| Tahir Mirzə:
Vətənimdən cida düşdüm
Qan ağlar ellərim mənim.
Bülbül kibi o gülşəndə
Boş qaldı dallarım mənim.
Hər nə oldu mənə oldu
Saraldı güllərim soldu
Sağımda-solumda öldü
Nocavan – qullarım mənim.
Tahirin bu suzanaq sözlərini Bulqarlı xanım eşitcək qızlara dedi:
– Görün bağçadan gələn nə səsdur?
Qarabaş bağa gedib gördü ki, bir norəstə cavan çarhevzin başında əgləşibdi.
Qarabaş soruşdu: – Oğlan! Sən nəçi karəsən?
Bu bağa nə üçün izinsiz daxil olmusan?
– Xanım! Qonağam.
Qız Tahiri xoş sifət görüb əlavə etdi:
– Mənə bir öpüş ver. Biçarə Tahirin dərdi cuşa gəlib bilmədi nə desin. Xalası qızını başından əkmək üçün dedi:
– Başın üçün hələ sifdə eləməmişəm.
Qız məyus olub xanımın yanına gəldi:
– Qomşunun danabaşısı idi, bağa girmişdi, mən də döyəndə səs edirdi, dedi.
Tahir dübarə sözün dalısını aldı:
Tahir Mirzə çağında
Siynəsi Zəhər dağında
Qaldı hevz ayağında
Sonalı göllərim mənim.
Bulqarlı xanım yanıqlı-yanıqlı oxunan səsi eşidib qarabaşa acıqlandı:
– A çəpəl! Neyə danırsan, bu ki, bəni insan səsidir. Bu saat get onu buraya gətir.
Qarabaş Tahir Mirzəni Bulqarlı xanımın hüzuruna gətirdi. Bulqarlı xanım Tahiri görər-görməz bir gönüldən min gönülə aşıq giriftar oldu. Şirin dil ilə soruşdu:
– Oğlan! Sən hansı bağçanın gülü və hansı bağın laləsisən?
– Xanım! Qonağam, qonaq.
Bulqarlı xanım ilə Tahir Mirzə bir qədər söhbətdən sonra rəxt-xab gətirildi yatdılar. Sabah açılar-açılmaz Xan Verdi södəgər evə gəldi. Xan Tahiri görərkən dedi: – Qızım qonağınız da səfa gəlibdur.
O bu sözü deyib, Tahirin üzündən-gözündən öpdü və soruşdu: – Oğlum söylə görüm, haradan gəlib haraya gedirsən?
Dostları ilə paylaş: | 
