3. GÜN VƏ AY
I mətn
Günəş qız, Ay oğlandı. Günəş deyif ki, ana, məni elə gözəl yarat ki, millət maa baxa bilməsin. Anası da deyif:
– A bala, saa göz dəyər axı.
Deyif:
– Onda nənə, maa baxanın gözünə iynələrimi sancajam ki, maa baxa bilməsin.
Tüfəngin ayaxdadı,
Çəkmisən, ayaxdadı.
Ay dedi: – Gün boğazdı,
Gün dedi: – Ay axdadı.
II mətn
Bir gün Aynan Gün bir-biriynən dalaşıflar. O deyif ki, mən sənnən gözələm. Bı deyif ki, yox, mən sənnən gözələm. Gün də saj küllüyürmüş. Axı Ay Günnən gözəldi. Özü də bajı-qardaşdılar. Bajısının bına xayınnığı tutuf, əlini vırıf xamıra, çəkif bının üzünə, onnan da üzündə ləkə qalıf.
III mətn
Deyir, Ayın anası xəmir küllüyürmüş, çörəh salırmış. Anası bını buyurur, bı getmir. Onda anası əli küllü bının üzünə vırır. Elə o vaxdan Ayın üzü ləkəli qalır.
Aynan Gün bir-birini sevirdi. Hamma olar heş vaxt bir-birini görə bilmillər. Vaxt gəlir ki, olar bir-birini tutalar, bir-biriynən görüşələr, Gün tutulur. Onda da başdıyıllar dəmir qabları döyməyə. Onda açılır.
Bildir gün tutulanda mən öz gözümnən gördüm. Mis qablara, o biri qablara döydülər, onnan sohra açıldı.
4. ŞEYTAN
Şeytan Allaha qırx il qullux eliyif. Axırda Allah nə qədər eliyif bı yola gəlmiyif. Deyif:
– Get, səni deyən sənin olsun, məni deyən mənim olsun.
Dostları ilə paylaş: |
