Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu azərbaycan folkloru antologiyasi (Cəbrayıl, Ağdam, Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Ağcabədi və Kəlbəcər rayonlarından toplanmış folklor nümunələri) baki – “Nurlan“ – 2012

138. PADARLI BEHBUD
Bunnan qabax ağ nefti, qara nefti Bakıdan dəvələrə yüklüyür­dülər, gətirif kəntlərdə satırdılar. Bir dəsdə gedir Bakıda dəvələri yüklüyür, gəlir çıxır Padara. Eşidir ki, Padarda Behbud addı biri var, çox güjdüdü. Gəlir çıxır xırmana. Dəvələri düşürdür. Deyir ki, mənim nə satdığımı sora bileysiz. Mən eşitmişəm ki, burda Behbud addı biri var, çox güjdüdü. Mən öz vilayətimdə güjdüyəm, Behbud da burda güjdüdü. Mən gəlmişəm Behbudnan güləşəm. Əyər Beh­bud məni yıxdı, şərtimiz nədi verəjəm. Mən Behbudu yıxdım, şər­tim nədi onu alajam. Bu söhbətin içində Beh­bud da orda olur. Beh­bud bərk gülür. Deyir, niyə güldün? Deyir, tutalım Behbud mən. Məni yıxa bilərsən? Deyir, canı da alaram, sən kimsən ki? Dəvələ­rin erkəyinə nər deyillər, dişisinə maya deyillər, heyvərəsinə yurda­qayıdan deyillər, arvana, lök deyillər. Beş nev dəvə var. Behbud baş barmağını diriyir nərin ombasına. Nər də qızıf, ağzın­nan köpük tökülür. Deyif, hay elə, dəvən dursun. Deyir, dəvəynən nə işin var? Deyir, görürsən baş barmağımı dirəmişəm dəvənin ombası­nın üs­dü­nə. Əyər baş barmağımın ağrısınnan dura bildi, Behbudu yıxey­sən. Əyər dura bilmədi, çıx get. Dəvə nə qədər laxlanır, laxlanır, qal­xa bilmir. Bunu Zaman kişi nağıl eliyirdi. Deyir, indi nədi sö­zün? De­yir, yox, şərtimiz şərtdi. Gejə qalıf burda Behbudnan güləş­məliyəm. Deyir, Behbud mənəm. Dəvən duram­madı ki? İndi nədi fikrin? Hava da toran çalır. Dedi, qalıf burda sənnən güləşəjəm, amma bu şərtnən: mən harda qalsam maa xəya­nət olmasın. Behbud deyir ki, səni heş kimə vermərəm, qalessən bizdə. Özü də sənnən daqavor bağlıya­jam, nə sən yatmıyessən, nə mən. Mənim yediyim yeməyi sənin qabağına qoyajaxlar, sənkin də mənim qabağıma ki, birdən zəhər tökəllər. Səhər güləşejeyih. Ya sən məni yıxarsan qa­lib olarsan, ya mən səni. And içirdi Zaman kişi ki, güləşdilər. Tor­pax xırmandı, dizdərini dirədilər yerə, sürünə-sürünə gedillər ora, gəlillər bura, nə bu onu yıxa bilir, nə o bunu. Axırda Behbud bir nə­rə çəkdi, dəvə yiyəsini qaldırdı qəlbiyə. Dedi ki, səni atım, yoxsa ya­vaşca qoyum yerə. Dedi, yox, da bildim ki, sən mənnən güjdüsən.