Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu azərbaycan folkloru antologiyasi (Cəbrayıl, Ağdam, Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Ağcabədi və Kəlbəcər rayonlarından toplanmış folklor nümunələri) baki – “Nurlan“ – 2012

III mətn

Ajdıx illəri idi. Özünün goru haqqı, gözümün qabağında olan şeydi. Bax, o cam durur orda. İndi bilmirəm harda saxladıxlarını. Bir belə dəmir yazılı cam idi. O kişinin bir dağarı var idi. O dağar on iki kilo un tutardı. O kişi gedirdi Əli Bayramlıya, – arvadı o tərəfdən idi, – qayıdıb gələndə o dağarda təhminən səkkiz kilo, on kilo un olardı. Bizim də bu kəntdə cəmi iyirmi iki ev var idi. Ordan çı­xırdı, çağırırdı ki, bura gəlin. Gəlin də deyəndə bir az dili dön­mür­dü, qəlin deyirdi. O dağarı qoyurdu yerə, özünün goru hakqı, gözüm­nən gördüyümü danışıram, kasanı alırdı əlinə. Hər bir ada­mın qavına o unnan tökürdü ki, apar doğa gözdüyü elə.

IV mətn

Hajı Mahmutdudan bir qadını dörd təkər arabada gətdilər. Gəti­rəndə qapıda çığrışma, səs-küy qopdu. Biz də yüyürüşdüh gəl­dih. Gördüh qadını ilan vuruf. Gördüm Seyid Hüseyn ağa dedi ki, siz oturun. Özünü dokqaza tərəf verdi. Buralar hamısı çal-çəpər, kol-kos idi. Dokqazda gördüm duruf. Mən də onun böyür tərəfində durmuşam. Dedim ki, ay ağa, niyə durmusan? Dedi:

– Sən kaç ayna, sən kaç ayna.

Məəttəl qaldım ki, bu niyə belə eliyir. Bir az keşmişdi, gənə də özünün goru hakqı, bir ilandı, ayannan bəri nətər gəldisə, bax, bu boytda olardı, belə yoğun ilandı, başı nəzik. İndi ilan isdiyir ki, o tərəfdən, bu tərəfdən keşsin məhləyə. Bu da çəlihnən belə-belə qoymadı. İlan özünü verdi, o vaxdı bizim burda meçidimiz varıydı. İlan sivildədi Məşəd kişinin məhləsinə sarı. Dedim:

– Baba, onu niyə heylə qavaladın?

Dedi:

– Onu buraxseydim, yazıx o qadın öləjeydi.

Gəldi indi nə qoydu, nə çəkdi, nə elədi, nə eləmədi, o qadın da sağaldı, çıxdı getdi.

V mətn

Mir Hüseyn ağanın dədəsi eşidif ki, Seyid Hüseyn addı bir seyid bu kəndə gəlif, orda yaşıyır. Onun tərifi, nəfəsi, cəddi hər tərəfə yayılıf. Deyir:

– Qoy gedim görüm o güjdü seyitdi, yoxsa mən güjdüyəm. Mənim qabağımda tab gətirə bilər?

Çağırır Allah-talanı, bir şir gəlir. Minir bu şiri ki, gələ Seyid Hüseynin üsdünə. Seyidə də xəbər çatdırıllar ki, Allah üsdünə od töhməsin, Mir Hüseyn ağa şirnən gəlir sənin üsdünə. O da deyir:

– Ə, dəymiyin, qoyun gəlsin.

Onda da Seyid Hüseyn ağa barının böyründə durufmuş. Bu da sıçrıyıf minif kərpiş barıya, barını yeridif şirin üsdünə. Şir ayaxlı heyvandı, amma barını yeritmək zarafat deyil. Onnan sora Mir Hüseyn ağanın dədəsi deyif ki, Seyid Hüseyn ağa böyüyümüzdü, ən güjdü seyidimiz odu. Onun özünnən güjdü olduğunu qəbul eliyir.