Adamın biri deniz kenarında gezerken plajda oturmuş gelen giden dalgaları seyretmeye koyulmuş

34 - Toplantısına boş verenin masalı

Bir varmış, bir yokmuş... eski zaman içinde, kalbur saman içinde... develer helal iken, pireler berber iken....

Her neyse, anlatacağım hikaye o kadar eski değil; daha doğrusu her gün olan bir meseledir:

Uzak bir devlette kilisesini seven, hiç bir toplantı kaçırmayan bir imanlı yaşarmış. Keyifsiz olunca bile, toplantıyı kaçırmak istemediği için kendini zorlayıp gidermiş.

Günün birinde kendi kendine demiş ki, “Ben her zaman toplantıya gitmişimdir, bir tanesi olsun kaçırmadım. Ama bugün bir kere gitmesem, ne olacak sanki? Havalar bozuluyor, bu haftayı kaçırdım mı, bir daha balığa gidemeyecem. Bu hafta gitmeyecem toplantıyı, balığa gidecem.” Ve söylediği gibi yaptı.

Bir sonraki hafta UEFA kupasının final maçı vardı. Kendi kendine demiş ki, “Hayat boyunca olmadı, iki toplantıyı arka arkaya kaçırayım. Zaten gitsem de, gitmesem de hep aynı. Gelmediğimi fark etmeyecekler bile. Te bak geçen hafta gitmedim, bir kişi beni dolaştı mı sanki? İşte, bu hafta evde maça bakacam, haftaya gene toplantıya gidecem.” Ve söylediği gibi yaptı.

Üçüncü hafta, adamın dünürleri onu dolaşmaya geldi. Bir sonraki hafta karısıyla kavga etti diye toplantıya gitmeye keyfi yoktu. Ondan sonra televizyonda güzel bir dizi vardı, sonra bir arkadaşı geldi onu aldı, kendine tapet beğensinmiş. Sonra havalar gene düzeldi, balığa gitmek için. Sonra... sonra... sonra...

Böylelikle uzun bir zaman geçti. Bir Salı gecesi, yatmağa giderken adam kendini rahatsız hisetmeye başlamış, vicdanı sızlamaya başlamış. Kendi kendine demiş ki, “Rabdeki kardeşlerimi özledim; eski arkadaşlarıma hasret kaldım. Ko yarın ev toplantı, ona gideyim.” Eskiden her Çarşamba günü ev toplantılarına katılmıştı. Adam kendi kendine demiş ki, “En birinci o evin sahibine bir telefon açayım”. Telefon açmış, hal hatır sormuş ve en sonunda merak etti: “Ee, Çarşamba günü ev toplantıları nasıl gidiyor?”. Karşısındaki yaşlı kardeş acı acı gülüp demiş: “Eh, ne olsun. Çoktan toplanmıyoruz. Artık kimse merak etmiyor.”

Bizim kardeş bunu işitince buna çok önem vermeyip “Ne yapalım? Zaten Pazar günü toplantısı daha önemli!” demiş. “Ev toplantısı boş ver, doğrudan Pazar toplantısına git. Sade yarın olmasın; yarına çok işim var”

Gene uzun bir zaman geçti. Bir Cumartesi gecesi artık daha fazla dayanamayıp, rahatsız vicdanına kulak verip ertesi gün toplantıya kayılmaya karar vermiş. “Yarın kardeşlerle görüşecem. Çok merak ettim nasıldırlar?” Deyip sabahlayın erken erken kalkıp, bu özel günü karşılamak için en güzel elbiselerini giyiyip sevinç içinde yola koyulmuş. Arabasını sürerken yüreği sevinçle doldu. Eskiden kardeşleriyle ne kadar güzel, bereketli ve sevinç dolu saatler geçirdiğini aklına getirmiş. Artık kardeşlerine ne kadar muhtaç olduğunu, onları ne kadar sevdiğini anladı. Hatta, bunca zaman onlardan uzak kaldığı için kendini biraz suçlu hissetmeye başlamış. Kilise binasına yaklaşınca avluda bir sürü araba park edildiğini görünce yüreği hoplamış. Ama avluya gelince şok oldu: eskiden binanın önünde büyük bir haç durmuştu, ama şimdi orada neon ışıklardan bir reklam vardı: “Kral Pizza – bütün kasabada en lezzetli pizza bizde” diye yazardı.

Oradan geçen birine kilise hakkında sorguya çekmiş. Ona dediler ki, “Kilise mi? Ohoo, artık kaç sene oldu bunu pizzeria olarak kullanıorlar.” Adam şaşkınlık içinde ve kırık yürekle eve dönmüş. Karar verdi ki, gelecek hafta içinde kasabaya gidip başka daha büyük kiliseleri ziyaret etsin. “Eski kardeşlerden en azında bir kaç tanesini o kiliselerde bulacam” demiş kendi kendine.

A
ma tabii ki, o hafta da önemli işler çıktı ve planladığı gibi başka kiliselere gitmeye vakıt bulamadı. Gene de pizzeria olmuş eski kilisesinin görüntüsü hep gözlerinin önünde dururdu, onu rahatsız ederdi. Onun için birkaç hafta sonra kasabanın merkezindeki daha büyük kiliselere gitmeye karar verdi. “Hiç değilse, orada bir iki eski arkadaş bulacam.” dedi.

Doğrudan en büyük kiliseye gitmiş. Parking yerine yaklaşınca orada hiç bir araba görmedi. Eskiden kilisenin toplantılarını, çocuk derslerini, incil çalışmalarının saatlerini gösteren bir tabela vardı. Onu okuyunca fark etti ki, artık toplantılarının saatlerini değil, avukatların, noterlerin, dişçilerin, otobüs ve visa firmalarının ve daha birçok ofisin reklamları vardı. Bir fitness salonu bile vardı. Kiliseyi bir ofis binasına çevirmişler.

Adam panika içinde yakınlarda bulunan başka bir kiliseye kopuştu. Ter içinde ve soluksuz o kiliseye varınca, ağzı açık kalmış: o da yok olmuştu. Gene aynı reklamlar, gene aynı ofisler. Artık iyice korkmaya başlayıp bütün kasabayı araştırmaya koyulmuş. Oraya buraya koşmuş, ama her yerde aynı senaryo: hiç bir kilise artık işlemezdi, her tarafını başka işler için kullanırdılar.

“Benim kasabam ne kadar Allahsız bir yer olmuş!” deyip açık olan bir kilise bulmak için etraftaki kasabalara gitmeye karar vermiş. Artık Allahın huzurunda kalıp toplantıya katılmak onun için en büyük ihtiyaç olmuş.

Böylelikle saatlerce arabasını sürüp oraya buraya gitmiş, ‘kardeş’ diyebileceği bir kişi aramaya başlamış. Saatler günler olmuş, günler haftalar olmuş, haftalar aylar olmuş. Ama her nereye gittiyse de hep aynı şey görmüş: restorantlar, ofisler, garajlar – ve hepsinde daha kilisenin kulesi dururdu. Bir tanesini kumar salonuna bile çevirmişlerdi. En başta bu korkunç durumu panika ile karşılaşmış, ama bu duygu gittikçe daha fazla üzüntü, pişmanlık ve huzursuzluğa dönüştü. Demek kendisi boş boş şeylerin peşinde koşarken, bütün bunlar olmuş.



İbraniler 10:25

Toplantılardan da vazgeçmeyelim. Bazıları buna alıştılar. Hayır, birbirimize kuraj verelim. Hele hele o günden için, hani görüyorsunuz nasıl yakınlıyor.