46. ÇOBANIN MƏNASIZ SÖZÜ
Rütbəli adamlar həmişə axtarışda olullar, maraxlı adamlar axtarıllar. Şah Abbas vəziri göndərir ki, adam tap gətir, elə bir şey danışsın ki, mənim üçün mənasız olsun. Vəzir deyif:
– Əşi, mən hara gedim, nətər gedim?
Deyif:
– Tap gətir. Gətirməsən, mənim üçün onun danışdığı mənasız olmasa, sənin boynunu vurdurajam.
Vəzir fikirrəşir ki, hamının dərdi var. Kimi tapıf gətirsə, elə bir şey danışajax ki, bunun bir tərəfi gəlif söykənəjəx ölkənin probleminə, bunun öz probleminə.
Bir gün fikirri-fikirri gedirmiş, görür bir dənə çoban çubuğu yontalıyır. Çoban buna deyir:
– Niyə bekaf gəzirsən?
Deyir:
– Vallah, padşah maa belə bir söz deyif, qalmışam belə. Bu dağda bir sənsən, bir mən. Qoy elə dərdimi saa deyim. Padşah maa deyif ki, elə bir adam tap gətir ki, danışığı mənim üçün mənasız olsun.
Deyir:
– Ə, orda nə var ki, məni apar.
Çubuğu qoyur qoltuğuna. Deyir:
– Ə, mənasız olmasa, sən öl, mənim boynumu vurajax ey.
Qoyunu təhvil verir bir adama, yığıllar arxaca, gəlillər saraya. Şah Abbas vəzirə baxır, çobana baxır, deyir:
– Ə, bunu gətirmisən? Bu nə danışajax?
Deyir:
– Nə bilim vallah, nə danışajax burda danışajax.
Vəzir deyif:
– Buyur danış.
Deyir:
– Saa bir sual verə bilərəm, padşah? De görüm sən dütdəh çala bilirsən?
Padşah deyir:
– Ə, bunnan ötrü gəlmisən? Dütdək çalmağın mənim üçün nə mənası var?
Çubuğu qoltuğunnan çıxardır, deyir:
– Sənin üçün mənası yoxdu, amma mən çoban adamam, mənim üçün bunu çalmax mənalıdı. Neçə ildi əlləşirəm, elə hey düzəldirəm qarğıdan-qamışdan, üfürürəm, alınmır. Saa mənasız söz lazım deyil?
Padşah barmağını dişdiyir, deyir:
– Doğrudan da, bu mənim üçün mənasız sözdü. Mən dütdəyi çalsam da, çalmasam da, bu ölkəni mən idarə eliyirəm. Aparın ona qızıl verin, bir yaxşı da dütdək verin, aparın örgədin onu.
Dostları ilə paylaş: |