66. KÖYÜK KƏNDİ
I mətn
O qədər meşə varmış burda, qalınnıx imiş. Bir tərəfi Hindarx, bir tərəfi Kəhrizdi, Qarqar, buralar hamısı meşə imiş. Bir dəsdə mal yoxa çıxır, tapılmır. Buları tapanda mal küyükür, qaçır. Elə onnan da o kəndin adı qalır Köyük.
II mətn
Köyükdə qalın meşə oluf. Dəvəyə deyillər hara gedirsən, deyir: “Ya Naxçıvana duza gedirəm, ya da Köyüyə oduna”. Bu məsəl o vaxdan qalıf. Hüriyyətçilih dövründə meşəni camaat qırıf. O kəndə siftə bizim ulu babamız gəlif Ağdamın Saraclı kəndinnən. Alı adında kişi oluf. Yazdağa gəlif bura, elə burda da qalıf. Payız gələndə çox quraxlıx oluf. Kişi deyif ki, heyvanı açın buraxın, getsin meşəyə. Açıf buraxıllar. Yaz gələndə nökərinə deyir ki, get gör nətərdi, heş qalan oluf. Gəlif görüf ki, heyvan hamısı meşədə yeyif, küyükür adam görəndə. Ad da ordan qalıf. Sora oluf Köyük kəndi.
III mətn
O kəntdən (Köyük kəndindən – top.) atamın tanışı vardı, Feyzulla addı bir kişi idi. Dədəm onnan zarafat edirdi ki, Feyzulla, siz Köyühlü deyilsiz ey, Kötühlüsüz. Deyirdi:
– Vallah, ay İsa kişi, nə bilim. Heylə də deyillər, belə də deyillər.
O deyirdi ki, nəyə görə kötühlüdür. Atam deyirdi ki, bu düzdərdə gəvil deyilən bitki var, qanad-quyruğu yer üzündə çör-çöp olur, amma kökü ağaş kökü kimi çox yekə olurdu, dəyərri yanacax olardı. Payıza dönəndə sizin camaat uşaxlı-böyühlü, qadınnı-kişili darışarmışdar düzdərə qış yanacağı üçün gəvilin kökünü yığarmışdar. Lapatkaynan, baltaynan, külüngnən qazıf kötühdən daşıyıf hər kəs qapısında taya vurarmış ki, qışda yandırmağa. Kötüh qazannar, kötüh yandırannar olduğuna görə olara kötühlü deyiflər. O kötühlü, kötühlü sora nəsil dəyişdihcə Köyüklü şəklini alıb.
Dostları ilə paylaş: |
