedilen “Zülkarneyn evvelâ batıya, yani güneşin battığı yere, sonra doğuya, sonra da üçüncü bir yöne giderek oradaki Ye’cûc ve Me’cûc’ten şikâyet eden kavme, Hakk ve hakîkati anlatarak faydalı oldu.” denilmektedir. Günümüzde de Zülkarneyn gibi bir çok kâmillerden inanan kişilerin, irşâd olarak ölümsüzlüğe kavuştuklarını görüyoruz.

Aslında bir kâmil de, ikilikteki nefs vâdisinde olanlara Hızır görevini yapmakta, sâliklerin nisbî varlığını yok ederek, bekâda da İlyas esmâsıyla ab-ı hayatı ihvânlarına içirip durmaktadırlar. Hızır ile İlyas aynı kişiden tecellî edebileceği gibi ayrı kişilerden de aynı kemâlâtta tecellî edebilir. Yeter ki ab-ı hayatı yani ölümsüzlük suyunu içmiş bu kâmillerden her türlü ihtiyaç ve eksiklerimizi isteyelim, tamamlayalım. Zanda ve hayâlde yarattığımız Hızır ile İlyas’tan istekte bulunursak murâdımıza kavuşamayız.

HZ. YUNUS (A.S.) KISSASI

Yunus (A.S.) Musul civarında, Ninova şehri ahalisine gönderilen İsmailoğullarından bir peygamberdir. Ahalisine otuz üç sene Hakk ve hakîkati anlattığı halde, kavmi O’na itaat etmedi. O da üç güne kadar kendine tâbi olmayışlarından mütevellit helâk olacaklarını söyleyerek kavminin arasından ayrılıp bir gemiye bindi. Gemide kur'a çekildi ve kur'a Yunus (A.S.)’a isabet etti. O’nu denize attılar. Cenâb-ı Hakk Yunus (A.S.)’a, bir yunus balığının yutmasını tecellî ettirdi ve kırk gün yunus balığının karnında kaldı. Bu müddet içinde Yunus (A.S.) hep zikir yapıyordu. Zikrinde “Lâ ilâhe illâ ente sübhâneke inni küntü minezzâlimin” diyordu. Yani “Noksan sıfatlardan münezzeh olan Rabbim, beni zâlimlerden bir daha eyleme” diye tesbih ediyordu. Saffad Suresi 139 ilâ 149. âyetlerde bu kıssa anlatıldıktan sonra âyet-i kerime şöyle devam ediyor: “Biz onu açık bir sahaya attık. O hasta idi. Üzerine kabaktan bir ağaç gerdik. Kısa zamanda sıhhate kavuşarak kavminin yanına gitti. Kavminin yüzbin mevcûdu vardı. Yunus (A.S.)’un kavminden ayrılırken söylediği sözler tahakkuk etmişti. Birinci günde, her taraf sararmış, ikinci günde kırmızılaşmış ve üçüncü günde de her taraf kararmıştı. Kavmi bunları görünce nedâmet duyarak tövbe edip Allah’ın birliğine inandılar. Kendilerinin arasına Yunus (A.S.)’un geri döndüğünü görünce, hepsi îmân edip uzun seneler Yunus’la beraber o kavim mutluluk içinde yaşadılar.” Peygamber Efendimiz de bir hadislerinde “Mutluluk içinde en uzun yaşayan kavim, Yunus (A.S.)’un kavmidir” buyurmuşlardır.

Anlatılanlar Tevhîdde, sâlikin enfüsünde rûh Yunus’unun, beden balığının karnında kırk gün kalarak insan-ı asliyyesini bulması veya bir sâlikin Mürşîd-i Kâmil terbiyesinde kırk gün, yani zâhir ve bâtın beşerden on duygusu ile Tevhîd mertebesi olan dördüncü Makâma kadar İnsan-ı Kâmilin tahsilinde bulunmasıdır.

İnsan isyanlarda bulundukça rûhu dâima zulmettedir. Bir İnsan-ı Kâmile gelip nefsini terbiye ederek kendi diye bildiği varlığı Hakk’ın varlığında yok edebilirse, Yunus (A.S.)’un balığın karnındaki karanlıktan kurtulması gibi, rûh da bu ten zulmetinden kurtulmuş olur. Çünkü bu âlem deniz, ten balık, rûh da Yunus gibidir. Âfâkımızda ise ten balıkları yanı sıra can balıkları olan İnsan-ı Kâmiller de mevcuttur. Onlar senin ve benim gibi seçilmiş rûhânî Yunusları, Cenâb-ı Hakk’ın emriyle dâima yutuyorlar. Bizleri kırk gün kendi terbiyelerinde, bizlere göre karanlık bir yerde tutuyorlar. Sâlik bu terbiye müddetince nisbîyetlerinden kurtulup nefsini tanıyınca, Yunus gibi nedâmet duyarak “Ya Rabbim, beni artık zâlimlerden eyleme” diye dua etmiş olacaktır.

Cenâb-ı Hakk, yasak meyveyi yiyip “Ben nefsime zulmettim” dediğinde Âdem (A.S.)’i affettiği gibi, Yunus'u da affederek selâmet sahiline çıkarıyor. Sahile çıktığında Yunus (A.S.) hasta idi. Yani henüz daha kemâlâta gelmemişti. Bir zaman sonra kemâlât zuhûr eder. Kavmine döndükten sonra kavminden O’na îmân etmeyen hiçbir kişi kalmadı. Hepsi îmân ettiler. Çünkü Yunus aralarından ayrılırken, üç gün içinde îmân etmedikleri için helâk olacaklarını söylemişti. Onlar da bu zuhûrâtı gördüler. Birinci günde ef'al-i İlâhiyenin tecellîsi ile kendi varlıkları sararıp soldu. İkinci günü sıfatların mevsûfunun Hakk’a ait olduğunu gördüklerinde ne sevap ne de günah işleyememe varlıklarının can damarı olan kanlarının aktığını da gördüler. Güneş bile ziyasını kaybettiği zaman kızarır. Üçüncü gün ise, vücûdlarının Vücûdullah olduğunu anladıklarında secdeye kapanarak Yunus (A.S.)’un Rabbine îmân ettik dediler. İşte bir sâlikin de nefsinin mutmain olmasıyla, uzun seneler, mutluluk içinde Yunus (A.S.)’un kavmini yaşaması budur.

Yunus (A.S.)’un bu tesbihi ile dâima meşgul olalım. Vücûd ülkemizde a’za ve sıfat kavimlerimizin rûha olan idrâk tâbiliğini istiyorsak, ikilikteki nefis vâdisinden, teklik olan rûh vâdisine geçerek vücûd ülkemizde rûhu padişah yapmamız gerekmektedir. Vücûd ülkesinde rûhumuz padişah olunca, bütün sıfat ve a’zalarımız da mutmain olarak onu en güzel bir biçimde açığa çıkaracaktır. Artık kulak Hakk ve hakîkati duyan, göz Hakk ve hakîkati gören olunca, hiçbir ihtilaf kalmayacağı için huzur ve saadet içinde yaşanmış olacaktır. Cenâb-ı Allah bütün kardeşlerime Yunus (A.S.)’un mutluluğu tattırsın. Âmin.