Azərbaycan folklorunun ilkin nəşrləri” seriyası HÜMMƏT ƏLİzadə azərbaycan el əDƏBİyyati

Çovan:

De görüm hardan gəlersən

Sana qurvan olum oğlan

Çekifsən kürən çəliyi

Vurum atdan salım oğlan.
Məhəmməd:

Şükür gəldik Xanbalığı elinə

Çovan əl vurma sonam telinə

Mölan eşqinə, Allah yoluna

Çovan, incitmə, qoy məni gedim.
Çovan:

Qanıyasın piyalalar dolsun

Bir çomax vurram, rəngin solsun

Üç ay qız mənim olsun

Yaz yola salım oğlan.
Məhəmməd:

Duran dağlar Məhəmmədə daldadı

Siryaqublar sağ-soldadı

Moğum şahın gözü yoldadır

Çovan, gəl incitmə məni qoy gedim.
Çovan:

Mən çovanam içməmişəm

Bu yollara düşməmişəm

Püxtə döyüləm bişməmişəm

Sana qurvan elim oğlan.

Məhəmmədnən oğlan sözdərin tamam eyliyənnən sonra ço­van Məhəmmədi tanıyıf əl-ayağına döşəndi:

– Ay Məhəmməd, səni əvvəl tanımamağımnan ağzıma gə­lə­ni danışdım. Məni bağışda və bir də onu bil ki, çovanlar belə də­li­soy olur. Özü də hələ Moğum şah Xanbalığdadı, getsəniz ça­tar­sınız.

Məhəmməd ordan sağ-salamat yola düşüf gejə yarı Xanba­lıx­da qarının öyünə yetişdilər. Hər tərəfə baxef bir kəs görmədi­lər. Məhəmməd belə sandı ki, Moğum şah munun səsini eşider, əm­bə özü cavab endirif vermir. Halı belə görən Məhəmməd əmi­si oğlunun bietivar olduğunu bu dillərnən söylüyür: