Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
nus in præfato Fr. Ribuergæ testimonio dica- tur Martyr, pro argumento falsitatis: cùm ex Romano Martyrologio nihil tale habeatur: sic etenim de illo die 9. Martij: Barcinone in Hi-
quidem nullius momenti est; cùm adeò sit fa- cilè, & frequenter accidat, ut vel amanuen- sium inscitia, aut typographorum incuria, er- rores plus absurdi admisceantur. In Tomo 2. P. Eligij Bassæi, meliori fortuna dignissimi, Verb. Indulgentia 2. in ipso Titulo grandioribus, ut assolet characteribus, pro Indulgentia positum Impudicitia. Quid hoc absurdius: & quot huic si non similia, valde tamen incongrua, & of- fensiva? & ut circa errorem prædictum aliquid plus consonum adjiciamus, vidi scriptum, in quo Beata Clara Seraphicæ primogenita san- ctitatis Virgo & Martyr legebatur. Sed demus erratum ab auctore memoriæ lapsu: id certè condonandum, quia in multis offendimus omnes, ut cum Apostolo meo loquar, Iacobi 3. v. 2. Porto carrero, quod illi objicit Dom. Marchio, dum in vita S. Ildefonsi Episcopum Gienensem<-P> @@0@ @@1@ compellare. Cuius facilis æquivocationis oc- casio esse potuit, ejus fratrem, cujus celebris memoria in benedictione est, ob fundatum S. Hieronymi in Hispania Religionem, Petrum fuisse nomine. In eo autem quod prætereà op- ponit, ejus planè discursus defectum patitur manifestum. Affirmat P. Porto carrero apud citatum Episcopum exemplar Dextri anti- quum extitisse, quod ille Monasterio de la Sisla Ordinis S. Hieronymi prope Toletum dono dedit. Quod cùm ad manus Dom. Joannis de Vergara Toletanæ Ecclesiæ Canonici de- venisset, ipso moriente disparuit. Cui gravissi- mi, Religiosissimi, & nobilissimi Patris asser- tioni nequit in primis objici illum sine testibus locutum. Atqui in re, quæ sine testibus non potuit accidere, intervenisse illos, exploratæ est suppositum veritatis. Nec levioris notæ fuisse illos, narrantis, & in negotio adeò gra- vi, convincit auctoritas. Sed pergit auctor, & ut illam infringat, obtendit prædictum Episco- pum non potuisse donum illud Monasterio Sislæ conferre post ejus in Italiam profectio- nem fundato, in qua & mortuus, pro quo Si- guenzam adducit 1. p. historiæ Hieronymianæ Cap. 12. & 13. Ad quod quidem dici in primis potest, fundatũ equidem Monasteriũ Sislę ante profectionem. Sed cùm Episcopi frater fuerit illius fundator, exemplar Dextri ab Episcopo acceptum secum in novum Monasterium illud deferre potuisse: unde & dici Monasterio ab Episcopo donatum ob præcedentem factam germano fratri collationem. Quod quidem ægrè poterit impugnari. illo 12. ita scribit citato F. Petro de Vega, Re- ligionis suæ Chronista priore: Para la funda- cion del Monasterio de Genova, llebò Don Alonso Pecha Religiosos de España. No dize de donde; mas es facil atinar, porque no avia mas de dos casas; la de San Bartholome de Lupiana, y la de la Sisla de Toledo &c. Juxta hunc ergo Scriptorem post fundationem Sislæ vivebat Alfonsus Episco- pus, unde & potuit donum illud ex Italia fra- tri mittere antiquitatum archivo, eo speciali respectu, quod in Exemplari ejusmodi multa, quæ ad Hispaniam spectant, & satis quidem peculiaria legerentur. Et ampliùs ex eôdem urgendum, subdit enim sic: Sobre el lugar de la sepultura de este Siervo de Dios tambien ay dife- rencia. Vnos dicen que està sepultado en Roma: los de Guadelaxara dizen que no sino en su misma ciudad, en la Iglesia de Santiago, en una Capilla, que pega con ella, que tiene vocacion de la Trinidad, donda se ve un sepulcro levantado en un pedestal alto, con el escudo de sus armas, aunque sin titulo: por que quien en vida lo avia renunciado todo, re- nunciase tambien en la sepultura las letras, que hinchan. Sic ille addens ulteriùs pro eôdem ar- gumentum ex Episcopalibus in sepulchro or- namentis inventis. Ex quibus habemus non esse ita firmum ut Dom. Marchio esse conten- dit, præfatum Episcopum in Italia diem extre- mum obijsse. Si ergo in Hispania, in quod cum multis P. Siguenza videtur propendere; donare etiam Monasterio Sissæ potuit prædi-<-P>@@ <-P>ctum exemplar. Ex quo & convincitur jam pridem in Hispania Dextri notitiam præluxis- se, cum Monasterium Sisla fundatum fuerit
