9. ÇÖRƏYİN ƏRŞƏ ÇƏKİLMƏSİ
I mətn
Yataxdıymışdar* guya. Gəlin yuxa bişirirmiş. Bının uşağı özünü batırır. Bının əlinə bir şey keşmir, götürür yuxaynan uşağın yanını silir. Allah-talanın bına ajığı tutur. Çörəyi, unu, urzanı yoxa çəkir. Bir azdan ajınnan itdər uluyur. Allah-talanın itdərə yazığı gəlir. Təzədən urza göndərir, amma itdərin ulaşmağına göndərir urzanı. Urzanı itə görə verir. Onun üçün deyillər ki, çörəh itin üzünədi. Həmişə dədəm deyirdi ki, a bala, yedız, yaxşı elədız, di aparın itin də payını verin. Bu urzanı bizə itə görə veriflər.
İndi adətdi, təndirdə çörəyi bişirəndə çörəyin birini çıxarıllar, təndirin yanında vedrədə su olur, salıf ora soyudullar, verillər itə. Yoxsa o it yatmaz, ayax üsdə duruf zingildiyər.
II mətn
Bınnan irəli taxılın dibinnən başına kimi sünbül olurmuş. O, soralar heylə oluf, azalıf, ancax yuxarısında qalıf. İndi bu çörəyi bizə Allah itə görə verif.
Deyir, bir gün bir uşax özünü batırır. Anası ora-bura baxır, əlinə bir şey keşmir. Əl atır yaxınnıxdakı sümbüldən qırır, uşağı sümbüllə təmizdiyir. Bu da qurban olduğuma ağır gəlir. Başdıyır taxılı, sümbülü yox eləməyə. Sümbülün buğdası yox ola-ola qalxır yuxarı. Yox olmağa az qalmış itdər başdıyır ulamağa ki, bəs biz də aj qalajeyih, öləjeyih axı. Onda Allah-talanın itdərə yazığı gəlir. Deyir, orda saxlıyır, taa təmiz yox eləmir. O da itin payıdı. Onnan deyillər ki, o sümbülün başında buğdası olur ha, o, itin payıdı. Biz də ona şərih çıxmışıx. Allah itdərə görə onu təmiz yox eləmiyif.
Dostları ilə paylaş: |
