Mənim rəhmətdik atam danışırdı. Səfonun Məmmədalı adında bir oğlu olufdu. Səfo özü hökumətə tabe olmurmuş. Məmmədalını hökumət adamları tutub gətirillər Şuşa qalasına. Deməli, gəlif Dərələyəzdən bunu tutuf aparıllar. Səfo gəlir ki, Məmmədalı yoxdu, aparıflar. – “Ay arvad, Məmmədalı hanı?” Deyir, hökumət adamları apardı. Məşhur atı oluf. Ata dəyib bir gün sora burdan çıxır. Gəlir Bükün dərəsinə. Orda Hacı Vəlinin ilxısı oluf. Atın bağrı burda partdıyır. Deyir, at. Deyillər, Səfo, hansını isdiyirsən götür. Kəmənd atır minilməmiş dördillik ayğırı tutur. Ayğır tullanır-düşür, yorulur. Yəhəri basır belinə, düşür bunnarın dalına. Məmmədalının da ayaxlarını atın qarnının altınnan bağlıyıflar. İki nəfər əsgərdi bunu aparır. Arada deyirmiş ki, ə vallah, qıkkom27 gəlif sizi qırajax, yazıxsız, çıxın gedin. Birdən atın ayağının tapbıltısı gəlir, toz dumana qarışır. Geri baxır deyir, köpəyuşağı, qıkkom gəlir, qaçın, sizi qırajax. Səfo gəlir. Deyir, köpəyuşağı, cavansız qıymıram sizə. Atının sağ ayağının nalını gözdə. At ayağını qaldıranda nalını atır. Ordan oğlunu götürüf qayıdır.