poterit Capite illo 13. Unde & pro P. Higuera alia & satis urgens probatio, objecta ipsi com- menta depellens, legitima ratio cinatione con- surgit. neque alia, de quibus dictum, apud P. Higue- ram extiterit, sed quoddam aliud proferatur ex Monasterio Fuldensi transmissum, parùm vi- dentur adducta suffragari: & contra trans- missionem hujusmodi validæ cumulantur con- jecturæ, quibus reddatur, illa non solùm de veritate suspecta, sed apertæ contraria veritati. Ad quæ quidem dici potest, ut jam superiùs prælibatum, dummodo habeatur pro certo P. Higueram mendacij adeò præju- dicialis patrem non fuisse, parùm referre an ex Fuldensi Monasterio, an aliunde in manus ejus devenerit; nam & de exemplari Fuldensi dicere Marchio posset fuisse confictum ab ali- quo Monacho, eâdem, qua P. Higuera, indole prædito, qui obsequium se præstare litterariæ Reipublicæ erga res Hispanas benè affectus, fuerit arbitratus. Cùm enim illud Dextro cen- seatur indignum, quisquis ita censet, censere pariter debet esse confictum, sive ex Fuldensi, sive ex Lætiensi, sive ex Camberonensi, immò etiamsi ex Vaticana Bibliotheca dicatur ex- emplar esse transmissum. Fuisse enim exem- plar, immò & exemplaria aliqua ex dictis li- quet, neque periisse omnia credibile est, ut il- lud Canonici Vergaræ. Quid ergo si Fuldæ aliquod, de cujus transmissione post tot annos quid si minimè Religiosi illi meminerint, uno scilicet Societatis Jesu hospite per modum transeuntis, ut dici solet, recepto, de quo Sapient. 5. v. 15. Tamquàm memoria hominis
P. Higueræ, quod de notoria, immò nec vero- simili, aut solidè probabili redargui possit fal- sitate, quidquid aliàs de fide historiæ sit, de qua dictum aliàs, citato videlicet Tituli loco, &
venio, quod ex Episcopatu Atheniensi desumitur argumentum, ut Segoviensis ne- queat Apostolico viro deferri. Id enim contra illorum temporum venerabilem usum nequit admitti, in quibus uni addictus Ecclesiæ, non poterat ad aliam se transferre, sed in spirituali persistere matrimonio, quod cum semel ad- missa celebrarat. Pro quo specialiter adducitur Canon 14. Apostolorum tenoris sequentis: Episcopo non liceat sua relicta Parochia ad aliam transilire, etiamsi à pluribus cogatur &c. Quem adducit D. Marchio, & multa insuper alia ad indissolubilitatem matrimonij hujusmodi com- probandam. Sed cùm in citato Canone post adducta verba sic addatur: Nisi sit aliqua caussa
@@0@ @@1@ translatione censuram posse rationabilem oc- currere decernatur, quatuor esse illas eruditè prosequitur, scilicet expulsionem ab Ecc esia hostium incursione, cæli saluti adversa tempe- ries, odium subditorum calumnijs indicatum, majorem in alia Ecclesia & notoriam utilita- tem. Ex quibus nullam in casu nostro subesse conatur efficaciter demonstrare. adversantis firmat intentum. Quod enim ad usum spectat, illum apud viros sanctissimos ad alias translatos Ecclesias constat viguisse. Die 18. Martij sic Romanum Martyrologium: Cæ- sareæ in Palæstina natalis beati Alexandri Episco- pi, qui de Cappadocia ex propria civitate, ubi erat Episcopus, sanctorum locorum desiderio Ierosoly- mam veniens, cùm Narcissus ejusdem urbis Epis- copus jam senex Ecclesiam regeret, divina revela- tione ejus gubernacula suscepit: postmodùm verò in persecutione Decij, cùm jam longævæ ætatis ve- neranda canitie præfulgeret, ductus Cæsaream, & clausus in carcere, ob Confeßionem Christi marty- rium complevit. Ecce Alexandrũ ex Cæsariensi Ecclesia in Ierosolymitanam translatum, nun- quàm Cæsaream rediturum, nisi