2. MOLLA ÖZÜNÜ ÖLÜLÜYƏ VURUR
Bir gün deyir ki, ay arvad, gedim bir az odun qırım gətirim. Çıxır bir belə yekə ağaca, başdıyır üsdündə durduğu budağı kəsmə-yə. Mənim Bəxdiyar nəvəm təki bir ziynişka uşax gəlir, deyir:
– Ay molla əmi, o budağı kəsirsən, o qırılsa yıxılıf ölessən.
Deyir:
– Ə, nə bilirsən öləjəm?
Deyif:
– Bəs ordasan da, budax yerə düşsə ölessən.
Molla düşür, yapışır uşağın xirtdəyinnən:
– De görüm mən nə vaxt öləjəm? Sən mənim ölən günümü bilirsən.
Uşax deyir:
– Ay molla, vallah, mən nə bilim? Mən onu bilirəm ki, ağaş qırılsa, yıxılıf ölessən.
Əl çəkmir. Uşax da zineymiş də. Deyif:
– Ay molla, eşşəyin üş dəfə soncuxluyanda ölessən.
Durur eşşəyi qatır qavağına, gedir evə. Qavaxlar eşşəyi biznən belə bizdiyirmişdər. Eşşəh yerimiyəndə eşşəyi bizdiyir, eşşəh soncuxluyur. Soncuxluyanda deyir:
– Tay dizdərimətən öldüm.
Gəlir yoxuşa dirənəndə eşşəyi bir də bizdiyəndə eşşəh gənə soncuxluyur. Deyir:
– Hə, qurşağatan öldüm.
Tez eşşəyi dəhmərriyir* ki, evə tez çatsın. Evə bir mənzil qalmış eşşəyi bir də bizdiyir. Eşşəh bir də soncuxluyanda uzanır bərdən arı ki, öldüm. Gələn, gedən deyir: “Ayə, molla, molla”. Nə qədər eliyillər, molla dinmir. Evə xəvər aparıllar ki, molla ölüfdü. Arvad durur halva çalır ki, gedif mollanın meyidini götürüf gələ. Mollanın da balaja nəvəsi varmış. Halvadan beləjə yumurruyur, əlində gətirir camaata paylıyanda molla tutur uşağın əlinnən alır, basır ağzına. Uşax deyir:
– Molla ölmüyüf, vallah, halvanı yedi, – deyəndə yerinnən qalxır uşağa bir qapaz.
– Ə oğraş kopoğlu, molla o qədər ölü oldu bir ülüş halva yeyə bilmədi?
Dostları ilə paylaş: |
