14. FATİHƏNİ KİMİN ADINA VERƏCƏYƏM?
I mətn
Bir günnəri qarakeşdilər Qarabağda işdiyif gəlirmişdər. Kamallılar da stalovıda çörək yeyif çıxırmışdar. Qarakeşdilər deyir:
– Ə, burda nə verillər?
Deyir:
– Sən öl, yaman ehsan verillər, gedin yeyin.
Buların da pulu-zadı yox imiş. Gedif yeyillər. Bular nə deyir şüşəlilər də gətirir. Axırda biri duruf ayağa deyir ki, fatihəni kimin adına verəjəm? Deyillər:
– A kişi, ehsan nədi ey, bura stalovadı, hər şey pulnandı.
Bizdə Məmməd Cəfər oluf, o eşidif gəlif bunnarın pulun vermişdi. Qarakeşdilər düşüblər buların dalına ki, harda çatsax oları qırajeyih. Gəliflər əli ağaşdı, buların davası düşüf.
II mətn
Şuşa ticarət şəhəri idi. Şuşalılar şirindil, basıf-bağlıyandılar. Kamallılar Şuşaya gedəndə şirin dillərinə salıb çağırıllar ki, əyə, gəlin, yaxşı kabab var, yaxşı souz var. Yeyif-içənnən sora bulardan pul isdiyif. Bu Kamallı da deyif ki, ay qardaş, sən bizi çağırdığına biz elə bildik bu ehsandı. Zornan məni çağırıf salmısan bura, indi mənnən pul isdiyirsən. Yığışıf gedəndə Yediyar kişi Qarıqışlağın ağsakqalına deyir ki, ə, birdən pul-zad verif eliyərsiz ha. Duranda bir fatihə verin çıxın. Bular yeyif-içib qutarannan sora biri durur ayağa, deyir:
– Ay qardaş, Allah ehsanınızı qəbul eləsin.
Bir fatihə də verir, durur çıxır. Şuşalılar düşür buların dalına ki, ə, nə fatihə. Bura restorandı. Yeyif-içmisiz, pulunu verin.
Dostları ilə paylaş: |