impijssimi persecutoris imperio. Alexandrum: Augustæ Sancti Narcißi Episcopi, qui primus in Rhætia Evangelium prædicavit: de- inde in Hispaniam profectus, cùm Gerundæ multos ad Christi fidem convertisset, ibidem in persecu- tione Diocletiani cum Felice Diacono Martyrij pal- mam accepit. Sic ibi. Fuisse autem Divum Nar- cissum Episcopum Gerundensem exploratissi- mæ veritatis traditio est, accedentibus anti- quis Scriptoribus, ut videri potest apud Patres Henschenium & Papebrochium Tomo 2. Mar- tij ad præfatum diem, ubi & de S. Alexandro Archiepiscopo Ierosolymorum ex Gręcis Mar- tyrologijs, aut Menæis, ut ipsi vocant, & alijs. tionibus dictis divinam intervenisse revelatio- nem. Sit illud ita. Ergo & in Divo Hierotheo simile aliquid possumus verosimiliter conje- ctare. Cur autem sic à divina providentia dis- positum, novit ipse translationis Auctor, qui per revelationibus actum ex alijs potest tran- slationibus comprobari. Die 18. Septembris sic habet Romanum Martyrologium: Natalis san- cti Methodij, Olympi, Liciæ, & posteà Tyri Epis- copi &c. Die 9. Octobris Divum Dionysium Areopagitam ab Apostolo Paulo ordinatum fuisse Atheniensium Episcopum traditur, & à S. Clemente Papa in Gallias missum, ibi au- tem Parifiensem fuisse Episcopum communis traditio est, & antiquorum ac gravissimorum testimonio comprobata. Et quidem si admit- tatur, ut admitti debet, S. Dionysium à D. Clemente ad conversionem Gallorum mis- sum, de Episcopali auctoritate nequit dubitari, quia illa omnia erat conversione obita peractu-<-P>@@
runt, Sacramentorum omnium administratio- ne. Neque dici potest ad id fuisse satis Episco- palem jam obtentam dignitatem pro Athe- niensi Ecclesia. Ea enim ratione neque sancti Alexander, Narcissus, & Methodius in tran- slatione novam dignitatem accepissent Epis- copalis muneris, quod quàm sit falsum jam vi- dimus, cùm Episcopi illarum Ecclesiarum ad quas translati fuerant, compellentur. Et de Divo Alexandro locutum Martyro- logium solummodò asserit Civitatis Iero- solymæ gubernacula suscepisse; ex quo satis insinuatum censuit, factum esse illius Episco- pum: quandoquidem relictâ priori Ecclesiâ omnia erat Episcopalia munera toto vitæ tem- pore subiturus. Quod cùm videretur urgere, ut ea se instantia Marchio noster expediat, se- quenti Capite probandum assumit duos fuisse Dionysios Athenienses Episcopos, & eum, qui in Galliam missus, Areopagitam non fuisse. In quo nonnullos habet quos sectetur Aucto- res, & quos sequi maluit, quàm Ecclesiæ tra- ditione stabilitum sensum, & in Martyrologio publicatum. Nobis tamen amplectendus ille, & ex eo, quam prosequimur, caussa roboran- da. Ex eo enim quòd juxta sensum talem Ec- clesia translatum in Ecclesiam Parisiensem Divum Dionysium suo in Natali decantat, manifestum apparet, ab hujusmodi translatio- nibus ritè factis neutiquam abhorrere. Et cùm D. Clemens præfati sit Canonis primus evul- gator, satis videtur compertum in Divi Dio- nysij translatione contra illum agere neuti- quam voluisse: & exceptionis respectus habi- tus in eo contentæ de caussa rationi consen- tanea, quam militasse in translatione dicta, nequit dubitari. Et pro Divo Dionysio vi- dendus Henricus Spondanus Tomo 1. Anna-
in Cap. 17. Act. Apostol. put in Hispania, pro quo oculatus te- stis, & primarius explorator Mag. F. Francis- cus de Bivar, de quo in Marcum Maximum num. 31. & 32. libelli supplicis ad Urbanum VIII. pro Flavio L. Dextro. Contigit autem inventio die 5. Aprilis anni Iubilæi 1625. in Monasterio S. Mariæ saltus novalis, vulgò Sandoval, prope antiquam & satis celebrem Legionensem civitatem, ejus nomine Græcis Litteris expresso, coràm multis & gravissimis testibus, quibus est res tanta authenticè com- probata. Unde arguit prædictus Scriptor ut quod à Dextro de Episcopali Segoviæ Sede est scriptum, verosimile debeat percenseri.
discurrit. Videtur autem Romani Martyrolo- gij auctoritas negotij aliquid facessere, in quo, ut vidimus, ejus Natalis dies, felicis inquam<-P> @@0@ @@1@ sicut & Episcopatus. sponderi, difficultatem illam circa Sanctos non multos occurrere, quorum memoria certis die- bus aut locis adscribitur; cùm tamen aliter eorum mors videatur accidisse: quia circa hæc, cùm non concernent sanctitatem, erga quam cultus versatur, & errori esse nequit ob- noxius, probabiles solet opiniones Ecclesiæ usus amplecti, & eos aliquando, quæ notitijs experimentalibus succedentibus solent non jam probabiles deprehendi. Sic mors sancti Latronis, cui Christus pro ipso mortis die pro- misit Paradisum, die 25. Martij Ecclesia in Martyrologio commemorat, cùm tamen eò non accidisse die receptissima sententia sit. Divi Thomæ Reliquiæ in Martyrologio di- cuntur primò ad urbem Edessam, deinde Or- thonam translatæ die 21. Decembris. Et tamen proximo sæculo in India sacrum ejus Corpus inventum. Cùm enim Reliquiæ dicuntur, ad corpus videtur haberi respectus, quod & indi- cat iterata translatio. Die 27. Decembris poni- tur Natalis D. Joannis Evangelistę apud Ephe- sum, quem tamen Cardinalis à Vitriaco in vi- ta B. Mariæ Oegniacensis defunctum asserit
24. Transfiguratio Domini in monte Thabor legitur die 6. Augusti, cùm tamen sint aliter sentientes, scilicet Faber Scapulensis, & Fran- ciscus Lucas, de quo in Titulo n. 565. Libanum enim tanto spectaculo judicant digniorem cum nonnullis alijs conjecturis. Iuvat etiam non dici Natalem S. Hierothei Athenis conti- gisse, sic enim de illo ibi: Athenis sancti Hierothei dicatur Natalis Sancti Francisci. Natalis sancto- rum Crispi & Caij, locis Assisij & Corinthi de- signatis, id quod & in alijs, qui sequuntur, omissum, licet in nonnullis loca specialia de- signentur, quia fortè non Natalis certus dies, sed celebris memoria, cui se spiritus Ecclesiæ conformat, unde & de Divo Hierotheo id pa- riter, & verosimiliter asserendum. Quomodo autem sacrum Caput non Segoviæ, sed in præ- dicto Legionis loco sit repertum, extra pro- priam scilicet Ecclesiam, turbationi rerum, quæ in Hispania tot invaluit sæculis, tribuendum: ex qua factum ut Legionem corpus Divi Isi- dori Hispalensis Archiepiscopi sit etiam trans- portatum, Corpus Divi Ildefonsi Lamoram, S. Eugenij in Galliam, S. Leocadiæ in Bel- gium, cùm tres omnes ad Toletum pertine- rent. Nihilominùs de inveniendo S. Hierothei corpore Segoviæ agitur, quod in Ecclesia S. Ægidij jacere nonnullę insinuarunt conjectu- ræ, id accurante Illustrissimo Præsule DD. Hieronymo Mascareñas, ut testatur Dom. Marchio in Præfatione ad Lectorem, quod utinam feliciter eveniat.
ritu contradictionis armavit, suamet- ipsius persuasione laudabilis, immò & alio-<-P>@@
sum, si religiosæ, nam de religione agitur, mo- derationis termini, ut viros tantos decet, atten- dantur. Habet Segoviensis Civitas antiquum Patronum Sanctum Fructum, aut Fructuosum, vulgò San Frutos, civem suum, cujus Reli- quijs, miraculorum fontibus, gloriatur; quem & principalis Patroni ritu celebrat ex conces- sione Pauli V. die 15. Octobris, sicut & duos germanos Valentinum & Engratiam Marty- res sequenti die 16. cum Octava, non tamen ut Patronos, licet pro omnibus eadem esse ra- tio videatur, quia Germani fratres, & Sanctus Fructus Confessorum tantùm in classe repe- riatur. Cùm ergo S. Hierothei Episcopatus, & Apostolatus excellentia, utpotè primi Evan- gelij Prædicatoris, fundatoris Ecclesiæ, notitia invaluisset, de illius statuendo Patronatu agi cœptum. Sic enim Abulensis Ecclesia S. Secun- dum Proto Episcopum suum celebrat die 2. Maij, cujus corpus non sine miraculosa opera- tione repertum. Toletana S. Eugenium die 15. Novembris. Pampilonensis S. Firminum die 6. Iulij. Turiasonensis S. Prudentium die 28. Apri- lis. Pacensis S. Athonem die 22. Maij, & sic aliæ juxta id, quod habetur in Martyrologio die 15. Maij. Ubi de Apostolis Hispaniæ, & Ecclesijs Apostolatus. Quod licet ita sit, cùm tamen S. Fructus in possessione Patronatus sit magnis meritis, & beneficentia singulari erga suos concives comparata, pro quibus eximia habetur certitudo, non expedit, neque jus pa- titur ab illa removeri, etiamsi S. Hierothei Episcopalis cathedra ineluctabili experimento constaret; cùm tamen res non ita se habeat; quidquid enim laudabilis Ecclesiæ Segoviensis affectio erga illum roborescat, res tamen agi- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|